Λωρίδα της Γάζας: Επιτάφιος θρήνος δίχως ανάσταση

Ο εικοσιεπτάχρονος Ουαχίντ Αμπού Σαμούρ βρισκόταν στο χωράφι του, επτακόσια τουλάχιστον μέτρα από τη γραμμή που οι κατοχικές δυνάμεις θεωρούν σύνορο, στη νότια Γάζα έξω από την Χαν Γιουνίς. Νωρίς την Παρασκευή, πριν καν ξεκινήσει η μεγάλη κινητοποίηση των Παλαιστίνιων στη λωρίδα της Γάζας για την Μέρα της Γης, μπήκε απρόκλητα στο στόχαστρο του πολυβόλου από ένα ισραηλινό τανκ. Ο νεαρός αγρότης ήταν ο πρώτος νεκρός της μεγάλης σφαγής που ακολούθησε την Παρασκευή 30 Μαρτίου στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στα σύνορα που έχει χαράξει με βία το σιωνιστικό καθεστώς στριμώχνοντας σε μια λεπτή λωρίδα γης σχεδόν δυο εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών είναι ξεριζωμένοι από τις περιοχές που κατέλαβε και εποίκισε το Ισραήλ, στις διαδοχικές φάσεις διωγμού του αραβικού λαού. Δυο στους τρεις κατοίκους της Γάζας ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων σε συνθήκες πολιορκίας και συχνών επιθέσεων από τον ισραηλινό στρατό.

Μαριέλε Φράνκο: Εννιά σφαίρες για να σιωπήσει η αλέγρα φωνή της αντίστασης!

Στο τελευταίο κείμενό της, ένα άρθρο που έστειλε λίγες ώρες πριν την πυροβολήσουν στην εφημερίδα “Jornal do Brasil” και δημοσιεύτηκε μετά το τραγικό τέλος της, η Μαριέλε Φράνκο υπενθύμιζε πως η κλιμάκωση της κρατικής βίας και η εμφάνιση του στρατού στους δρόμους με πρόσχημα την εγκληματικότητα, επαναλαμβάνεται όχι τυχαία σε εκλογικές χρονιές. Ισχυριζόταν, δηλαδή, ότι το διάταγμα για την ανάληψη αστυνομικών καθηκόντων στους δρόμους του Ρίο από τον ομοσπονδιακό στρατό, που υπέγραψε ο πρόεδρος Τεμέρ στις 16 Φεβρουαρίου, είχε πολιτικό στόχο. Να επηρεάσει τους ψηφοφόρους ενόψει των εκλογών του φθινοπώρου, καθώς ο βουτηγμένος στα σκάνδαλα και πραξικοπηματικά διορισμένος πρόεδρος είναι εντελώς ανυπόληπτος. Η τριανταοκτάχρονη Μαριέλε δεν μπορούσε να φανταστεί πως ιδιαίτερο μέρος αυτής της επιχείρησης θα ήταν και η δική της εξόντωση!

Αϊτή , Όξφαμ «Τι κάναμε; Δεν δολοφονήσαμε και παιδιά στα κρεβάτια τους!»

Ζαλιζί οι Αϊτινοί λένε τη ζήλια. Κρεμασμένη στην κυριολεξία σε μια απότομη πλαγιά του λόφου Μορν Καλβέρ, η παραγκούπολη Ζαλιζί των σαράντα πέντε χιλιάδων ψυχών κοιτά με ζήλια στους πρόποδες την Πετιονβίλ. Τη συνοικία με τα ακριβά ξενοδοχεία και τις πολυτελείς βίλες, με τις πισίνες να ξεχωρίζουν στους πράσινους κήπους που τους προστατεύουν ψηλοί περίβολοι. Το πεντάστερο ξενοδοχείο Royal Oasis ξεχωρίζει και προκαλεί από μακριά. Την Πετιονβίλ προτιμούν για εγκατάσταση τα υψηλόβαθμα στελέχη των δυτικών ΜΚΟ. Η Αϊτή θεωρείται η δημοκρατία που κυβερνάνε οι ΜΚΟ και η Πετιονβίλ είναι η πρωτεύουσά της! Μόλις ένας δρόμος χωρίζει τους δύο κόσμους μεταξύ τους. Ο σπάταλος πλούτος δίπλα στην απόλυτη αθλιότητα, ένα καθημερινό κοντράστ της απίστευτης ανισότητας που βιώνει η Αϊτή από το βάθος της ιστορίας της. Για να διασκεδάσει αυτήν την αντίθεση ο πρώην πρόεδρος Μαρτελί χρηματοδότησε τη βαφή των εξωτερικών επιφανειών των παραπηγμάτων με έντονα χρώματα για να παραπλανούν τους δυτικούς τουρίστες. Το λίφτινγκ που μετέτρεψε σε πολύχρωμη και χαρούμενη τη Ζαλιζί οι Αϊτινοί περιπαικτικά το ονόμασαν κραγιόν σε γουρούνι!