Εργάτες Πεζό, Σοσό, 1968 | Υπερασπίζοντας μέχρι τέλους την απεργία!

Ήταν εννέα το πρωί της 10ης Ιουνίου του 1968, όταν στο εργοστάσιο της Πεζό στο Σοσό η μια ομάδα μετά την άλλη, οι εργάτες αποφασίζουν την συνέχιση της απεργίας και της κατάληψης, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις της εργοδοσίας και τις κυβερνητικές απειλές. Όλα ξανάρχισαν από το τμήμα των αμαξωμάτων και μέχρι τις τρεις το μεσημέρι, δέκα χιλιάδες εργάτες μπαίνουν στην απεργία. Η πληροφορία πως η εργοδοσία θα ζητήσει απλήρωτη δουλειά τα ερχόμενα Σάββατα για συμπλήρωση των ημερών της απεργίας λειτουργεί ως σπινθήρας. Πρωταγωνιστές οι εργάτες στην αλυσίδα παραγωγής, αρκετοί εσωτερικοί ή ξένοι μετανάστες, ένοικοι των εργατικών κοιτώνων της εταιρίας. Το εμβληματικό εργοστάσιο-κοιτίδα της εταιρίας Πεζό, το μεγαλύτερο στην χώρα με είκοσι έξι χιλιάδες εργάτες, στην κυριολεξία η «καθεδρική» της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, μπήκε τελευταίο στο κύμα του εργατικού-απεργιακού Μάη.

Γαλλικός Μάης | Ζιλ Τωτέν: Υπηρετώντας την εργατική τάξη

Χτισμένο στα 1952, το εργοστάσιο της Renault στο Φλεν-σιρ-Σεν είναι το παλιότερο και μεγαλύτερο της πολυεθνικής αυτοκινητοβιομηχανίας που λειτουργεί ως τα σήμερα με γραμμή παραγωγής στο έδαφος της Γαλλίας. Βρίσκεται περίπου σαράντα χιλιόμετρα από τη γαλλική πρωτεύουσα, κατά μήκος του Σηκουάνα, στο Υβλίν και οι εργάτες σε αυτό έχουν συναρμολογήσει στα χρόνια της ζωής του δεκαοκτώ εκατομμύρια αυτοκίνητα. Ήταν το πρώτο εργοστάσιο της εθνικοποιημένης μετά τον πόλεμο εμβληματικής γαλλικής εταιρίας, η οποία, στα πλαίσια ενός σχεδίου αποκέντρωσης, βγήκε από τα όρια του Παρισιού. Ξεκίνησε με δύο χιλιάδες εργαζόμενους και παραμονές της μεγάλης απεργίας τον Μάη του 1968 είχε σχεδόν έντεκα χιλιάδες.

Τζαμού - Ινδία: Ποιοι βιάζουν και σκοτώνουν τις κόρες της Ινδίας;

Το Ρασανά είναι ένα μικρό χωριό κρυμμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση, στην περιοχή Χιραναγκάρ εβδομήντα χιλιόμετρα από την Κάτουα μια πόλη του ινδικού κρατιδίου Τζαμού και Κασμίρ. Ήταν απόγευμα στις 10 του περασμένου Ιανουαρίου όταν, όπως κάθε μέρα, η οκτάχρονη Ασίφα Μπάνο πήγε για να μαζέψει τα άλογα που έβοσκαν στο διπλανό δάσος. Την παρομοίαζαν με μικρό ελάφι για τον τρόπο που έτρεχε στα μονοπάτια. Για τους κτηνοτρόφους μουσουλμάνους νομάδες Γκουτζάρ ή Μπακαρβάλ, οι οποίοι χρειάζεται να αλλάζουν συχνά κατοικία αναζητώντας βοσκοτόπια στα Ιμαλάια, τα πολλά άλογα είναι απαραίτητα. Εκείνο το βράδυ τα ζωντανά γνωρίζοντας την διαδρομή γύρισαν πίσω μόνα τους. Η μικρή Ασίφα δεν τα συνόδευε. Μάταια οι γονείς της, που την είχαν υιοθετήσει από τον αδελφό του θετού πατέρα της, μαζί με πολλούς συγχωριανούς έψαχναν απεγνωσμένα δύο μερόνυχτα. Όταν κατήγγειλαν την εξαφάνιση στις τοπικές αστυνομικές αρχές συνάντησαν την αδιαφορία και υπαινιγμούς πως η Ασίφα κλέφτηκε με κάποιον νεαρό. Χρειάστηκε να ξεσπάσει η οργή τους και να αποκλείσουν τον αυτοκινητόδρομο Τζαμού - Πατάνκοτ για να διαταχθεί έρευνα από δύο αξιωματικούς. Αυτά μέχρι της 17 Ιανουαρίου, ημέρα που ανακαλύφθηκε το άψυχο σώμα της μικρής κρυμμένο πίσω από θάμνους μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το χωριό. Είχε πεταχτεί εκεί, φρικτά κακοποιημένο, με σπασμένα τα άκρα και η ιατροδικαστική εξέταση διαπίστωσε άγριους και πολλούς βιασμούς. Όταν η αστυνομία εδέησε να ερευνήσει την υπόθεση η άκρη βρέθηκε αμέσως. Μια ομάδα ευυπόληπτων φανατικών Ινδουιστών με επικεφαλής έναν πρώην κρατικό αξιωματούχο, τον γιο του και ορισμένους άλλους μαζί και τέσσερις αστυνομικοί (ένας μάλιστα από αυτούς που είχαν αναλάβει την έρευνα!) συνελήφθησαν. Οι πρώτοι κατηγορούμενοι ως φυσικοί αυτουργοί και οι δεύτεροι για συγκάλυψη. Είχαν σχεδιάσει την απαγωγή της Ασίφα, την οδήγησαν στο εσωτερικό ενός ινδουιστικού ναού, την νάρκωσαν και επί ημέρες την βίαζαν και την κακοποιούσαν. Σχεδόν ημιθανή την μετέφεραν στο σημείο που βρέθηκε και την παράτησαν αφού πρώτα με πέτρες την αποτελείωσαν συνθλίβοντας το κεφάλι και τα άκρα της.

Λωρίδα της Γάζας: Επιτάφιος θρήνος δίχως ανάσταση

Ο εικοσιεπτάχρονος Ουαχίντ Αμπού Σαμούρ βρισκόταν στο χωράφι του, επτακόσια τουλάχιστον μέτρα από τη γραμμή που οι κατοχικές δυνάμεις θεωρούν σύνορο, στη νότια Γάζα έξω από την Χαν Γιουνίς. Νωρίς την Παρασκευή, πριν καν ξεκινήσει η μεγάλη κινητοποίηση των Παλαιστίνιων στη λωρίδα της Γάζας για την Μέρα της Γης, μπήκε απρόκλητα στο στόχαστρο του πολυβόλου από ένα ισραηλινό τανκ. Ο νεαρός αγρότης ήταν ο πρώτος νεκρός της μεγάλης σφαγής που ακολούθησε την Παρασκευή 30 Μαρτίου στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στα σύνορα που έχει χαράξει με βία το σιωνιστικό καθεστώς στριμώχνοντας σε μια λεπτή λωρίδα γης σχεδόν δυο εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών είναι ξεριζωμένοι από τις περιοχές που κατέλαβε και εποίκισε το Ισραήλ, στις διαδοχικές φάσεις διωγμού του αραβικού λαού. Δυο στους τρεις κατοίκους της Γάζας ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων σε συνθήκες πολιορκίας και συχνών επιθέσεων από τον ισραηλινό στρατό.

Μαριέλε Φράνκο: Εννιά σφαίρες για να σιωπήσει η αλέγρα φωνή της αντίστασης!

Στο τελευταίο κείμενό της, ένα άρθρο που έστειλε λίγες ώρες πριν την πυροβολήσουν στην εφημερίδα “Jornal do Brasil” και δημοσιεύτηκε μετά το τραγικό τέλος της, η Μαριέλε Φράνκο υπενθύμιζε πως η κλιμάκωση της κρατικής βίας και η εμφάνιση του στρατού στους δρόμους με πρόσχημα την εγκληματικότητα, επαναλαμβάνεται όχι τυχαία σε εκλογικές χρονιές. Ισχυριζόταν, δηλαδή, ότι το διάταγμα για την ανάληψη αστυνομικών καθηκόντων στους δρόμους του Ρίο από τον ομοσπονδιακό στρατό, που υπέγραψε ο πρόεδρος Τεμέρ στις 16 Φεβρουαρίου, είχε πολιτικό στόχο. Να επηρεάσει τους ψηφοφόρους ενόψει των εκλογών του φθινοπώρου, καθώς ο βουτηγμένος στα σκάνδαλα και πραξικοπηματικά διορισμένος πρόεδρος είναι εντελώς ανυπόληπτος. Η τριανταοκτάχρονη Μαριέλε δεν μπορούσε να φανταστεί πως ιδιαίτερο μέρος αυτής της επιχείρησης θα ήταν και η δική της εξόντωση!

Αϊτή , Όξφαμ «Τι κάναμε; Δεν δολοφονήσαμε και παιδιά στα κρεβάτια τους!»

Ζαλιζί οι Αϊτινοί λένε τη ζήλια. Κρεμασμένη στην κυριολεξία σε μια απότομη πλαγιά του λόφου Μορν Καλβέρ, η παραγκούπολη Ζαλιζί των σαράντα πέντε χιλιάδων ψυχών κοιτά με ζήλια στους πρόποδες την Πετιονβίλ. Τη συνοικία με τα ακριβά ξενοδοχεία και τις πολυτελείς βίλες, με τις πισίνες να ξεχωρίζουν στους πράσινους κήπους που τους προστατεύουν ψηλοί περίβολοι. Το πεντάστερο ξενοδοχείο Royal Oasis ξεχωρίζει και προκαλεί από μακριά. Την Πετιονβίλ προτιμούν για εγκατάσταση τα υψηλόβαθμα στελέχη των δυτικών ΜΚΟ. Η Αϊτή θεωρείται η δημοκρατία που κυβερνάνε οι ΜΚΟ και η Πετιονβίλ είναι η πρωτεύουσά της! Μόλις ένας δρόμος χωρίζει τους δύο κόσμους μεταξύ τους. Ο σπάταλος πλούτος δίπλα στην απόλυτη αθλιότητα, ένα καθημερινό κοντράστ της απίστευτης ανισότητας που βιώνει η Αϊτή από το βάθος της ιστορίας της. Για να διασκεδάσει αυτήν την αντίθεση ο πρώην πρόεδρος Μαρτελί χρηματοδότησε τη βαφή των εξωτερικών επιφανειών των παραπηγμάτων με έντονα χρώματα για να παραπλανούν τους δυτικούς τουρίστες. Το λίφτινγκ που μετέτρεψε σε πολύχρωμη και χαρούμενη τη Ζαλιζί οι Αϊτινοί περιπαικτικά το ονόμασαν κραγιόν σε γουρούνι!

Λιβύη Δούλοι στην χώρα που... «απελευθέρωσε» το ΝΑΤΟ!

Ο δεκαοκτάχρονος Ερυθραίος με το ψευδώνυμο Σάμι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «τυχερός» σε σύγκριση με άλλους ομοεθνείς του. Κατάφερε να επιζήσει, καταγράφτηκε στις επίσημες λίστες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και σήμερα ζει με σχετική ασφάλεια στην Τρίπολη της Λιβύης δουλεύοντας ως επιστάτης σε ένα τζαμί, ιδιότητα που τον προστατεύει. Προσμένει κάθε ξημέρωμα μια νόμιμη η παράνομη ευκαιρία για να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων έφυγε από το χωριό του, εγκαταλείποντας την χώρα του για να γλιτώσει από την φτώχεια και την κρατική καταπίεση. Μέσω της Αιθιοπίας πήγε στο Σουδάν και από κει διασχίζοντας το Τσαντ έφτασε στην Λιβύη πληρώνοντας στους διακινητές αρχικά χίλια πεντακόσια δολάρια. Στόχος του ήταν να φτάσει στις μεσογειακές ακτές και να μπει σε ένα πλεούμενο που θα έβαζε πλώρη για την Ιταλία. Όμως από τις πρώτες ημέρες που διάβηκε τα σύνορα της Λιβύης ξεκίνησε γι αυτόν μια περιπέτεια σχεδόν δύο χρόνων. Ο Σάμι φυλακίστηκε σε κέντρα κράτησης-κολαστήρια, βασανίστηκε άγρια από ληστές και δουλέμπορους με σκοπό να αποσπάσουν χρήματα από την οικογένεια του, πουλήθηκε σαν σκλάβος και έκανε καταναγκαστικές εργασίες για να επιβιώσει. Έζησε ένα εφιάλτη αλλά γλίτωσε σε αντίθεση με τον φίλο και συνταξιδιώτη του ο οποίος δεν άντεξε τα βασανιστήρια. Η τρομακτική ιστορία του Σάμι έγινε δημόσια γνωστή ύστερα από πρόσφατο ρεπορτάζ της Φατιμά Ναίμπ στο Αλ Τζαζίρα.

Καναδάς, Τορόντο. Πεθαίνοντας στους δρόμους!

Στην είσοδο της αγγλικανικής εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στο Τορόντο υπάρχει μια πρόχειρη σιδερένια προθήκη -μνημείο που δεν θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε πόλη που ανήκει σε μια τις πιο πλούσιες καπιταλιστικές χώρες του βόρειου ημισφαιρίου. Είναι αφιερωμένο στη μνήμη των αστέγων που έχουν πεθάνει στους δρόμους της καναδικής μεγαλούπολης και η λίστα που βρίσκεται πίσω από το προστατευτικό τζάμι δεν έρχεται από το μακρινό παρελθόν. Μεγαλώνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα τους χειμωνιάτικους μήνες. Κάθε δεύτερη Τρίτη του μήνα, πιστοί από την ενορία συμμετέχουν στο καθιερωμένο μνημόσυνο που διεξάγεται στη νότια πλευρά της εκκλησίας καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τις κρατικές πολιτικές που γίνονται αιτία για την έλλειψη στέγης χιλιάδων ανθρώπων.

Μουσάμπ αλ Ταμίμι: Ο ατρόμητος νέος με το κόκκινο πουλόβερ!

Το Ναμπί Σάλεχ και το Ντερ Νιντάμ είναι δύο παλαιστινιακά χωριά που στέκουν αντίκρυ σε μια απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων. Στο κέντρο της Δυτικής Όχθης, περίπου είκοσι χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ραμάλα, έχουν ενωθεί με μια κοινή μοίρα, σαν δίδυμα αδέλφια. Εδώ και σαράντα χρόνια οι κάτοικοι τους, αγρότες και κτηνοτρόφοι οι περισσότεροι, δίνουν μια αδιάκοπη μάχη επιβίωσης ενάντια στον ισραηλινό εποικισμό και τις κατοχικές δυνάμεις.