Γιουροντίσνεϋ- Παρίσι Ο τελευταίος αποχαιρετισμός του μάγειρα Φρανκ

Ο Franck Neut, δούλευε για δέκα περίπου χρόνια, μάγειρας σε ένα από τα εστιατόρια της Γιουροντίσνευ. Ύστερα από μια μεγάλη αναρρωτική άδεια και ένα ιστορικό κατάθλιψης που διαγνώστηκε την περσινή χρονιά, ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στην εργασία του στα τέλη του περασμένου Μάρτη. Μια μέρα πριν, στις 26 του μήνα, ο πατέρας του, τον βρήκε κρεμασμένο στο δωμάτιο του. Ο Φρανκ είχε αυτοκτονήσει αφού πρώτα φρόντισε να γράψει στον τοίχο πως δεν ήθελε να επιστρέψει στον Μίκυ, ζητούσε συγνώμη από την οικογένεια του και αποχαιρετούσε τα παιδιά, που ήταν οι ενθουσιώδεις ανύποπτοι καταναλωτές των φαγητών που έφτιαχνε. Η αυτοκτονία του μάγειρα Φρανκ ήταν η δεύτερη αυτή την χρονιά ανάμεσα στους δεκατέσσερις χιλιάδες περίπου εργαζόμενους στην γιγαντιαία επιχείρηση που υπόσχεται πως κάνει πραγματικότητα όλα τα παιδικά όνειρα. Τον Φεβρουάριο είχε πέσει στις γραμμές του τρένου, κοντά στο πάρκο, ένας τριαντάχρονος, μάγειρας και αυτός, που δούλευε από το 2004 και το όνομα του δεν δημοσιοποιήθηκε. Τα συνδικάτα και το σωματείο των εργαζόμενων στην εταιρία κατήγγειλαν πως και οι δύο αυτοκτονίες οφείλονται στις πιεστικές συνθήκες εργασίας και στο στρες ενόψει των αλλαγών που επέβαλλαν οι νέοι διευθυντές στα ωράρια, τις συμβάσεις και τον τρόπο παρασκευής των φαγητών.

Fuerza, hermanos mineros!*

(* Σύνθημα σε πανό που κρεμάστηκε από την πρώτη στιγμή στην είσοδο του ορυχείου. « Δύναμη ! αδέρφια μεταλλωρύχοι»)

Εδώ και ένα μήνα, στα έγκατα της ερήμου Ατακάμα, σε βάθος 700 μέτρων εκτυλίσσεται, σε ζωντανή πλέον μετάδοση στην παγκόσμια κοινή γνώμη, ένα σύγχρονο ανθρώπινο έπος. Τριάντα δύο Χιλιάνοι και ένας Βολιβιάνος, μεταλλωρύχοι, παγιδευμένοι από τις 5 του Αυγούστου στο ορυχείο χαλκού του Σαν Χοσέ, ύστερα από δύο μεγάλες καταρρεύσεις στις στοές, αγωνίζονται να επιβιώσουν δίνοντας μάχη με τον χρόνο και με τα ακρότατα όρια των ανθρώπινων αντοχών. Στριμωγμένοι σε ένα καταφύγιο 50 τετραγωνικών μέτρων και έχοντας μια διαθέσιμη στοά μήκους περίπου 1 χιλιομέτρου, για να κινούνται. Χωρισμένοι σε τρεις οργανωμένες ομάδες, αξιοποιώντας κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου, κάθε κομμάτι φρέσκου αέρα και ποσότητα νερού, κάθε μερίδα τροφής και εφοδίων που παίρνουν κυριολεκτικά με το σταγονόμετρο, γράφουν καθημερινά μια ηρωική και συγκινητική ιστορία αλληλεγγύης, αυτοπειθαρχίας, οργάνωσης, συλλογικής δράσης και αποφασιστικότητας, τέτοια που μόνο εργάτες μπορούν να πραγματοποιήσουν. Εργάτες που έχουν μάθει από την μικρή ηλικία να δουλεύουν από κοινού, να συνδυάζουν την προσπάθεια, να αξιοποιούν συνθετικά την δύναμη του σώματος και του μυαλού σε συνθήκες ακραίες και επικίνδυνες. Εργάτες που άντεξαν για δύο εβδομάδες, χωρίς επικοινωνία και μόνο με την ελπίδα, αφότου παγιδεύτηκαν, και τώρα δίνουν μαθήματα της ανθρώπινης δύναμης για επιβίωση με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία. Εργάτες, που με αντίτιμο ένα μεροκάματο επιβίωσης γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους παράγουν καθημερινά υπέρ-πολλαπλάσιο πλούτο για τα αφεντικά, τους κηφήνες –κεφαλαιοκράτες, τις αρπακτικές πολυεθνικές και κάθε κοινωνικό παράσιτο που απομυζά και την τελευταία ικμάδα της δύναμης του σώματος και του μυαλού τους.

Pyeongtaek, Νότιος Κορέα Άνιση μάχη ενάντια στον διπλό δράκο

Ο Han Sang-Kyun, του χρόνου θα πενηνταρίσει και κινδυνεύει αυτό να γίνει στην φυλακή μακριά από την γυναίκα του και τις δύο κόρες του. Ήδη είναι κρατούμενος για ένα χρόνο και η τετράχρονη ποινή φυλάκισης που του επιβλήθηκε μειώθηκε μόλις κατά ένα χρόνο παρά τις δύο εφέσεις από το Ανώτατο Δικαστήριο στην Σεούλ τον περασμένο Αύγουστο. Ο Kyun, είναι ένας από τους τρεις τελευταίους κρατούμενους συνδικαλιστές-εργάτες, αφού με την πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου, εικοσιένα άλλοι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Όλοι τους μέλη και στελέχη του σωματείου εργαζόμενων στην αυτοκινητοβιομηχανία Ssangyong Motor Company, που για παραπάνω από δύο μήνες έδωσαν μια επική και άγρια μάχη οχυρωμένοι στο εργοστάσιο, υπερασπίζοντας το δικαίωμα τους στην εργασία. Ο Kyun, ήταν πρόεδρος του εργοστασιακού σωματείου ενώ η περιοχή της πόλης Pyeongtaek, που βρίσκεται το εργοστάσιο, στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας, έχει παράδοση ισχυρών κινημάτων αντίστασης (βλ. και παλιότερο Αθέατο Κόσμο για το χωριό Daechuri http://atheatoskosmosps.blogspot.com/2010/01/daechuri.html )

Bocas del Toro, Παναμάς Οργή στις μπανανοφυτείες

Το πρωινό της Κυριακής στις δεκαεπτά του περασμένου Ιούλη, μια πένθιμη ακολουθία εκατοντάδων ανθρώπων συνόδεψε στην τελευταία κατοικία τους, στο νεκροταφείο Finca 6 της Changuinola τους δύο σκοτωμένους μπανανέρος από τα αστυνομικά πυρά στη διάρκεια της σκληρής δεκαήμερης σύγκρουσης που προηγήθηκε στην περιοχή και επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον Παναμά. Ο Βιργίλιο Καστίγιο και ο Αντόνιο Σμιθ, που πυροβολήθηκαν σε διαφορετικά περιστατικά, είναι οι δύο γνωστοί και επίσημα αναγνωρισμένοι νεκροί από την κυβέρνηση, αν και ο πραγματικός αριθμός είναι μεγαλύτερος, όπως ισχυρίζονται τα συνδικάτα και ανθρωπιστικές οργανώσεις. Τα γεγονότα ξεκίνησαν στις 2 του Ιούλη, όταν τεσσερισήμισι χιλιάδες εργάτες στις φυτείες μπανάνας της Bocas Fruit Co, θυγατρικής της πολυεθνικής Τσικίτα, στη φτωχή βόρεια επαρχία Bocas del Toro, οργανωμένοι στο ισχυρό συνδικάτο Sitraibana άρχισαν να απεργούν. Σύντομα η απεργία γενικεύτηκε και σε άλλες μπανανοφυτείες και γεωργικές επιχειρήσεις και γενικεύτηκε όταν η κυβέρνηση έστειλε χιλιάδες αστυνομικούς για να την καταστείλουν. Για αρκετές ημέρες η Changuinola, μια πόλη πενήντα χιλιάδων κατοίκων, μετατράπηκε σε οχυρό από τους απεργούς, αποκλείστηκαν οι οδικές προσβάσεις και οι κεντρικοί δρόμοι μετατράπηκαν σε πεδία σκληρών συγκρούσεων. Οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν πρωτοφανή βία, πυροβολώντας στο ψαχνό με καραμπίνες, έριξαν τόνους χημικών, τραυμάτισαν πάνω από εκατό διαδηλωτές και προχώρησαν σε εκατοντάδες συλλήψεις. Όλα αυτά δίχως να μπορέσουν να κάμψουν την αντίσταση των εξεγερμένων, οι οποίοι αποσύρθηκαν από τους δρόμους μόνο όταν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει έστω προσωρινά.

Μπαριλότσε –Αργεντινή. Η ματωμένη πουεμπλάδα

Η Σαν Κάρλος ντε Μπαριλότσε, όπως είναι ολόκληρο το όνομα της πόλης κανονικά θα έπρεπε να κοιμόταν, τα ξημερώματα της 17 του Ιούνη, αν η διαφορά της ώρας με την Νότια Αφρική, δεν κρατούσε ξάγρυπνους πολλούς από τους κατοίκους της, μιας και στο άλλο ημισφαίριο η ομάδα του Μέσι και του Μαραντόνα έπαιζε με την Νότια Κορέα στα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Έτσι το τραγικό νέο, διαδόθηκε γρήγορα, ειδικά στα φτωχά μπάριος της πόλης και αντί για πανηγυρισμούς οι χιονισμένοι δρόμοι και το κέντρο της Μπαριλότσε γέμισαν με νεανική οργή. Στην πλατεία Otto Goedecke y Ossés, στην συνοικία Μπορίς Φουρμάν, μια ομάδα αστυνομικών είχε πυροβολήσει θανάσιμα τον δεκαπεντάχρονο Ντιέγκο Μπονεφόι, με την πρόφαση πως προσπάθησε να διαφύγει όταν τον εντόπισαν να προσπαθεί να κλέψει. Μετά από αυτό η οργή για το αστυνομικό έγκλημα, ήταν δύσκολο να περιοριστεί. Εκατοντάδες νέοι επιτέθηκαν σε κρατικά κτίρια και στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, έκαψαν αυτοκίνητα και για δύο ημέρες η Μπαριλότσε γνώρισε ένα πρωτοφανές κύμα συγκρούσεων και καταστροφών. Στις διαδηλώσεις η αστυνομία ξανάριξε στο ψαχνό σκοτώνοντας τον Σέρτζιο Καρντένας, 29 χρονών και τον δεκαεπτάχρονο Νικολά Καράσκο. Πρωταγωνιστές οι δολοφόνοι του ειδικού αστυνομικού σώματος Bora που στάλθηκαν για να ενισχύσουν την τοπική αστυνομία ενώ ακούστηκαν και φωνές για κλήση της εθνοφυλακής

Παντσίρ- Αφγανιστάν. Σμαράγδια στην κοιλάδα των λιονταριών

Στις παρυφές του Ινδοκούς, εκατόν πενήντα χιλιόμετρα βόρεια της Καμπούλ, η κοιλάδα του Παντσίρ συγκεντρώνει την μεγαλύτερη κοινότητα Τατζίκων στην χώρα. Από τις τριακόσιες χιλιάδες περίπου κατοίκους στα χωριά, τις κωμοπόλεις και την πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας, την Μπαζαράκ, το 95% είναι Τατζίκοι με ελάχιστες κοινότητες Χαζάρων, Παστούνων και Νουριστανών που συμπληρώνουν το υπόλοιπο ποσοστό. Το Παντσίρ, που στα νταρί, σημαίνει πέντε λιοντάρια, έγινε γνωστό στα χρόνια του αντικατοχικού αγώνα ενάντια στους Σοβιετικούς, σαν ορμητήριο του τατζίκου οπλαρχηγού Μασούντ, του επονομαζόμενου Λιονταριού του Παντσίρ, που δολοφονήθηκε λίγο πριν το Αφγανιστάν δεχθεί την επίθεση των Αμερικάνων. Απομονωμένος γεωγραφικά και εθνοτικά πιο ομοιογενής, ο πληθυσμός της κοιλάδας κατάφερε να αντισταθεί με επιτυχία στους Σοβιετικούς και στους Ταλιμπάν σε αντίθεση με τους Αμερικάνους που δεν χρειάστηκε να πολεμήσουν μιας και η ηγεσία των Τατζίκων στα πλαίσια της Βόρειας Συμμαχίας υποστήριξαν την επέμβαση. Όσοι έχουν ταξιδέψει στο Παντσίρ, μιλάνε εντυπωσιασμένοι για τις δυνατότητες μιας εύφορης λωρίδας γης και για τους καρπούς που η φύση θα μπορούσε να δώσει απλόχερα αν η καταστροφή από τις ξένες επεμβάσεις δεν διέλυε τις κοινωνικές και οικονομικές δομές και αυτής της περιοχής.

Καμπάνιας –Σαλβαδόρ. Ποιός σκότωσε τον Μαρσέλο Ριβέρα ;

H Καμπάνιας, στο κέντρο και λίγο βόρεια στο  Σαλβαδόρ, εξήντα περίπου χιλιόμετρα ανατολικά  από την πρωτεύουσα  είναι μια αγροτική περιοχή, με λόφους ενώ φιλοξενεί και ένα μεγάλο τμήμα της λεκάνης του  Ρίο-Λέμπα. Με πρωτεύουσα το Sensuntepeque, που σημαίνει τετρακόσιοι λόφοι, η Καμπάνιας, έχει βρεθεί τα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο μιας σκληρής σύγκρουσης με αντικείμενο το μεγάλο ορυχείο El Dorado, που πρώτο-λειτούργησαν  οι Ισπανοί από το 1525 και μετά. Το ορυχείο αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα για λίγα όμως χρόνια και αναβίωσε μόλις το 1940, ενώ στην δεκαετία του Πενήντα σταμάτησε να λειτουργεί. Το 2002  όμως,  η καναδική Pacific Mining Rim, που προήλθε από συγχώνευση δύο παλιότερων εταιριών αγόρασε τα δικαιώματα εξόρυξης και άρχισε τις προετοιμασίες για την ενεργοποίηση του ορυχείου. Έτσι σε μια έκταση που πλησιάζει τα 114 τετραγωνικά χιλιόμετρα οι Καναδοί σκοπεύουν να εξορύξουν σημαντικές ποσότητες χρυσού και αργύρου αφού πρώτα καταστρέψουν την γη και τα νερά της περιοχής εξαιτίας της φοβερά βλαπτικής διαδικασίας καθαρισμού  και συγκέντρωσης του μεταλλεύματος με κυάνιο.

Κάιρο- Αίγυπτος. Οι άνθρωποι των σκουπιδιών

Η Manshiyet Nasr βρίσκεται στην νοτιοανατολική άκρη του Καΐρου, στις παρυφές των  μεγάλων όγκων από βράχια, τους γνωστούς στους τουριστικούς οδηγούς λόφους Muqattam. Από ψηλά, οι τουρίστες που επισκέπτονται τους εντυπωσιακούς χώρους των κοπτικών εκκλησιών, μπορούν εύκολα να δούνε να απλώνεται  μπροστά τους μια τεράστια παραγκούπολη χτισμένη με λαμαρίνες η πλιθιά, πνιγμένη στην κυριολεξία στα σκουπίδια. Στα στενά σοκάκια της συνοικίας, στις ταράτσες, στις αυλές, μέσα στα σπίτια  και σε κάθε ελεύθερο χώρο, ξεχωρίζουν μεγάλοι όγκοι διαλεγμένων απορριμμάτων και υλικών για ανακύκλωση ενώ  χιλιάδες άνθρωποι ολημερίς κινούνται κουβαλώντας με κάρα η με τα χέρια τους  την πολύτιμη γι αυτούς πραμάτεια.  Η Manshiyet Nasr, είναι το βασίλειο των Zabbaleen, των ανθρώπων που για δεκαετίες τώρα είναι το συνώνυμο των σκουπιδιών που παράγει η πόλη- τέρας της Αιγύπτου.

Σίντι Σάλεμ- Αλγερία. Τα χαρτιά μου καίω!

Το Σίντι-Σάλεμ είναι μια δορυφορική πόλη, πενήντα χιλιάδων κατοίκων περίπου, στην Άναμπα στο βορειοανατολικό άκρο της  Αλγερίας στα σύνορα με την Τυνησία.  Παρά το γεγονός πως η Άναμπα αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας, τα τελευταία χρόνια και αυτή όσο και οι γύρω περιοχές μαστίζονται από μεγάλη ανεργία που έχει αυξήσει κατακόρυφα την παραβατικότητα με αποτέλεσμα η πόλη να παρομοιάζεται με ένα αλγερίνικο Σικάγο. Ανάλογα  και  στο Σίντι-Σάλεμ που από παλιά ήταν φτωχικό, τώρα η κατάσταση  έχει επιδεινωθεί και τα κοινωνικά αδιέξοδα  έχουν κυριεύσει τους κατοίκους του.  Όπως και στην υπόλοιπη Αλγερία  έτσι και εδώ αυτοί που βρίσκονται σε μεγάλη  απόγνωση είναι οι νέοι, μιας και ο πληθυσμός της χώρας είναι σε  μεγάλα ποσοστά νεανικός.

Ράφα-Λωρίδα της Γάζας. Η υπόγεια πόλη.

Τον Άχμεντ Μοχάμεντ Σάκερ, όταν τον φέρανε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Abu Yousef An-Najjar στην Ράφα ήταν ήδη πολύ αργά. Είχε αφήσει την τελευταία ανάσα του, το πρωινό της πρώτης Τρίτης αυτού του Μάη, πλακωμένος από χώματα, όταν κατέρρευσε μια από τις στοές στο υπόγειο τούνελ που δούλευε, στην συνοικία Ας Σαλάμ στα νοτιοανατολικά της

πόλης, στα σύνορα με την Αίγυπτο. Ο Ahmad ήταν δεν ήταν δεκαεννιά χρονών και η οικογένεια του προέρχονταν από την Χαν Γιουνίς λίγο πιο βόρεια στην λωρίδα της Γάζας. Η είδηση του θανάτου του μπορεί να μην προκάλεσε την έξαψη που δημιουργούν οι δολοφονίες των σιωνιστών που κάθε τόσο βομβαρδίζουν τις πόλεις η τους καταυλισμούς της περιοχής αλλά προξένησε ακόμη μια φορά ένα κύμα θλίψης.

Από καιρό είναι γνωστό στους φίλους αλλά και στους εχθρούς των Παλαιστινίων, πως ο μοναδικός ασθενικός πνεύμονας επιβίωσης των αποκλεισμένων κατοίκων της Γάζας είναι το παράνομο δίκτυο στοών που διασχίζουν σε βάθος έως και τριάντα μέτρων τα αιγύπτιο- παλαιστινιακά σύνορα. Μια ολόκληρη πόλη κάτω από το έδαφος με διακλαδωμένα τούνελ που φτιάχνονται σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες. Διαμέσου των τούνελ διακινούνται καθημερινά μεγάλες ποσότητες σε είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα, καύσιμα, μηχανήματα και όχι λίγες φορές πραγματοποιούνται μεταφορές ανθρώπων, ολόκληρων κοπαδιών ζώων έως και αυτοκινήτων. Το 80% των εισαγωγών στην Λωρίδα έρχεται μέσα από το υπόγειο δίκτυο. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα μιλά υποκριτικά για λαθρεμπόριο και όχι λίγες φορές κατηγόρησε την Χαμάς πως το χρησιμοποιεί για να προμηθεύεται πολεμικό υλικό. Πράγματι, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιστάσεις παντού στον κόσμο, ορισμένοι πλουτίζουν από την διακίνηση που γίνεται διαμέσου των στοών που τις κρατάνε υπό την ιδιοκτησία τους. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως μετά τον σκληρό και καθολικό σχεδόν αποκλεισμό της Λωρίδας, οι Παλαιστίνιοι δίνοντας αγώνα επιβίωσης στην κυριολεξία, προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν έστω και μια μικρή χαραμάδα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.