Σέρπα, Έβερεστ Θυμωμένο βουνό, οργισμένοι άνθρωποι

Ήταν λίγο πριν από τις επτά το πρωί της Παρασκευής 18 Απριλίου όταν ένας απότομος δυνατός θόρυβος δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για το τι θα ακολουθούσε. Περίπου πεντακόσια μέτρα ψηλότερα από την κατασκήνωση βάσης που βρίσκεται στα 5.334 μέτρα ύψος, στη νοτιοανατολική πλαγιά του Έβερεστ, ένα τεράστιο τμήμα πάγου ξεκόλλησε. Στη γρήγορη κάθοδό του, όπως συνήθως συμβαίνει, παρέσυρε και άλλα κομμάτια, δημιουργώντας μια μεγάλη χιονοστιβάδα. Όταν όλα είχαν τελειώσει και στο βουνό επανήλθε η σιωπή, τριάντα άνθρωποι βρέθηκαν θαμμένοι στο πάγο. Από αυτούς, δεκατρείς ανασύρθηκαν νεκροί, τρεις αγνοούνται και άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Όλοι τους ήταν Νεπαλέζοι Σέρπα, που είχαν ξεκινήσει αχάραγα να δουλεύουν για να προετοιμάσουν τη διαδρομή των ορειβατών.

Ιτακεράου -Σάο Πάουλο Γήπεδα βαμμένα στο αίμα

 

Την Πέμπτη 12 του Ιούνη, στις πέντε το απόγευμα τοπική ώρα, στο στάδιο της Κορίνθιας γνωστό σαν Ιτακεράου, στο ανατολικό Σάο Πάουλο, θα ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Στον εναρκτήριο αγώνα η Βραζιλία θα αναμετρηθεί με την Κροατία. Ο εικοσιτριάχρονος Φάμπιο Χάμιλτον ντα Κρουζ, που ονειρεύονταν πως θα είχε με ένα δωρεάν εισιτήριο μια καλή θέση, για να πανηγυρίσει την πρώτη νίκη των καριόκας, δεν θα είναι στις κερκίδες. Δουλεύοντας πυρετωδώς μαζί με μια μεγάλη ομάδα εργατών, για να συναρμολογήσουν ένα τμήμα των κινητών κερκίδων, έπεσε από ύψος δεκαπέντε μέτρων και σκοτώθηκε. Στο νοσοκομείο Σαντα Μαρσελίνα όπου διακομίστηκε, οι γιατροί δεν πρόλαβαν να τον χειρουργήσουν. Αρκέστηκαν να βεβαιώσουν τον θάνατό του εξαιτίας ενός σοβαρού τραύματος στο κεφάλι. Το τραγικό γεγονός συνέβη το πρωί του Σαββάτου, 29 του Μάρτη.

Εργοστάσιο Αρσεναλ, Κίεβο Μνημεία από το μέλλον

Συνήθως, σε σκληρές πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, εκτός από τους ανθρώπους, την πληρώνουν και τα μνημεία. Άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα. Ακόμη και εκείνα που είναι αθώα, δηλαδή δεν εκφράζουν καμιά πλευρά της σύγχρονης αντιπαράθεσης. Ταυτισμένα στα μάτια των περισσότερων με το καθεστώς, “τιμωρούνται” για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν για να χειραγωγηθούν οι λαοί μέσω της ιστορικής μνήμης. Κάτι ανάλογο συνέβη και στις τελευταίες ταραχές στο Κίεβο.

Konjuh Τούζλα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ανυπότακτο βουνό, εξεγερμένοι εργάτες

 

Το εργοστάσιο επίπλων Konjuh στην Ζιβινίτσε υπήρξε για δεκαετίες ο βασιλιάς του κλάδου στην Γιουγκοσλαβία, ελέγχοντας την εσωτερική αγορά και στέλνοντας προϊόντα στις πέντε ηπείρους. Στην σκιά του ομώνυμου βουνού από το οποίο δεν πήρε μόνο το όνομά του αλλά και εκατομμύρια κυβικά ξυλείας, το εργοστάσιο έχει ιστορία σχεδόν εκατόν τριάντα χρόνων! Όπως και άλλες βιομηχανικές μονάδες στην Τούζλα της Βοσνίας, ιδρύθηκε στα χρόνια που η περιοχή ήταν τμήμα της Αυστροουγγαρίας, το 1885, από Ούγγρους επιχειρηματίες. Από την δεκαετία του Εξήντα, γνώρισε την μεγάλη ακμή του, έγιναν σημαντικές επενδύσεις και δούλευαν σε αυτό περισσότεροι από πέντε χιλιάδες εργάτες με καλούς μισθούς, όχι μόνο για τα γιουγκοσλάβικα δεδομένα. Σε έκταση διακοσίων στρεμμάτων η επιπλοποιία είναι πλήρως καθετοποιημένη με πριονιστήριο, φούρνους και φινιριστήρια. Η φάμπρικα Konjuh ήταν ένας από τους μεγάλους εργοδότες στην Τούζλα, το σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της χώρας, στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί μονάδες χημικών, ηλεκτρολογικών, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από άνθρακα κλπ. Ακόμη και στα πρώτα χρόνια της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας της Βοσνίας, το εργοστάσιο πετύχαινε να πουλάει όλη την παραγωγή του. Είχε καταφέρει να σωθεί και από τον τρίτο πόλεμο που «έζησε» στο διάβα ενός και πλέον αιώνα. Λίγο όμως μετά, άρχισαν τα προβλήματα.

Πνομ-Πενχ, Καμπότζη Οι φωνές της Veng Sreng

Το σκονισμένο βουλεβάρτο Veng Sreng, εκτείνεται σε μήκος έξι χιλιομέτρων περίπου, στα νοτιοδυτικά του ιστορικού κέντρου της Πνομ-Πενχ. Η λεωφόρος που αποτελεί μια από τις βασικές αρτηρίες για το αεροδρόμιο της καμποτζιανής πρωτεύουσας, είναι γεμάτη χαμηλά βιοτεχνικά κτίσματα και πρόχειρες εργατικές κατοικίες. Στην μέση της διαδρομής, η Veng Sreng, διασχίζει ένα συγκρότημα σαράντα κτιρίων που αποτελούν το Καναδικό βιομηχανικό πάρκο. Μια από τις γνωστές ειδικές οικονομικές ζώνες, στις οποίες το καθεστώς της χώρας φιλοξενεί χιλιάδες μεταποιητικές επιχειρήσεις που ελέγχονται από ξένες πολυεθνικές και οι οποίες ήρθαν από την δεκαετία του Ενενήντα, κυνηγώντας τα φτηνά μεροκάματα. Σε αντίθεση με αυτό που υποδηλώνει το όνομα του, η πλειοψηφία των επιχειρήσεων είναι νότιο-κορεατικών συμφερόντων. Υπολογίζονται σε δεκατρείς χιλιάδες οι εργαζόμενοι μέσα σε αυτό. Στις πύλες του στις αρχές της χρονιάς εκτυλίχθηκαν οι πιο σκληρές αιματηρές στιγμές της μεγάλης εργατικής απεργίας, της μεγαλύτερης όλων αυτών των χρόνων στα οποία η Καμπότζη εξελίχτηκε σε αγαπημένο προορισμό των πολυεθνικών και το εργατικό της δυναμικό θεωρούνταν, εκτός από πάμφθηνο, υπάκουο και φιλήσυχο.

Αλ Αρακίμπ, έρημος Νεγκέβ Το σχέδιο Prawer, η Νάκμπα των βεδουίνων

Το Αλ-Αρακίμπ, ένα μικρό χωριό βεδουίνων στην έρημο Νεγκέβ (Αλ Ναγκάμπ στα αραβικά), θα έπρεπε να ήταν καταχωρημένο στη λίστα Γκίνες αν δεν το εμπόδιζε η τακτική των συντακτών της να μην αναμιγνύονται σε επικίνδυνες πολιτικές υποθέσεις. Έχει κατεδαφιστεί και έχει ξαναφτιαχτεί σαράντα εννέα φορές χάρη σε δύο παράγοντες. Στη συστηματική προσπάθεια των ισραηλινών αρχών να διώξουν από εκεί τους τριακόσιους κατοίκους του και στο ότι, όπως όλοι σχεδόν οι καταυλισμοί των Βεδουίνων, είναι φτιαγμένο με ελαφριά υλικά, γεγονός που επιτρέπει το γρήγορο ξανακτίσιμό του.
Η τελευταία φορά που οι μπουλντόζες του στρατού ισοπέδωσαν τα σαράντα σπίτια του αλ- Αρακίμπ ήταν τον φετινό Απρίλη. Στη θέση του από το 2005 το Εβραϊκό Ταμείο για τη φύση σχεδιάζει να φυτέψει χιλιάδες δένδρα, δημιουργώντας το «δάσος των πρέσβεων» προς τιμή του διπλωματικού σώματος που είναι διαπιστευμένο στο Τελ Αβίβ. Μόνο το νεκροταφείο του χωριού στέκει ακόμη ανέπαφο, αποτελώντας πολλές φορές καταφύγιο για τα υπάρχοντα των ζωντανών, όταν εμφανίζονται οι μπουλντόζες. Η μεγάλη βεδουίνικη οικογένεια των αλ-Τούρι, που πλειοψηφεί στο χωριό, έχει θαμμένους τους προγόνους της σε αυτό από το 1907.

Λαμπεντούσα-Ιταλία Η κλειστή πύλη της Ευρώπης

Τα μνημεία στήνονται για να τιμήσουν γεγονότα του παρελθόντος, πρόσωπα του χθες, νίκες ή ανθρώπινες τραγωδίες που έγιναν στο διάβα του ιστορικού χρόνου. Στην Λαμπεντούσα, ένα μνημείο αποτελεί εξαίρεση. Στέκει εκεί σαν να προσμένει, με βεβαιότητα, γεγονότα που θα συμβούν στο μέλλον, δικαιώνει σχεδόν καθημερινά, με μακάβριο τρόπο, την ύπαρξή του. Στην ανατολική είσοδο του φυσικού κόλπου που οδηγεί στο λιμάνι του νησιού, στη νότια βραχώδη ακτή, σε ένα ύψωμα στην άκρη του αεροδιαδρόμου, στέκει μοναχικά η Πύλη της Ευρώπης. Ένα μνημείο από πυρίμαχο κεραμικό υλικό, ύψους πέντε μέτρων και πλάτους τριών, αφιερωμένο στους μετανάστες που έχασαν την ζωή τους, προσπαθώντας να φτάσουν στο νησί. Το έργο, που έχει την μορφή μιας τεράστιας ανοικτής πόρτας, φιλοτέχνησε ο γλύπτης και ζωγράφος Ντομένικο, Μίμο, Παλαντίνο και αποκαλύφθηκε το καλοκαίρι του 2008, με δαπάνες μερικών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα ξημερώματα της 3ης του φετινού Οκτώβρη, για μια ακόμη φορά, μια από τις πύλες της Ευρώπης ήταν ερμητικά κλειστή. Οχυρωμένη, με ισχυρά κύματα και με τυφλωμένα τα πανάκριβα ηλεκτρονικά μάτια και αυτιά της. Τριακόσιοι εξήντα έξι αφρικανοί μετανάστες, άνδρες και γυναίκες νεαρής ηλικίας και αρκετά παιδιά, προστέθηκαν στην λίστα των νεκρών που θυμίζει νυχθημερόν η σκιά του μνημείου.

Ρόσια Μοντάνα, Ρουμανία Το μάτι του διαβόλου

Για τους Ρουμάνους, σύμφωνα με μια παλιά λαϊκή έκφραση, ο χρυσός είναι το μάτι του διαβόλου. Για την Ρόσια Μοντάνα, μια ορεινή περιοχή στα βουνά Απουσένι, στη δυτική Τρανσυλβανία, ο χρυσός απειλεί εδώ και χρόνια να την καταστρέψει, όταν μια καναδικών συμφερόντων εταιρία, με συνεταίρο την κρατική Μινβέστ, έβαλε στόχο τα αποθέματα του πολύτιμου μετάλλου. Το σχέδιο προβλέπει τέσσερις τουλάχιστον ανοικτές εξορύξεις, την μετατροπή της κοιλάδας Γκόρνα σε λίμνη αποβλήτων χωρητικότητας 250 εκατομμυρίων τόνων και την χρησιμοποίηση τουλάχιστον 15000 τόνων κυανίου ετησίως, για την απόσπαση του χρυσού και του αργύρου από το μετάλλευμα. Όλα αυτά σε διάστημα δεκαέξι χρόνων, στο οποίο οι χρυσοθήρες εκτιμούν πως θα εξαντλήσουν το απόθεμα και θα συγκεντρώσουν τριακόσιους τόνους χρυσού και χίλιους πεντακόσιους ασημιού.

Νοσοκομείο Tu Du – Πόλη του Χο Τσι Μινχ Συλλογή από βάζα, πειστήρια εγκλήματος

Το νοσοκομείο Tu Du, με διαφορετικά ονόματα, έχει μια ενενηντάχρονη ιστορία στην μεγαλούπολη που παλιά την έλεγαν Σαϊγκόν και έχει σήμερα το όνομα του «θείου Χο», του ιστορικού ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα των Βιετναμέζων. Ξεκίνησε σαν μαιευτήριο με εκατό κρεβάτια στα 1923 και σταδιακά αναπτύχθηκε στα τελευταία χρόνια της γαλλικής κατοχής στην Ινδοκίνα. Μετά την ανεξαρτησία έγινε ένα σύγχρονο και εξειδικευμένο νοσοκομείο. Με χίλια κρεβάτια, πολλές κλινικές και εργαστήρια και χίλια οκτακόσια άτομα ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό το νοσοκομείο που πήρε το σημερινό όνομα του το 2004, αποτελεί την κορυφαία μαιευτική και γυναικολογική μονάδα της χώρας. Σε αυτήν έχουν εφαρμοστεί όλες οι σύγχρονες τεχνικές στον τομέα της γονιμοποίησης και εξειδικευμένες χειρουργικές επεμβάσεις σε νεογνά. Το Tu Du όμως, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα συνηθισμένα ιατρικά προβλήματα ενός μεγάλου μαιευτηρίου. Δίνει μια ιδιαίτερα σκληρή και καθημερινή μάχη με το σκοτεινό παρελθόν της χώρας και των ανθρώπων της.

Περμ-Ρωσία Η τραγική ιστορία της ρώσικης ποτάσας

Στο μουσείο της εταιρίας Ουράλκαλι στην Μπερεζνίκι, στην επαρχία του Περμ στις δυτικές ρίζες των Ουραλίων, ο επισκέπτης μπορεί να δει με παραστατικό τρόπο τη μακραίωνη ιστορία της ρώσικης ποτάσας και της νεότερης βιομηχανίας νατριούχων και καλιούχων λιπασμάτων. Δηλαδή την προαιώνια γέννηση των ορυκτών αλάτων και τις τεχνικές επεξεργασίας και παραγωγής που αναπτύχθηκαν στην περιοχή στα χρόνια της τσαρικής απολυταρχίας αλλά, κυρίως, στην εποχή της σοβιετικής εξουσίας. Η φύση και οι γεωλογικές μεταβολές πριν από πενήντα πέντε εκατομμύρια χρόνια δημιούργησαν πλούσια κοιτάσματα νιτρικών και καλιούχων ορυκτών, μια ανεξάντλητη πηγή αλατιού στη θέση όπου παλιότερα υπήρχε μια τεράστια θάλασσα στην προϊστορική Πέρμια περίοδο διαμόρφωσης του γήινου φλοιού. Από την αρχαιότητα, στην περιοχή η επινοητικότητα των ανθρώπων κατάφερε να βρει τρόπους εξόρυξης και αξιοποίησης και στον εικοστό αιώνα κυρίως για την παραγωγή λιπασμάτων για την αγροτική παραγωγή. Μια εκπληκτική σύνθεση της εξέλιξης του φυσικού περιβάλλοντος και της εποποιίας του ανθρώπου για να το δαμάσει και να το βάλει να υπηρετεί τις ανάγκες του. Η επιτυχία αυτή γράφτηκε στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, όταν με το πρώτο πεντάχρονο άρχισε κτίζεται το 1927 το βιομηχανικό σύμπλεγμα εξόρυξης και παραγωγής ποτάσας με επίκεντρο τη Σολικάμσκ και την Μπερεζνίκι.