Χουιτζόου -Κίνα | Το ισχυρό μήνυμα της νεαρής Σεν Μενγί

«Μελετήστε εκτεταμένα, διερευνήστε με ακρίβεια, συλλογιστείτε προσεκτικά, διαχωρίστε ξεκάθαρα, εξασκηθείτε ευλαβικά». Αυτό είναι το επίσημο σύνθημα του Πανεπιστημίου Σουν Γιατ-Σεν, που έχει το όνομα του ιδρυτή του Κουόμιτανγκ και πρώτου προσωρινού Προέδρου της ενωμένης Κίνας και μια ιστορία περίπου εκατό χρόνων. Με πέντε κάμπους στις πόλεις Κουανγκτσόου (Καντόνα), Σεντζέν, Ζουχάι στην παράκτια νοτιοδυτική επαρχία Γκουανγκντόνγκ, θεωρείται από τα κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Στην Γκουανγκντόνγκ και ιδιαίτερα στο Δέλτα του ποταμού Περλ, συγκεντρώνεται η μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη με εκατομμύρια εργάτες να δουλεύουν στις ξένες άλλα και σε κινέζικες επιχειρήσεις.

Πλατεία Λα Παθ ντε Ρικολέτα, Σαντιάγο | Χίλιες κιθάρες για τον Βίκτορ Χάρα

Η λεωφόρος Λα Παθ τελειώνει στην ομώνυμη πλατεία εμπρός σχεδόν στη μεγάλη πύλη με τις πολλές εισόδους. Σε έκταση περισσότερη από οκτακόσια στρέμματα στη Ρικολέτα, δύο χιλιόμετρα βόρεια του ιστορικού κέντρου, εκτείνεται το γενικό νεκροταφείο του Σαντιάγο. Στην απέραντη νεκρόπολη ξεχωρίζουν από την είσοδο τα τμήματα με τους πλούσιους οικογενειακούς τάφους από εκείνα με τους φτωχικούς και παρατημένους όσο περπατά κανείς προς το βάθος. Εδώ βρίσκονται πολλά από τα θύματα της φασιστικής δικτατορίας. Ανάμεσά τους, ο τάφος του Αλιέντε, άλλων δολοφονημένων αγωνιστών αλλά και πολλών αγνοούμενων. Δύο σημεία στο χώρο μνημονεύουν τον Βίκτορ Χάρα. Ένας πολύχρωμος τάφος και η κρύπτη στο διάδρομο 160 κατά μήκος του ακριανού μαντρότοιχου, μέσα στην οποία φυλάσσονται τα οστά του. Ο τάφος ξεχωρίζει από μακριά. Έχει σχεδόν πάντα φρέσκα λουλούδια, μικρά αφιερώματα, παιχνίδια, χειροτεχνίες, σύμβολα των Μαπούτσε και μια κιθάρα να στέκει μόνιμα δίπλα του. Κάθε Σεπτέμβρη, Χιλιάνοι αλλά και ξένοι κάθε ηλικίας συρρέουν στα δύο σημεία για να δείξουν το σεβασμό τους και να δώσουν υπόσχεση για συνέχιση του αγώνα.

Ινιές Μαδριγκάλ Πέρες | Αγώνας για τα κλεμμένα παιδιά του Φρανκισμού

Το πιστοποιητικό γέννησης της Ινές Μαντριγκάλ Πέρες γράφει πως είδε το φως στις 4 Ιουνίου 1969 στην κλινική Σαν Ραμόν, στη Λεωφόρο Αβάνας 143, στη Μαδρίτη. Το 1987 σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών, η μητέρα της αποφάσισε να της πει τη μισή αλήθεια. Η Ινές έμαθε τότε πως ήταν υιοθετημένη. Για καιρό πίστευε πως οι αληθινοί γονείς της την έδωσαν γιατί δεν μπορούσαν να την αναθρέψουν. Πολύ αργότερα, το 2010, διαβάζοντας στις εφημερίδες ιστορίες για κλεμμένα μωρά την περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο από την κλινική Σαν Ραμόν, ξαναρώτησε πιεστικά την μητέρα της για τον τρόπο που έγινε η υιοθεσία. Τότε έμαθε την άλλη μισή, πιο σκληρή, αλήθεια. Η Ινές δόθηκε με την μεσολάβηση ενός γιατρού της κλινικής με πλαστά έγγραφα που βεβαίωναν πως προηγήθηκε κανονικός τοκετός. Η θετή μητέρα της, Ινές Πέρες, ύστερα από την αποκάλυψη του μυστικού δέχθηκε την απόφαση της κόρης της να προσφύγει στα δικαστήρια ενάντια στους υπεύθυνους. Ο πρώην μαιευτήρας Εδουάρντο Βέλα είχε ήδη κατηγορηθεί πως υπήρξε κεντρικό πρόσωπο στο κύκλωμα αρπαγής βρεφών, αλλά κανείς μέχρι τότε δεν είχε ξεκινήσει νομική διαδικασία με αποδεικτικά στοιχεία. Μέχρι τον θάνατό της, τον Δεκέμβριο του 2016 σε ηλικία 93 ετών, η Ινές Πέρες κράτησε γενναία στάση δίπλα στην θετή κόρη της. Δέχθηκε να κάνει τεστ DNA, παρέδωσε τα πλαστά έγγραφα και εξιστόρησε δημόσια όσα συνέβησαν τις ημέρες της παράδοσης της μικρής. Σιδηροδρομικός στο επάγγελμα και επικεφαλής του παραρτήματος της οργάνωσης για τα κλεμμένα μωρά στη Μούρθια, η Ινές έγινε η εμβληματική μορφή του κινήματος για την αλήθεια και τη δικαίωση. Παρά την ηλικία του, ο Εδουάρντο Βέλα οδηγήθηκε στο εδώλιο του κατηγορούμενου, πρώτος και μοναδικός αυτός, για να δικαστεί για τις πράξεις του. Και μέσω αυτού «δικάστηκε» ένα εφιαλτικό καθεστώς που οργανώθηκε από την φασιστική δικτατορία με την άμεση συνέργεια της καθολικής εκκλησίας. Το δεξί του χέρι, μια καλόγρια, η Μαρία Γκόμες Βαλμπουένα, πέθανε αιφνίδια σε ηλικία 87 ετών χωρίς να έχει κάποιο εμφανές πρόβλημα υγείας, λίγες ημέρες πριν την καλέσουν να καταθέσει ως κατηγορούμενη. Η αδελφή Μαρία αποδείχθηκε πως ήταν εξέχον στέλεχος του κυκλώματος κλοπής και παράνομης υιοθεσίας για τουλάχιστον τριάντα χρόνια! Ανάμεσα στα 1960 και στα 1980 είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιδρύματα και κλινικές στη Μαδρίτη και είχε καυχηθεί πως έκανε χιλιάδες υιοθεσίες.

Σαν Χουάν Οστουντσάλκο, Γουατεμάλα | Το τελευταίο ταξίδι της Κλαούντια Γκονσάλες

Η εικοσάχρονη Κλαούντια Πατρίσια Γκόμες Γκονσάλες πριν ξεκινήσει τις πρώτες ημέρες του Μαΐου για το μεγάλο σκληρό ταξίδι, κυνηγώντας την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, ρίχτηκε στην αγκαλιά της γιαγιά της . “Μην ανησυχείς αμπουέλα! Θα γυρίσω σύντομα. Στο υπόσχομαι!”, ήταν τα τελευταία λόγια της.

Η νεαρή είχε αποφασίσει να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα της, ο οποίος για χρόνια δούλεψε παράνομος μετανάστης στις ΗΠΑ και μόλις πέρυσι απελάθηκε και γύρισε πίσω. Αποχαιρέτησε την οικογένειά της και έφυγε από το Σαν Χουάν Οστουντσάλκο, μια περιοχή με μικρές κοινότητες αυτοχθόνων Maya Mam στην δυτική Γουατεμάλα, κοντά στην πόλη Κετσαλτενάνγκο. Η Κλαούντια που μεγάλωσε ανάμεσα στις γυναίκες της οικογένειας, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν άνδρες μετανάστες, σε συνθήκες σκληρής φτώχειας αλλά και ανεμελιάς, κατάφερε να προχωρήσει στο σχολείο και να τελειώσει το λύκειο αποκτώντας πιστοποιητικό λογιστικής. Έδωσε εξετάσεις για να μπει στο πανεπιστήμιο Σαν Κάρλος για να συνεχίσει τα λογιστικά, αλλά απέτυχε στο εισαγωγικό μάθημα. Το Σαν Κάρλος είναι το μοναδικό δημόσιο πανεπιστήμιο και η οικογένεια της ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να την στείλει σε ιδιωτικό. Η νεαρή βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδο όταν άρχισε να ψάχνει δουλειά σε τράπεζες και επιχειρήσεις και να μην βρίσκει, έχοντας σκοπό να συνεχίσει παράλληλα τις σπουδές της. Ο δρόμος της παράνομης μετανάστευσης προς το βορρά που ακολουθούν δεκαετίες τώρα χιλιάδες και χιλιάδες απεγνωσμένοι άνεργοι και φτωχοί Γουατεμαλτέκοι άρχισε να γίνεται η μοναδική επιλογή και γι’ αυτήν. Ύστερα από έναν χρόνο αναζήτησης και προβληματισμού, πήρε την απόφαση. Θα πήγαινε για να δουλέψει και να μαζέψει χρήματα για τα δίδακτρά της. Την βοήθησαν σε αυτό και τα μηνύματα ενός φίλου και συμμαθητή της που είχε καταφέρει να φτάσει στην πολιτεία της Βιρτζίνια.

Ραζάν Αλ -Νατζάρ Η πριγκίπισσα της επιστροφής

Χιλιάδες οργισμένοι Παλαιστίνιοι συνόδεψαν την σορό της δολοφονημένης εθελόντριας νοσοκόμας Ραζάν Αλ-Νατζάρ, το Σάββατο 2 Ιουνίου. Είκοσι ένα χρόνων η Ραζάν, έτρεχε από την αρχή στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων για την Επιστροφή που ξεκίνησαν τον προηγούμενο Μάρτιο στα σύνορα κατοχής στην ανατολική Γάζα, για να φροντίζει τους τραυματισμένους. Όχι λίγες φορές η λευκή ιατρική της μπλούζα είχε βαφτεί με το αίμα των νεαρών Παλαιστίνιων διαδηλωτών που πυροβολούν εν ψυχρώ οι ισραηλινοί στρατιώτες με αληθινές ή πλαστικές σφαίρες, βομβίδες αερίων και άλλα δολοφονικά μέσα. Αυτή τη φορά οι σφαίρες προορίζονταν γι’ αυτήν, παρά το γεγονός πως οι κινήσεις της μαζί με την υπόλοιπη ομάδα τραυματιοφορέων και νοσοκόμων ήταν από μακριά ευδιάκριτες και οι ίδιοι επιδεικτικά και συνεχώς σήκωναν τα χέρια. Η Ραζάν αλ Νατζάρ τραυματίστηκε θανάσιμα από σφαίρα στο στήθος σε περιοχή ανατολικά της Χαν Γιουνές, στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, την Παρασκευή 1 Ιουνίου.

Εργάτες Πεζό, Σοσό, 1968 | Υπερασπίζοντας μέχρι τέλους την απεργία!

Ήταν εννέα το πρωί της 10ης Ιουνίου του 1968, όταν στο εργοστάσιο της Πεζό στο Σοσό η μια ομάδα μετά την άλλη, οι εργάτες αποφασίζουν την συνέχιση της απεργίας και της κατάληψης, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις της εργοδοσίας και τις κυβερνητικές απειλές. Όλα ξανάρχισαν από το τμήμα των αμαξωμάτων και μέχρι τις τρεις το μεσημέρι, δέκα χιλιάδες εργάτες μπαίνουν στην απεργία. Η πληροφορία πως η εργοδοσία θα ζητήσει απλήρωτη δουλειά τα ερχόμενα Σάββατα για συμπλήρωση των ημερών της απεργίας λειτουργεί ως σπινθήρας. Πρωταγωνιστές οι εργάτες στην αλυσίδα παραγωγής, αρκετοί εσωτερικοί ή ξένοι μετανάστες, ένοικοι των εργατικών κοιτώνων της εταιρίας. Το εμβληματικό εργοστάσιο-κοιτίδα της εταιρίας Πεζό, το μεγαλύτερο στην χώρα με είκοσι έξι χιλιάδες εργάτες, στην κυριολεξία η «καθεδρική» της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, μπήκε τελευταίο στο κύμα του εργατικού-απεργιακού Μάη.

Γαλλικός Μάης | Ζιλ Τωτέν: Υπηρετώντας την εργατική τάξη

Χτισμένο στα 1952, το εργοστάσιο της Renault στο Φλεν-σιρ-Σεν είναι το παλιότερο και μεγαλύτερο της πολυεθνικής αυτοκινητοβιομηχανίας που λειτουργεί ως τα σήμερα με γραμμή παραγωγής στο έδαφος της Γαλλίας. Βρίσκεται περίπου σαράντα χιλιόμετρα από τη γαλλική πρωτεύουσα, κατά μήκος του Σηκουάνα, στο Υβλίν και οι εργάτες σε αυτό έχουν συναρμολογήσει στα χρόνια της ζωής του δεκαοκτώ εκατομμύρια αυτοκίνητα. Ήταν το πρώτο εργοστάσιο της εθνικοποιημένης μετά τον πόλεμο εμβληματικής γαλλικής εταιρίας, η οποία, στα πλαίσια ενός σχεδίου αποκέντρωσης, βγήκε από τα όρια του Παρισιού. Ξεκίνησε με δύο χιλιάδες εργαζόμενους και παραμονές της μεγάλης απεργίας τον Μάη του 1968 είχε σχεδόν έντεκα χιλιάδες.

Τζαμού - Ινδία: Ποιοι βιάζουν και σκοτώνουν τις κόρες της Ινδίας;

Το Ρασανά είναι ένα μικρό χωριό κρυμμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση, στην περιοχή Χιραναγκάρ εβδομήντα χιλιόμετρα από την Κάτουα μια πόλη του ινδικού κρατιδίου Τζαμού και Κασμίρ. Ήταν απόγευμα στις 10 του περασμένου Ιανουαρίου όταν, όπως κάθε μέρα, η οκτάχρονη Ασίφα Μπάνο πήγε για να μαζέψει τα άλογα που έβοσκαν στο διπλανό δάσος. Την παρομοίαζαν με μικρό ελάφι για τον τρόπο που έτρεχε στα μονοπάτια. Για τους κτηνοτρόφους μουσουλμάνους νομάδες Γκουτζάρ ή Μπακαρβάλ, οι οποίοι χρειάζεται να αλλάζουν συχνά κατοικία αναζητώντας βοσκοτόπια στα Ιμαλάια, τα πολλά άλογα είναι απαραίτητα. Εκείνο το βράδυ τα ζωντανά γνωρίζοντας την διαδρομή γύρισαν πίσω μόνα τους. Η μικρή Ασίφα δεν τα συνόδευε. Μάταια οι γονείς της, που την είχαν υιοθετήσει από τον αδελφό του θετού πατέρα της, μαζί με πολλούς συγχωριανούς έψαχναν απεγνωσμένα δύο μερόνυχτα. Όταν κατήγγειλαν την εξαφάνιση στις τοπικές αστυνομικές αρχές συνάντησαν την αδιαφορία και υπαινιγμούς πως η Ασίφα κλέφτηκε με κάποιον νεαρό. Χρειάστηκε να ξεσπάσει η οργή τους και να αποκλείσουν τον αυτοκινητόδρομο Τζαμού - Πατάνκοτ για να διαταχθεί έρευνα από δύο αξιωματικούς. Αυτά μέχρι της 17 Ιανουαρίου, ημέρα που ανακαλύφθηκε το άψυχο σώμα της μικρής κρυμμένο πίσω από θάμνους μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το χωριό. Είχε πεταχτεί εκεί, φρικτά κακοποιημένο, με σπασμένα τα άκρα και η ιατροδικαστική εξέταση διαπίστωσε άγριους και πολλούς βιασμούς. Όταν η αστυνομία εδέησε να ερευνήσει την υπόθεση η άκρη βρέθηκε αμέσως. Μια ομάδα ευυπόληπτων φανατικών Ινδουιστών με επικεφαλής έναν πρώην κρατικό αξιωματούχο, τον γιο του και ορισμένους άλλους μαζί και τέσσερις αστυνομικοί (ένας μάλιστα από αυτούς που είχαν αναλάβει την έρευνα!) συνελήφθησαν. Οι πρώτοι κατηγορούμενοι ως φυσικοί αυτουργοί και οι δεύτεροι για συγκάλυψη. Είχαν σχεδιάσει την απαγωγή της Ασίφα, την οδήγησαν στο εσωτερικό ενός ινδουιστικού ναού, την νάρκωσαν και επί ημέρες την βίαζαν και την κακοποιούσαν. Σχεδόν ημιθανή την μετέφεραν στο σημείο που βρέθηκε και την παράτησαν αφού πρώτα με πέτρες την αποτελείωσαν συνθλίβοντας το κεφάλι και τα άκρα της.

Λωρίδα της Γάζας: Επιτάφιος θρήνος δίχως ανάσταση

Ο εικοσιεπτάχρονος Ουαχίντ Αμπού Σαμούρ βρισκόταν στο χωράφι του, επτακόσια τουλάχιστον μέτρα από τη γραμμή που οι κατοχικές δυνάμεις θεωρούν σύνορο, στη νότια Γάζα έξω από την Χαν Γιουνίς. Νωρίς την Παρασκευή, πριν καν ξεκινήσει η μεγάλη κινητοποίηση των Παλαιστίνιων στη λωρίδα της Γάζας για την Μέρα της Γης, μπήκε απρόκλητα στο στόχαστρο του πολυβόλου από ένα ισραηλινό τανκ. Ο νεαρός αγρότης ήταν ο πρώτος νεκρός της μεγάλης σφαγής που ακολούθησε την Παρασκευή 30 Μαρτίου στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στα σύνορα που έχει χαράξει με βία το σιωνιστικό καθεστώς στριμώχνοντας σε μια λεπτή λωρίδα γης σχεδόν δυο εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών είναι ξεριζωμένοι από τις περιοχές που κατέλαβε και εποίκισε το Ισραήλ, στις διαδοχικές φάσεις διωγμού του αραβικού λαού. Δυο στους τρεις κατοίκους της Γάζας ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων σε συνθήκες πολιορκίας και συχνών επιθέσεων από τον ισραηλινό στρατό.

Μαριέλε Φράνκο: Εννιά σφαίρες για να σιωπήσει η αλέγρα φωνή της αντίστασης!

Στο τελευταίο κείμενό της, ένα άρθρο που έστειλε λίγες ώρες πριν την πυροβολήσουν στην εφημερίδα “Jornal do Brasil” και δημοσιεύτηκε μετά το τραγικό τέλος της, η Μαριέλε Φράνκο υπενθύμιζε πως η κλιμάκωση της κρατικής βίας και η εμφάνιση του στρατού στους δρόμους με πρόσχημα την εγκληματικότητα, επαναλαμβάνεται όχι τυχαία σε εκλογικές χρονιές. Ισχυριζόταν, δηλαδή, ότι το διάταγμα για την ανάληψη αστυνομικών καθηκόντων στους δρόμους του Ρίο από τον ομοσπονδιακό στρατό, που υπέγραψε ο πρόεδρος Τεμέρ στις 16 Φεβρουαρίου, είχε πολιτικό στόχο. Να επηρεάσει τους ψηφοφόρους ενόψει των εκλογών του φθινοπώρου, καθώς ο βουτηγμένος στα σκάνδαλα και πραξικοπηματικά διορισμένος πρόεδρος είναι εντελώς ανυπόληπτος. Η τριανταοκτάχρονη Μαριέλε δεν μπορούσε να φανταστεί πως ιδιαίτερο μέρος αυτής της επιχείρησης θα ήταν και η δική της εξόντωση!