Ντονέτσκ – Ουκρανία Ο τυχαίος … θάνατος του Γενάντι Ιβάνοβιτς Κονοπλιόφ

Η Ροντισκόι, μια δορυφορική πόλη περίπου δώδεκα χιλιάδων κατοίκων, είναι συνδεδεμένη με την εποποιία εξόρυξης του κάρβουνου και την παραγωγή του χάλυβα στην μεγάλη ανθρακοφόρα λεκάνη του Ντόνετς. Αναπτύχθηκε από το 1950 και μετά, συγκεντρώνοντας οικογένειες εργατών στην μεταλλουργία και στα ορυχεία. Η πόλη απέχει πέντε χιλιόμετρα από το τοπικό διοικητικό κέντρο, την Κρασνοαρμίσκ και περίπου πενήντα πέντε χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της περιφέρειας, το Ντονέτσκ, ένα από τα μεγάλα αστικά βιομηχανικά κέντρα της ανατολικής Ουκρανίας. Σε αυτήν την πόλη δούλεψε σχεδόν για όλη την ζωή του ο ανθρακωρύχος Γενάντι Ιβάνοβιτς Κονοπλιόφ, σε αυτήν αναδείχθηκε σε δραστήριο πολίτη και σε αυτήν η οικογένεια και οι φίλοι του τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία στα τέλη του Νοέμβρη.

Οραχοβίτσα- Κροατία Χριστούγεννα …απόγνωσης

 

Μια διαφορετική σκηνή από τις συνηθισμένες χριστουγεννιάτικες τέντες και κατασκευές στήθηκε φέτος στο κέντρο της Οραχοβίτσας, στην ανατολική Σλαβονία, αλλάζοντας εντελώς το γιορτινό κλίμα στην πόλη, που ήταν συνηθισμένη τέτοιες ημέρες να υποδέχεται πολλούς ξένους τουρίστες. Η μεγάλη σκηνή φιλοξενεί εδώ και αρκετές ημέρες τις συγκεντρώσεις εκατοντάδων εργατών του μεγάλου εργοστασίου κεραμικών Kio Keramike, που από τον περασμένο Σεπτέμβρη, κήρυξε πτώχευση και πέταξε στον δρόμο περίπου τετρακόσιους πενήντα εργαζόμενους, δίχως να τους καταβάλει ούτε τις νόμιμες αποζημιώσεις. Στο διάστημα της πτωχευτικής διαδικασίας η επιχείρηση, που ήταν από τις πιο γνωστές στην χώρα με σύγχρονο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις, μεταβιβάστηκε σε μια άλλη εταιρία του κλάδου, η οποία σκοπεύει να ξανά-λειτουργήσει τις γραμμές παραγωγής με τους μισούς εργαζόμενους.

Αλκάνταρα – Λισσαβόνα Νύχτες θλίψης, ημέρες οργής

Ένα μήνυμα που στάλθηκε στον πρόεδρο του δημοτικού περιφερειακού διαμερίσματος της Αλκάνταρα και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και στα τοπικά μπλογκ της περιοχής έκανε γνωστό έναν νέο άστεγο άνθρωπο παρά το γεγονός πως αυτός βρίσκονταν για καιρό, κάθε βράδυ σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της συνοικίας. Ο τριάντα πεντάχρονος Κάρλος Μέντες, συνήθιζε να κοιμάται μέσα στο νάιλον προστατευτικό κάλυμμα του, μπροστά στην κεντρική είσοδο του δημοτικού συμβουλίου, από τον περασμένο Σεπτέμβριο και κανείς μέχρι τα τέλη του Νοέμβρη δεν έδωσε την παραμικρή σημασία, παρά το γεγονός πως είναι δύσκολο να μένει για πολύ αόρατος ένας άστεγος σε ένα τέτοιο σημείο. Το μήνυμα που στάλθηκε από τον πολίτη Βιτόρ Σαρμέντο, τοπικό στέλεχος του Αριστερού Μπλοκ, και συνοδεύονταν με φωτογραφίες ζητούσε την ευαισθητοποίηση της επιτροπής έτσι ώστε ο Κάρλος να τύχει μιας βοήθειας για να μην περάσει τον χειμώνα στους δρόμους.

Κιμ Ζιν Σουκ 309 μερόνυχτα αντίστασης στο γερανό 85

Η Κιμ Ζιν Σουκ ήταν εικοσιένα ετών το 1981 όταν προσλήφθηκε για να δουλέψει οξυγονοκολλήτρια στην ναυπηγική εταιρία Hanjin Heave Industries στο Μπουσάν (παλιά Πουσάν). Ήταν η πρώτη γυναίκα που έπιανε δουλειά σε αυτό το δύσκολο πόστο, στο μεγάλο νοτιοκορεάτικο ναυπηγείο που βρίσκεται κοντά τετρακόσια είκοσι χιλιόμετρα νότια της Σεούλ, στην δεύτερη σε πληθυσμό πόλη και στο πιο πολυσύχναστο λιμάνι της χώρας. Για την έντονη συνδικαλιστική δράση της η Κιμ απολύθηκε το 1987, αλλά είχε προλάβει ήδη να αναδειχθεί σε ηγετικό στέλεχος του τοπικού παραρτήματος της KCTU στην πόλη, δηλαδή της μαχητικής Συνομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων. Δράση που συνεχίστηκε όλα αυτά τα χρόνια και γι αυτό όσοι γνώριζαν καλά την Κιμ, δεν ένιωσαν καμία έκπληξη όταν στις 6 του περασμένου Γενάρη, η πενηνταενός χρόνων συνδικαλίστρια, ανέβηκε στο πιλοτήριο του γερανού 85, στο ναυπηγείο. Ανακοίνωσε πως ξεκινά μια διαμαρτυρία που δεν θα σταματήσει αν δεν ξαναπροσληφθούν οι τετρακόσιοι περίπου εργάτες που η εταιρία απέλυσε, προφασιζόμενη την μείωση των παραγγελιών. Η διοίκηση με αυτήν την κίνηση είχε παραβιάσει την συμφωνία που υπόγραψε με το σωματείο σε μια περίοδο που συνέχιζε να μοιράζει κέρδη στους μετόχους και να αναλαμβάνει το κτίσιμο τουλάχιστον οκτώ πλοίων για την αυστραλιανή Ρίο Τίντο.

Σεντζέν- Κίνα Η αγωνία και η έκσταση …του Ma Xiangqian*

«Η δουλειά σου θα καταλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σου και ο μόνος τρόπος να αισθάνεσαι ικανοποιημένος είναι να κάνεις μια δουλειά που θα τη θεωρείς σπουδαία. Εάν δεν την έχεις βρει ακόμη, συνέχισε να ψάχνεις. Μην συμβιβάζεσαι. Όπως με όλα τα ζητήματα της καρδιάς, όταν τη βρεις θα το καταλάβεις. Και όμως κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται ολοένα καλύτερη όσο περνούν τα χρόνια. Γι αυτό, συνέχισε να ψάχνεις μέχρι να τη βρεις. Μην συμβιβάζεσαι». Αν και κατά πάσα πιθανότητα αυτήν την προτροπή του Στηβ Τζομπς, στην περιβόητη ομιλία του στο πανεπιστήμιο Στράτφορντ το 2005 να μην την διάβασε η να μην την άκουσε ο νεαρός Ma Xiangqian, σίγουρα όμως μέσα στο μυαλό του θα μεγάλωναν οι προσδοκίες όταν αποφάσισε να πάρει τον πολυσύχναστο δρόμο για την Ανατολή. Παρασυρμένος από το μεγάλο κύμα της εσωτερικής μετανάστευσης, άφησε πίσω του το χωριό του στην κεντρική επαρχία Χενάν και έφτασε στην περιοχή του Δέλτα στην Σεντζέν αναζητώντας μια θέση στις απέραντες ζώνες με τα εργοστάσια. Τον Νοέμβρη του 2009, δεν ξέρουμε αν κάτι σκίρτησε στην καρδιά του, αλλά μάλλον θα ήταν ικανοποιημένος που βρήκε σίγουρη δουλειά σε έναν βιομηχανικό γίγαντα, στην ταιβανέζικων συμφερόντων εταιρία κατασκευής ηλεκτρονικών, την Φοξκόμ.

Σαντιάγο-Χιλή Ο μικρός Μανολίτο και ο μεγάλος αγώνας των νέων

Τι θα μπορούσε να οδηγήσει έναν δεκαεξάχρονο μαθητή από μια φτωχογειτονιά του Σαντιάγο ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Αυγούστου, στην δεύτερη ημέρα της γενικής απεργίας, να βρεθεί κοντά στα οδοφράγματα και στις συγκρούσεις με την αστυνομία δίπλα στην περιφερειακή λεωφόρο Αμέρικο Βεσπούτσι της χιλιάνικης πρωτεύουσας; Άλλοι είπαν η φυσιολογική νεανική περιέργεια και άλλοι, μαζί και η αστυνομία, η οργισμένη διάθεση για συμμετοχή στις συγκρούσεις και στο πετροβολητό. Ο μικρός Γκουτιέρεζ Μανουέλ Ρεινόσο που στην γειτονιά Jaime Eyzaquirre στην Μακούλ και στο κολέγιο του Αγίου Λαυρεντίου τον φώναζαν Μανολίτο μπορούσε να παρακινηθεί και από τα δύο αν και αρκετά στοιχεία δείχνουν πως η νεανική παρέα παρακολουθούσε από μακριά τα γεγονότα.

Μπουλκίζα- Αλβανία Η λεηλασία του «κομμουνιστικού» χρωμίτη

Για τους παλιούς τακτικούς ακροατές της ελληνικής εκπομπής του ραδιοφωνικού σταθμού Τιράνων στην δεκαετία του Εβδομήντα οι ειδήσεις για τις επιτυχίες στην εξόρυξη χρωμίτη και στην επεξεργασία του στα μεταλλουργικά συγκροτήματα ήταν τόσο συχνές όσο και τα δελτία καιρού. Παρά τις συνηθισμένες υπερβολές η αλήθεια είναι πως ο χρωμίτης υπήρξε για πολλά χρόνια μια από τις βασικές πηγές σκληρού συναλλάγματος για την απομονωμένη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας με σημαντική συμβολή στο φτωχικό Ακαθάριστο Προϊόν Η χώρα, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του Ογδόντα, ήταν τρίτη στην παγκόσμια κατάταξη παραγωγής και εξαγωγών και πρώτη στην Ευρώπη για το ορυκτό με την διαδεδομένη χρήση στις χαλυβουργίες και είχε προχωρήσει στην επεξεργασία για την παραγωγή σιδηροχρωμίου σε εργοστάσιο στο Μπουρέλι. Ανέπτυξε τεχνικές εξόρυξης και ένα εξειδικευμένο έμπειρο προσωπικό στα μεταλλεία. Εκτιμήσεις αναφέρουν πως εικοσιτέσσερις εκατομμύρια τόνοι μεταλλεύματος βγήκαν από τα ορυχεία κυρίως στα ανατολικά. Ο αλβανικός χρωμίτης θεωρείται άριστης ποιότητας και τα υπολογισμένα αποθέματα ανέρχονται σε αρκετά εκατομμύρια τόνους, έτσι ώστε να φέρνουν την χώρα τέταρτη στην Ευρώπη σε δυνατότητες εξόρυξης. Την σημασία των αλβανικών κοιτασμάτων είχε εντοπίσει προπολεμικά η Γερμανία και ένας από τους βασικούς στόχους της παρουσίας της Βερμαχτ στην χώρα ήταν η εκμετάλλευση αυτού του ορυκτού.

Πέλικαν Μπέι-Καλιφόρνια Κραυγές από τους τάφους

Ο Ούγκο Πινέλ είναι ένας ζωντανός θρύλος στον κόσμο των σκληρών αμερικάνικων φυλακών. Είναι ο μοναδικός που παραμένει φυλακισμένος από την περίφημη ομάδα των έξι του Σαν Κουέντιν, που κατηγορήθηκαν για προσπάθεια μαζικής απόδρασης, η οποία κατέληξε σε σφαγή και σε μια μαζική εξέγερση. Ο Ούγκο, που ήρθε στις ΗΠΑ σε ηλικία 12 χρόνων από την Νικαράγουα, καταδικάστηκε στα δεκαεννιά του, το 1965, για την απαγωγή και τον βιασμό μιας λευκής γυναίκας στο Σαν Φρανσίσκο και από τότε παραμένει φυλακισμένος. Παρά το γεγονός πως από την αρχή επιμένει στην αθωότητα του καταγγέλλοντας πως δικάστηκε με τον χαρακτηριστικό τρόπο που δικάζουν οι λευκοί δικαστές στις ΗΠΑ τους μαύρους και τους ισπανόφωνους. Ο Πινέλ, που είναι γνωστός στον κόσμο των φυλακισμένων με το παρατσούκλι «Γιόγκι» ξεπληρώνει για δεκαετίες την επιμονή του να αντιστέκεται στο αμερικάνικο σωφρονιστικό σύστημα και την σχέση του με τους Μαύρους Πάνθηρες, την Μαύρη αντάρτικη Οικογένεια και ειδικά με τον φυλακισμένο μαρξιστή συγγραφέα Τζορτζ Τζάκσον που δολοφονήθηκε στην εξέγερση του Αυγούστου του 1971 στο Σαν Κουέντιν. Ο Γιόγκι έχει περάσει μέχρι τώρα σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια δεσμώτης και από αυτά, τα τριαντατέσσερα (34) σε πλήρη απομόνωση και στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί από ποινικός σε πολιτικό κρατούμενο. Όλες οι αιτήσεις αποφυλάκισης έχουν απορριφθεί και τώρα περιμένει την επόμενη εξέταση που προβλέπεται να γίνει το 2024!

Σετσουάν- Κίνα Οι στρατιές των καλών ανθρώπων και το επερχόμενο χάος

Στην καρδιά της κινέζικης ενδοχώρας, στα νοτιοδυτικά, το Σετσου;άν υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές κοιτίδες του κινέζικου πολιτισμού, μια μεγάλη γεωγραφική λεκάνη στην οποία στριφογυρίζουν τουλάχιστον τέσσερα μεγάλα ποτάμια με δυτικό όριο τους πρόποδες των Ιμαλαΐων και το θιβετιανό οροπέδιο. Αν δεν αποχωρίζονταν διοικητικά η περιοχή της Τσονγκίνγκ, το Σετσουάν θα ήταν η πολυπληθέστερη, με μεγάλη πυκνότητα, κινέζικη επαρχία, μια από τις μεγαλύτερες πηγές του φτηνού εργατικού δυναμικού που χρησιμοποιεί η κινέζικη ολιγαρχία και οι πολυεθνικές στα εργοστάσια της ανατολής και των παράλιων οικονομικών ζωνών. Φτωχοί αγρότες στην πλειονότητα τους, στρατιές εκατομμυρίων καλών ανθρώπων από το Σετσουάν ακολούθησαν τους δρόμους της εσωτερικής μετανάστευσης στα τελευταία τριάντα χρόνια και έγιναν το πολύτιμο καύσιμο στην κινέζικη οικονομική εκτίναξη. Οι πιο πολλοί κατέκλυσαν τα βιομηχανικά κέντρα στην περιοχή του Δέλτα και της Καντόνας, ζώντας και δουλεύοντας σε συνθήκες απίστευτης εκμετάλλευσης και σκληρότητας σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Όχι μόνο πραγματικά αλλά και τυπικά μιας και το σύστημα Χούκου τους θεωρεί και επίσημα μετανάστες με περιορισμούς στην πρόσβαση στην εκπαίδευση και την περίθαλψη και άλλες παροχές. Υπολογίζονται σε εκατόν πενήντα εκατομμύρια τουλάχιστον οι άνθρωποι από όλη την κινέζικη ύπαιθρο, που βρίσκονται σε αυτήν την θέση.

Jeju – Νότια Κορέα Ο καταραμένος παράδεισος

 

Το Jeju, ένα κομψοτέχνημα της φύσης και υποψήφιο σε μια παγκόσμια λίστα για να χαρακτηριστεί σαν ένα από τα επτά φυσικά θαύματα του πλανήτη, είναι δημιούργημα του σιωπηλού για πολλά χρόνια ηφαιστείου Χολασάν που ορθώνεται στο κέντρο του νησιού. Η ηφαιστειακή λάβα διαμόρφωσε εκτός από τις απόκρημνες ακτές και ένα σύμπλεγμα υφάλων τριγύρω, στο οποίο υπάρχει πλούσια θαλάσσια ζωή, πηγή τροφής για τους ανθρώπους στο νησί και ένα υπέροχο θέαμα για τους επισκέπτες, ειδικά στα δάση με τα πολύχρωμα κοράλλια. Στα ανοικτά τα ισχυρά ρεύματα της θάλασσας μεταφέρουν εκτός από πλούσια αλιεύματα και κοπάδια δελφινιών που συχνά πλησιάζουν στο νησί για κυνήγι και παιγνίδι. Αγαπημένος τόπος για τον μήνα του μέλιτος και για καλοκαιρινές διακοπές, το νησί που γνώρισε στις τελευταίες δεκαετίες οικονομική άνθιση εξαιτίας του τουρισμού, βρίσκεται στο θαλάσσιο στενό ανάμεσα στις νότιες ακτές της Κορεατικής χερσονήσου και της Ιαπωνίας, τριακόσια μίλια από τα κινέζικα παράλια και αυτό αποτελεί μια γεωστρατηγική κατάρα. Για αιώνες υπήρξε «μήλο της έριδος» για τις αυτοκρατορίες της περιοχής με τελευταία την σκληρή γιαπωνέζικη κατοχή πριν ενσωματωθεί στην Νότια Κορέα σαν αυτόνομη περιοχή. Η ενσωμάτωση αυτή συνοδεύτηκε από μια απίστευτα αιματηρή καταστολή της αντίστασης των κατοίκων του νησιού που στην μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν οπαδοί του κομμουνιστικού εργατικού κόμματος. Η σφαγή που ορισμένες εκτιμήσεις την ανεβάζουν σε εξήντα χιλιάδες ανθρώπους ακολούθησε την γνωστή εξέγερση του Jeju, η οποία ξεκίνησε τον Απρίλη του 1948 και διήρκεσε μέχρι τον Μάη του 1949. Υπεύθυνοι για την Sasam ( σφαγή), που προκάλεσε τον θάνατο του 30% του πληθυσμού και την ισοπέδωση του 70% των χωριών, ήταν οι πραιτοριανοί του αμερικανόδουλου καθεστώτος Σήγκμαν Ρη και οι προστάτες του.