Γαλλικός Μάης | Ζιλ Τωτέν: Υπηρετώντας την εργατική τάξη

Χτισμένο στα 1952, το εργοστάσιο της Renault στο Φλεν-σιρ-Σεν είναι το παλιότερο και μεγαλύτερο της πολυεθνικής αυτοκινητοβιομηχανίας που λειτουργεί ως τα σήμερα με γραμμή παραγωγής στο έδαφος της Γαλλίας. Βρίσκεται περίπου σαράντα χιλιόμετρα από τη γαλλική πρωτεύουσα, κατά μήκος του Σηκουάνα, στο Υβλίν και οι εργάτες σε αυτό έχουν συναρμολογήσει στα χρόνια της ζωής του δεκαοκτώ εκατομμύρια αυτοκίνητα. Ήταν το πρώτο εργοστάσιο της εθνικοποιημένης μετά τον πόλεμο εμβληματικής γαλλικής εταιρίας, η οποία, στα πλαίσια ενός σχεδίου αποκέντρωσης, βγήκε από τα όρια του Παρισιού. Ξεκίνησε με δύο χιλιάδες εργαζόμενους και παραμονές της μεγάλης απεργίας τον Μάη του 1968 είχε σχεδόν έντεκα χιλιάδες.

Τζαμού - Ινδία: Ποιοι βιάζουν και σκοτώνουν τις κόρες της Ινδίας;

Το Ρασανά είναι ένα μικρό χωριό κρυμμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση, στην περιοχή Χιραναγκάρ εβδομήντα χιλιόμετρα από την Κάτουα μια πόλη του ινδικού κρατιδίου Τζαμού και Κασμίρ. Ήταν απόγευμα στις 10 του περασμένου Ιανουαρίου όταν, όπως κάθε μέρα, η οκτάχρονη Ασίφα Μπάνο πήγε για να μαζέψει τα άλογα που έβοσκαν στο διπλανό δάσος. Την παρομοίαζαν με μικρό ελάφι για τον τρόπο που έτρεχε στα μονοπάτια. Για τους κτηνοτρόφους μουσουλμάνους νομάδες Γκουτζάρ ή Μπακαρβάλ, οι οποίοι χρειάζεται να αλλάζουν συχνά κατοικία αναζητώντας βοσκοτόπια στα Ιμαλάια, τα πολλά άλογα είναι απαραίτητα. Εκείνο το βράδυ τα ζωντανά γνωρίζοντας την διαδρομή γύρισαν πίσω μόνα τους. Η μικρή Ασίφα δεν τα συνόδευε. Μάταια οι γονείς της, που την είχαν υιοθετήσει από τον αδελφό του θετού πατέρα της, μαζί με πολλούς συγχωριανούς έψαχναν απεγνωσμένα δύο μερόνυχτα. Όταν κατήγγειλαν την εξαφάνιση στις τοπικές αστυνομικές αρχές συνάντησαν την αδιαφορία και υπαινιγμούς πως η Ασίφα κλέφτηκε με κάποιον νεαρό. Χρειάστηκε να ξεσπάσει η οργή τους και να αποκλείσουν τον αυτοκινητόδρομο Τζαμού - Πατάνκοτ για να διαταχθεί έρευνα από δύο αξιωματικούς. Αυτά μέχρι της 17 Ιανουαρίου, ημέρα που ανακαλύφθηκε το άψυχο σώμα της μικρής κρυμμένο πίσω από θάμνους μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το χωριό. Είχε πεταχτεί εκεί, φρικτά κακοποιημένο, με σπασμένα τα άκρα και η ιατροδικαστική εξέταση διαπίστωσε άγριους και πολλούς βιασμούς. Όταν η αστυνομία εδέησε να ερευνήσει την υπόθεση η άκρη βρέθηκε αμέσως. Μια ομάδα ευυπόληπτων φανατικών Ινδουιστών με επικεφαλής έναν πρώην κρατικό αξιωματούχο, τον γιο του και ορισμένους άλλους μαζί και τέσσερις αστυνομικοί (ένας μάλιστα από αυτούς που είχαν αναλάβει την έρευνα!) συνελήφθησαν. Οι πρώτοι κατηγορούμενοι ως φυσικοί αυτουργοί και οι δεύτεροι για συγκάλυψη. Είχαν σχεδιάσει την απαγωγή της Ασίφα, την οδήγησαν στο εσωτερικό ενός ινδουιστικού ναού, την νάρκωσαν και επί ημέρες την βίαζαν και την κακοποιούσαν. Σχεδόν ημιθανή την μετέφεραν στο σημείο που βρέθηκε και την παράτησαν αφού πρώτα με πέτρες την αποτελείωσαν συνθλίβοντας το κεφάλι και τα άκρα της.

Λωρίδα της Γάζας: Επιτάφιος θρήνος δίχως ανάσταση

Ο εικοσιεπτάχρονος Ουαχίντ Αμπού Σαμούρ βρισκόταν στο χωράφι του, επτακόσια τουλάχιστον μέτρα από τη γραμμή που οι κατοχικές δυνάμεις θεωρούν σύνορο, στη νότια Γάζα έξω από την Χαν Γιουνίς. Νωρίς την Παρασκευή, πριν καν ξεκινήσει η μεγάλη κινητοποίηση των Παλαιστίνιων στη λωρίδα της Γάζας για την Μέρα της Γης, μπήκε απρόκλητα στο στόχαστρο του πολυβόλου από ένα ισραηλινό τανκ. Ο νεαρός αγρότης ήταν ο πρώτος νεκρός της μεγάλης σφαγής που ακολούθησε την Παρασκευή 30 Μαρτίου στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στα σύνορα που έχει χαράξει με βία το σιωνιστικό καθεστώς στριμώχνοντας σε μια λεπτή λωρίδα γης σχεδόν δυο εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών είναι ξεριζωμένοι από τις περιοχές που κατέλαβε και εποίκισε το Ισραήλ, στις διαδοχικές φάσεις διωγμού του αραβικού λαού. Δυο στους τρεις κατοίκους της Γάζας ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων σε συνθήκες πολιορκίας και συχνών επιθέσεων από τον ισραηλινό στρατό.

Μαριέλε Φράνκο: Εννιά σφαίρες για να σιωπήσει η αλέγρα φωνή της αντίστασης!

Στο τελευταίο κείμενό της, ένα άρθρο που έστειλε λίγες ώρες πριν την πυροβολήσουν στην εφημερίδα “Jornal do Brasil” και δημοσιεύτηκε μετά το τραγικό τέλος της, η Μαριέλε Φράνκο υπενθύμιζε πως η κλιμάκωση της κρατικής βίας και η εμφάνιση του στρατού στους δρόμους με πρόσχημα την εγκληματικότητα, επαναλαμβάνεται όχι τυχαία σε εκλογικές χρονιές. Ισχυριζόταν, δηλαδή, ότι το διάταγμα για την ανάληψη αστυνομικών καθηκόντων στους δρόμους του Ρίο από τον ομοσπονδιακό στρατό, που υπέγραψε ο πρόεδρος Τεμέρ στις 16 Φεβρουαρίου, είχε πολιτικό στόχο. Να επηρεάσει τους ψηφοφόρους ενόψει των εκλογών του φθινοπώρου, καθώς ο βουτηγμένος στα σκάνδαλα και πραξικοπηματικά διορισμένος πρόεδρος είναι εντελώς ανυπόληπτος. Η τριανταοκτάχρονη Μαριέλε δεν μπορούσε να φανταστεί πως ιδιαίτερο μέρος αυτής της επιχείρησης θα ήταν και η δική της εξόντωση!