Καλαί, βόρεια Γαλλία Παγιδευμένοι στους αμμόλοφους

Το Φορτ Γκαλλό είναι ένα παλιό εργοστάσιο ανακύκλωσης μετάλλων στο κέντρο του Καλαί. Από τον Ιούλιο, έχει καταληφθεί από τριακόσιους περίπου μετανάστες που τον τελευταίο καιρό συρρέουν ξανά στο λιμάνι της γαλλικής Φλάνδρας με σκοπό να ταξιδέψουν με κάθε τρόπο στην Αγγλία. Άλλοι βρίσκονται συγκεντρωμένοι στο λιμάνι ή έξω από το δημαρχείο και οι πιο πολλοί έχουν κατασκηνώσει στους αμμόλοφους της ακτής, έξω από την πόλη. Χωρισμένοι συνήθως κατά εθνικότητες κοιμούνται κάτω από μουσαμάδες, δίπλα στις λάσπες και στα σκουπίδια σε συνθήκες που κάποιος είπε πως μοιάζουν πολύ με τα στρατόπεδα προσφύγων στο Νταρφούρ. Οι περισσότεροι είναι Αφρικανοί από την Σομαλία, το Σουδάν, την Αιθιοπία και την Ερυθραία. Πολλοί είναι Αφγανοί και τελευταία εμφανίζονται και μεγάλες ομάδες Σύριων. Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς αυτόν τον καιρό, δυόμισι χιλιάδες μετανάστες βρίσκονται στο Καλαί. Η τοπική νομαρχία κατέγραψε 7.414 συλλήψεις στο πρώτο εξάμηνο του 2014, ενώ ολόκληρο το 2013 οι συλληφθέντες έφτασαν τους 3.129. Αριθμοί πολλαπλάσιοι που έχουν οδηγήσει στην κλιμάκωση της έντασης η οποία κορυφώθηκε στις αρχές του Σεπτέμβρη. Τότε διακόσιοι πενήντα απελπισμένοι από διάφορες εθνικότητες εισέβαλλαν στον χώρο του λιμανιού και προσπάθησαν να επιβιβαστούν σε φέριμποτ που είχε προορισμό το Ντόβερ. Η εκ νέου συρροή προσφύγων και μεταναστών στο Καλαί έχει γίνει ξανά αιτία αντιπαράθεσης ανάμεσα στην γαλλική και την αγγλική κυβέρνηση. Το Λονδίνο θεωρεί πως οι Γάλλοι δεν κάνουν όσα πρέπει για να αποτρέψουν τους επίδοξους ταξιδιώτες ενώ οι τελευταίοι ζητάνε την οικονομική συμβολή των Εγγλέζων στα μέτρα αποτροπής.

Λαμπεντούσα-Ιταλία Η κλειστή πύλη της Ευρώπης

Τα μνημεία στήνονται για να τιμήσουν γεγονότα του παρελθόντος, πρόσωπα του χθες, νίκες ή ανθρώπινες τραγωδίες που έγιναν στο διάβα του ιστορικού χρόνου. Στην Λαμπεντούσα, ένα μνημείο αποτελεί εξαίρεση. Στέκει εκεί σαν να προσμένει, με βεβαιότητα, γεγονότα που θα συμβούν στο μέλλον, δικαιώνει σχεδόν καθημερινά, με μακάβριο τρόπο, την ύπαρξή του. Στην ανατολική είσοδο του φυσικού κόλπου που οδηγεί στο λιμάνι του νησιού, στη νότια βραχώδη ακτή, σε ένα ύψωμα στην άκρη του αεροδιαδρόμου, στέκει μοναχικά η Πύλη της Ευρώπης. Ένα μνημείο από πυρίμαχο κεραμικό υλικό, ύψους πέντε μέτρων και πλάτους τριών, αφιερωμένο στους μετανάστες που έχασαν την ζωή τους, προσπαθώντας να φτάσουν στο νησί. Το έργο, που έχει την μορφή μιας τεράστιας ανοικτής πόρτας, φιλοτέχνησε ο γλύπτης και ζωγράφος Ντομένικο, Μίμο, Παλαντίνο και αποκαλύφθηκε το καλοκαίρι του 2008, με δαπάνες μερικών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα ξημερώματα της 3ης του φετινού Οκτώβρη, για μια ακόμη φορά, μια από τις πύλες της Ευρώπης ήταν ερμητικά κλειστή. Οχυρωμένη, με ισχυρά κύματα και με τυφλωμένα τα πανάκριβα ηλεκτρονικά μάτια και αυτιά της. Τριακόσιοι εξήντα έξι αφρικανοί μετανάστες, άνδρες και γυναίκες νεαρής ηλικίας και αρκετά παιδιά, προστέθηκαν στην λίστα των νεκρών που θυμίζει νυχθημερόν η σκιά του μνημείου.

Σάρευ, Βρετανία Καιάδας για τους ηλικιωμένους

Η ογδόντα ενός χρονών Γκλόρια Φόστερ, στο πλούσιο, μεσοαστικό Banstead στο ανατολικό Σάρεϋ, όπου ζούσε, είχε κάνει ό,τι ήταν δυνατόν, για να έχει μια ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή στα στερνά της. Χήρα από νωρίς και άκληρη, η Φόστερ, πέρα από τις οικονομίες της, είχε αγοράσει ένα σπίτι, αξίας τουλάχιστον διακοσίων χιλιάδων λιρών, σε αυτήν την περιοχή, που συνορεύει με το μητροπολιτικό Λονδίνο, και έπαιρνε μια καλή σύνταξη από τότε που σταμάτησε να δουλεύει ως γραμματέας στην πολυεθνική Shell. Γεννημένη στην Ινδία, η Φόστερ δούλεψε για την εταιρία στην Νιγηρία για χρόνια, πριν επιστρέψει στα κεντρικά στο Λονδίνο. Δραστήρια και κοινωνική, ήταν γνωστή για την αγάπη της για το γκολφ και επέμεινε να πηγαίνει στο γήπεδο, ακόμη και όταν άρχισαν τα πρώτα προβλήματα υγείας. Μόνο όταν την επισκέφθηκε η άνοια, απομονώθηκε και επέλεξε να κάνει ένα ακριβό συμβόλαιο με μια ιδιωτική εταιρία βοήθειας στο σπίτι, την Carefirst24.

Notre-Dame-des-Landes, δυτική Γαλλία Ο Αστερίξ θα νικήσει τον Καίσαρα;

Από τις αρχές της δεκαετίας του Εξήντα, έπεσε η ιδέα και έγιναν οι πρώτες μελέτες, για να φτιαχτεί ένα μεγάλο αεροδρόμιο, έξω από την Νάντη, στην δυτική Γαλλία, κοντά στις ακτές του Ατλαντικού για να αποσυμφορήσει την αεροπορική κίνηση στο Παρίσι. Το 1974, δεσμεύτηκαν περίπου 1700 εκτάρια δάσους και γης, στο Notre-Dame-des-Landes, τριάντα χιλιόμετρα από την Νάντη, με την μορφή μιας ζώνης για μελλοντική ανάπτυξη. Το σχέδιο που γέννησε, σχεδόν από την αρχή, αντιδράσεις στους ντόπιους αγρότες και κτηνοτρόφους και πέρασε από διάφορες περιπέτειες, κινδύνευε να ξεχαστεί αν δεν το επανέφερε στο προσκήνιο το 2000, μια κυβερνητική επιτροπή μαζί με την πίεση του δημάρχου της Νάντης, Ζαν-Μαρκ Ερό . Ο τελευταίος, που από τον Μάιο, έγινε πρωθυπουργός του Ολάντ, πήρε την υπόθεση πάνω του σε σημείο που αρκετοί να μιλούν για το σχέδιο «Ερόπορτ». Οι συμβάσεις υπογράφτηκαν το 2008, η κατασκευή πρέπει να ξεκινήσει το 2013 και η λειτουργία του υπέρ-αεροδρομίου το 2017. Η κατασκευάστρια εταιρία είναι ο γαλλικός κολοσσός Vinci και το κόστος ξεπερνά με τους αρχικούς υπολογισμούς τα 550 εκατομμύρια ευρώ.

Μπαρακάλδο, Κόρδοβα, Γρανάδα Δανειολήπτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου. Στην Μπαρακάλδο στην οδό Escuela de Artes y Oficios, στον αριθμό 11 μια ομάδα υπαλλήλων από το τέταρτο περιφερειακό δικαστήριο με την συνοδεία ενός κλειδαρά βλέπουν πως δεν έχει νόημα να χρησιμοποιήσουν το κουδούνι. Από την μπροστινή είσοδο του κτιρίου, η πόρτα είναι ανοικτή. Την ίδια περίπου στιγμή, στον τέταρτο όροφο του ίδιου κτιρίου, μια πενηντατριάχρονη ξανθιά γυναίκα τραβά μια καρέκλα δίπλα στο μεγάλο παράθυρο του διαμερίσματος της. Στην είσοδο οι υπάλληλοι και ο κλειδαράς χωρίζονται. Άλλοι με τις σκάλες και άλλοι με το ασανσέρ αρχίζουν να ανεβαίνουν. Σταματούν στον τέταρτο όροφο και κατευθύνονται προς το διαμέρισμα 4Α. Μέσα σε αυτό η Αμάγια Εγκάνα, ακούει τις φωνές στον διάδρομο και τον ήχο των εργαλείων του κλειδαρά, που προσπαθεί να παραβιάσει τον χώρο, αυτόν που ήταν το σπίτι της μέχρι πριν λίγο. Ανεβαίνει στην καρέκλα. Ο κλειδαράς ανοίγει εν τέλει την πόρτα. Μπαίνουν με φόρα οι δικαστικοί υπάλληλοι. Καταλαβαίνουν γρήγορα πως κανείς δεν είναι μέσα στο σπίτι. Πηγαίνουν προς το ανοικτό παράθυρο και κοιτούν κάτω. Εκείνη την στιγμή η Αμάγια Εγκάνια είναι ήδη ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο δίπλα στην πρασιά. Σε λίγο, ακούγεται από μακριά ο ήχος του ασθενοφόρου. Το πλήρωμα του, θα πιστοποιήσει τον θάνατο της. Με αυτόν τον κινηματογραφικό τρόπο περιγράφει ο σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδοβάρ, σε άρθρο του με θέμα το κύμα των εξώσεων, την αυτοκτονία της Αμάγια Εγκάνα, που συγκλόνισε την Βισκάγια και όλη την Ισπανία. Μικρή συμβολική παρατήρηση που ξέφυγε από το μάτι του σκηνοθέτη. Στον τοίχο, δίπλα στην πρασιά, στο σημείο της πτώσης, πιθανόν κάποιοι νεαροί, σε ανύποπτο χρόνο είχαν κάνει ένα βιαστικό γκράφιτι. Hell. Κόλαση.

Μαδρίτη, Ισπανία Μιζέρια κάτω από τις γέφυρες

Τριάντα χρόνια έκανε για να ολοκληρωθεί πλήρως ο εσωτερικός περιφερειακός δρόμος στην Μαδρίτη, αφότου ξεκίνησε η κατασκευή του στην δεκαετία του Εξήντα. Ανάμεσα στο 2005 και στο 2008, έγιναν σημαντικά έργα αναβάθμισης με την υπογειοποίηση τμημάτων του στην νότια πλευρά και έτσι τώρα ο Μ-30, είναι ένα μεγάλο δακτυλίδι γύρω από τον πυρήνα της ισπανικής πρωτεύουσας, ο δρόμος με την πιο πυκνή κίνηση στην πόλη, που παρά τις πολλές λωρίδες κυκλοφορίας γνωρίζει ορισμένες ώρες της ημέρας αφόρητα μποτιλιαρίσματα. Διασχίζοντας τον, ο επισκέπτης μπορεί να δει αρκετά γνωστά σημεία της πόλης, να περάσει κάτω από το στάδιο Βιθέντε Καλντερόν και να αντικρίσει από κοντά τα 231 μέτρα του πανύψηλου πύργου της ραδιοτηλεόρασης, το «γλιφιτζούρι», όπως το αποκαλούν οι Μαδριλένοι εξαιτίας του σχήματος του. Αυτό που δεν θα δει όμως είναι η μιζέρια που κρύβεται ειδικά τις νύχτες κάτω από τις μεγάλες γέφυρες του δρόμου κυρίως στα νότια και τα ανατολικά σημεία του δρόμου. Και αυτό γιατί εδώ και καιρό αυτά τα μέρη που την ημέρα γίνονται μεγάλα υπαίθρια πάρκινγκ , το βράδυ μετατρέπονται σε αυτοσχέδια χωριά αστέγων, με σκηνές και άλλες πρόχειρες κατασκευές.

Ρομά- Γαλλία Μακραίωνο κυνήγι, εύκολο θήραμα

Αμφιλεγόμενος για τον ρόλο που διαδραμάτισε στο μεταίχμιο ανάμεσα στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, εν τέλει ηττημένος στην διαρκή ιταλική εκστρατεία του, ο Λουδοβίκος ο δωδέκατος, που βασίλεψε απολυταρχικά δεκαέξι χρόνια, υπήρξε κατά περίεργο τρόπο αρκετά δημοφιλής στους υπηκόους του και γι αυτό τον αποκάλεσαν πατέρα του λαού. Σε αντίθεση με τους γάλλους ο Λουδοβίκος υπήρξε μισητός στην μειονότητα που σήμερα ονομάζονται Ρομά, μιας και ήταν αυτός που εγκαινίασε το 1504 ένα ανελέητο κυνηγητό τους, με συλλήψεις και διωγμούς έξω από τα τότε σύνορα της Γαλλίας. Τσιγγάνοι, Ρομ, Ρομά, Τζίμπσις, Μανούς, Καλό, Σίντις ή με αλλιώτικα προσωνύμια ανάλογα με τις ξεχωριστές ομάδες, οι Ρομά εμφανίστηκαν στην Κεντρική Ευρώπη σταδιακά από τις αρχές του 15ου αιώνα και στην Γαλλία η πρώτη καταγραφή της παρουσία τους γίνεται το 1418. Αν και υπάρχουν ακόμη διαφωνίες για την καταγωγή τους, ακόμη και για πρόσφατες επιστημονικές μελέτες που βασίζονται σε γενετικές αναλύσεις, ελάχιστοι είναι εκείνοι που διαφωνούν πως οι Ρομά αντιμετώπισαν σε αυτά τα εξακόσια και περισσότερο χρόνια κυρίως διώξεις παρά καλοσύνη από τις εξουσίες και την πλειοψηφία των κατοίκων στις περιοχές που εμφανίστηκαν.

Μπρέσια-Ιταλία Λευκά φέρετρα και λευκές χήρες

Το αίσθημα του εξωπραγματικού και του απίστευτου έδινε λεπτό με λεπτό την θέση του σε μια βουβή συγκίνηση, που κατέκλυσε τους εξακόσιους περίπου άνδρες και γυναίκες που γέμισαν ασφυκτικά την εκκλησία και τον περίβολο της Σάντα Μαρία ντε λα Βιτόρια, στο νούμερο 97 της Βία Κρεμόνα στην Μπρέσια. Εκεί, παρά την φιλότιμη παρηγορητική ομιλία του ιερέα, του ντον Φραντσέσκο Φεράρι, τίποτε δεν μπορούσε να βοηθήσει ώστε να μπορέσει να χωρέσει ο ανθρώπινος νους αυτό που συνέβη το βροχερό πρωινό της Δευτέρας στις 21 του φετινού Μάη, λίγο πιο πέρα στον ίδιο δρόμο. Μέσα σε δυο-τρία λεπτά, γύρω στις οκτώμισι, ύστερα από έναν από τους συχνούς, τελευταία, καυγάδες με την γυναίκα του Έλενα, ο Μάρκο Τουρίνι σε κατάσταση παροξυσμού πραγματοποίησε το αδιανόητο. Άρπαξε και πέταξε από τον έκτο όροφο την δεκατετράμηνη κόρη του και τον τετράχρονο γιο του. Αμέσως μετά πήδηξε και αυτός στο κενό. Η Έλενα δεν πρόλαβε παρά μόνο να βγάλει απελπισμένες κραυγές και να τρέξει μάταια για βοήθεια στους γείτονες. Ο Μάρκο σκοτώθηκε επί τόπου ενώ τα δύο μικρά άντεξαν μόνο για λίγη ώρα μέχρι να τα πάνε στο νοσοκομείο. Ο επίλογος της σιωπηλής, αλλά απόλυτα σπαρακτικής τελετής, γράφτηκε σε δύο διαφορετικά σημεία. Τα δύο μικρά λευκά φέρετρα θάφτηκαν στο κοιμητήριο του Ρεμεντέλο, χωριό καταγωγής της Έλενας ενώ το σώμα του Μάρκο τάφηκε στο κοιμητήριο της Βόλτα λίγο έξω από την Μπρέσια.

Βαλσούσα, Ιταλία Δηλητήριο υψηλής ταχύτητας

Η Βαλσούσα, όπως την αποκαλούν στο Πιεμόντε, είναι μια κοιλάδα ανάμεσα στους όγκους των Άλπεων που συνδέει την Ιταλία με την Γαλλία και την διατρέχει ο Ντόρα Ριπάρια ένα ποτάμι που καταλήγει στον Πάδο. Εκτείνεται σε μήκος πενήντα χιλιομέτρων από τα σύνορα μέχρι τις παρυφές του Τορίνο. Από τους αρχαίους χρόνους το πέρασμα διαμέσου της Βαλσούσα ήταν το καλύτερο και ασφαλέστερο για τους ανθρώπους και τα προϊόντα, όπως επίσης και ο αγαπημένος δρόμος για κάθε εισβολέα που ήθελε να μπει στην ιταλική χερσόνησο από την μεριά της Δύσης. Γι' αυτό και η κοιλάδα ονομάστηκε το μονοπάτι των Φράγκων, εξαιτίας της πορείας του Καρλομάγνου απέναντι στους Λομβαρδούς, και γι αυτό είναι σπαρμένη με οχυρώσεις και επιβλητικά κάστρα. Βασισμένη στην γεωργία και την κτηνοτροφία για αιώνες, η οικονομία της περιοχής επεκτάθηκε στην ελαφριά βιομηχανία, στην κατεργασία του ξύλου και στον τουρισμό, ειδικά τον χειμερινό. Οι κάτοικοι είναι περήφανοι για την διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος, τόσο για τα πλούσια δάση όσο και για την άγρια πανίδα των θηλαστικών που αναπαράγεται ικανοποιητικά σε όλη σχεδόν την πυραμίδα της. Από τον σκαντζόχοιρο και τον λαγό μέχρι την αλεπού, τον λύκο και τον λύγκα.

Παρίσι- Σεν Ντενί Ο αρχιμπάτσος Πάντα και η …απόδραση της Εκατερίνας

Όταν ο Σαρκοζί διόρισε στο μέγαρο στο Μπομπινί για νομάρχη στο Σεν Σε Ντενί τον Κριστιάν Λαμπέρτ δεν υπήρξε καμία ασάφεια για το τι θα ακολουθούσε. Πρώην αρχιμπάτσος σε κρίσιμους τομείς της εσωτερικής ασφάλειας ο Λαμπέρτ, γνωστός με το παρατσούκλι «Πάντα» εξαιτίας των σκοτεινών κύκλων στα μάτια του, ξεκίνησε την δουλειά που ήξερε καλά. Ανηλεές κυνηγητό, σε μικρό-παράνομους, νέους, άνεργους και κυρίως μετανάστες με ιδιαίτερη κλίση στους Ρομά, που ο γάλλος πρόεδρος ανακήρυξε σε εθνικό κίνδυνο. Το νομαρχιακό διαμέρισμα 9-3, το Σεν Ντενί με τα ψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας, καταστάσεις που γεννάνε εξεγέρσεις και παραβατικότητα, έγινε πεδίο δόξας για τον κολλητό του Σαρκοζί και ισχυρό προεκλογικό χαρτί για την δήθεν αποτελεσματική πολιτική της σιδερένιας πυγμής.

Αλκάνταρα – Λισσαβόνα Νύχτες θλίψης, ημέρες οργής

Ένα μήνυμα που στάλθηκε στον πρόεδρο του δημοτικού περιφερειακού διαμερίσματος της Αλκάνταρα και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και στα τοπικά μπλογκ της περιοχής έκανε γνωστό έναν νέο άστεγο άνθρωπο παρά το γεγονός πως αυτός βρίσκονταν για καιρό, κάθε βράδυ σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της συνοικίας. Ο τριάντα πεντάχρονος Κάρλος Μέντες, συνήθιζε να κοιμάται μέσα στο νάιλον προστατευτικό κάλυμμα του, μπροστά στην κεντρική είσοδο του δημοτικού συμβουλίου, από τον περασμένο Σεπτέμβριο και κανείς μέχρι τα τέλη του Νοέμβρη δεν έδωσε την παραμικρή σημασία, παρά το γεγονός πως είναι δύσκολο να μένει για πολύ αόρατος ένας άστεγος σε ένα τέτοιο σημείο. Το μήνυμα που στάλθηκε από τον πολίτη Βιτόρ Σαρμέντο, τοπικό στέλεχος του Αριστερού Μπλοκ, και συνοδεύονταν με φωτογραφίες ζητούσε την ευαισθητοποίηση της επιτροπής έτσι ώστε ο Κάρλος να τύχει μιας βοήθειας για να μην περάσει τον χειμώνα στους δρόμους.

Αμβούργο, Γερμανία Το φάντασμα του πειρατή των φτωχών

 

Σε ένα από τα πράσινα κεντρικά πάρκα του Αμβούργου ορθώνεται επιβλητικά πάνω σε ένα βράχο το μεταλλικό άγαλμα του Klaus Stoertebeker, του θρυλικού πειρατή της Βόρειας Θάλασσας που αποκεφαλίστηκε μαζί με τους συντρόφους του το 1401, σε ηλικία τριάντα χρονών περίπου, με εντολή του δημάρχου της πόλης. Το Αμβούργο, για αιώνες το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι του ευρωπαϊκού βορρά, πριν το προσπεράσει το Ρότερνταμ, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Χανσεατικής Ένωσης, μια ένωση των ισχυρών εμπορικών πόλεων στον βορρά και ο Klaus Stoertebeker μαζί με την οργάνωση του, τους Likedeelers αναδείχθηκε σε έναν τρομερό εχθρό των ισχυρών εμπόρων της εποχής. Οι Likedeelers, δηλαδή αυτοί που μοιραζόντουσαν με ισότητα την λεία τους και ο Stoertebeker, στο διάβα των αιώνων έμειναν στην μνήμη των ανθρώπων σαν υπερασπιστές των φτωχών και της δικαιοσύνης ενάντια στην αρπακτικότατα των πλούσιων που αναδύονταν ηγεμονικά μέσα από τα σκοτεινά χρόνια της φεουδαρχίας. Ο λαϊκός θρύλος μάλιστα επιμένει πως το ακέφαλο σώμα του Stoertebeker, περπάτησε για αρκετά μέτρα μπροστά από τους εβδομήντα περίπου παραταγμένους μελλοθάνατους συντρόφους του, πετυχαίνοντας να σώσει από την εκτέλεση όσους κατάφερε να προσπεράσει. Για τον τολμηρό πειρατή έχουν γραφτεί ποιήματα και λαϊκά τραγούδια, και γνωστές πανκ και heavy metal μπάντες έγραψαν πρόσφατα τραγούδια. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ο θρυλικός πειρατής ξαναήλθε στο προσκήνιο με αφορμή μια ταινία και ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του και αρκετοί στην Γερμανία συνέδεσαν αυτήν την επαναφορά με την οικονομική κρίση και την ενστικτώδη ανάγκη των φτωχών και ανυπεράσπιστων να αναζητούν λαϊκούς ήρωες και ηγετικά υποδείγματα σε δύσκολους καιρούς.

Γιουροντίσνεϋ- Παρίσι Ο τελευταίος αποχαιρετισμός του μάγειρα Φρανκ

Ο Franck Neut, δούλευε για δέκα περίπου χρόνια, μάγειρας σε ένα από τα εστιατόρια της Γιουροντίσνευ. Ύστερα από μια μεγάλη αναρρωτική άδεια και ένα ιστορικό κατάθλιψης που διαγνώστηκε την περσινή χρονιά, ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στην εργασία του στα τέλη του περασμένου Μάρτη. Μια μέρα πριν, στις 26 του μήνα, ο πατέρας του, τον βρήκε κρεμασμένο στο δωμάτιο του. Ο Φρανκ είχε αυτοκτονήσει αφού πρώτα φρόντισε να γράψει στον τοίχο πως δεν ήθελε να επιστρέψει στον Μίκυ, ζητούσε συγνώμη από την οικογένεια του και αποχαιρετούσε τα παιδιά, που ήταν οι ενθουσιώδεις ανύποπτοι καταναλωτές των φαγητών που έφτιαχνε. Η αυτοκτονία του μάγειρα Φρανκ ήταν η δεύτερη αυτή την χρονιά ανάμεσα στους δεκατέσσερις χιλιάδες περίπου εργαζόμενους στην γιγαντιαία επιχείρηση που υπόσχεται πως κάνει πραγματικότητα όλα τα παιδικά όνειρα. Τον Φεβρουάριο είχε πέσει στις γραμμές του τρένου, κοντά στο πάρκο, ένας τριαντάχρονος, μάγειρας και αυτός, που δούλευε από το 2004 και το όνομα του δεν δημοσιοποιήθηκε. Τα συνδικάτα και το σωματείο των εργαζόμενων στην εταιρία κατήγγειλαν πως και οι δύο αυτοκτονίες οφείλονται στις πιεστικές συνθήκες εργασίας και στο στρες ενόψει των αλλαγών που επέβαλλαν οι νέοι διευθυντές στα ωράρια, τις συμβάσεις και τον τρόπο παρασκευής των φαγητών.

Περάσματα στην Μεσόγειο. Ανθρώπινες σκιές στα κύματα

Σύμφωνα με μια θεωρία που έχει αρκετούς οπαδούς στις τάξεις των επιστημόνων η Μεσόγειος δημιουργήθηκε από μια ορμητική είσοδο  μεγάλου όγκου νερών στην λεκάνη της,  από τον Ατλαντικό. Πρόσφατα μάλιστα επιστημονική ομάδα του ισπανικού  Institut de Ciències de la Terra Jaume Almera με την καθοδήγηση του ερευνητή καθηγητή Daniel Garcia Castellanos ισχυρίστηκε  πως αυτή η μεγάλη πλημμύρα έγινε  πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν, αφού είχε προηγηθεί μια μεγάλη περίοδος ξηρασίας, γνωστή σαν  κρίση αλμυρότητας  του Μεσσηνίου. Τότε λοιπόν, από το σημερινό στενό του Γιβραλτάρ, τα νερά του ωκεανού μπήκαν στην Μεσόγειο με  τέτοια τρομακτική ορμή και ταχύτητα έτσι ώστε  να γεμίσουν την λεκάνη  σε δύο χρόνια το πολύ.

Παρίσι- Άστεγοι Επιτρέπεται το ποδόσφαιρο. Όχι ο ύπνος!

Ποια σχέση μπορεί να έχει το Ρίο, η λατινοαμερικάνικη μέγα-πόλη, με το Παρίσι, την πρωτεύουσα του φωτός και του ευρωπαϊκού διαφωτισμού; Ίσως πολλές. Αυτή όμως που δημιουργήθηκε με αφορμή την διοργάνωση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου για Άστεγους, κάθε άλλο παρά τιμητική είναι, παρά τις προσπάθειες που γίνονται να ταυτιστεί με τον κοινωνικό εθελοντισμό και την σύγχρονη φιλανθρωπία. Στην παραλία της Κοπακαμπάνα θα γίνει το Πρωτάθλημα το 2010, απόλυτα δικαιολογημένα αν αναλογιστεί κανείς πως το Ρίο αποτελεί μια από τις πρωταθλήτριες πόλεις στις οποίες πολλοί άνθρωποι όταν δεν είναι ουσιαστικά άστεγοι κατοικούν σε απέραντες παραγκουπόλεις. Το 2011, το Πρωτάθλημα θα μετακομίσει σε περιοχή γύρω από το πύργο του Αιφελ και το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν είναι δίκαια μια τέτοια απόφαση.

Μια έκθεση, μια συγκέντρωση αλληλεγγύης και μερικές σοκαριστικές φωτογραφίες, επανέφεραν στην επικαιρότητα το αυξανόμενο πρόβλημα στέγης στην μητροπολιτική Γαλλία και δικαιολογούν απόλυτα την επιλογή να γίνει το Παρίσι η διοργανώτρια πόλη για το ποδόσφαιρο του δρόμου.

Η έκθεση, από το Ίδρυμα Αββά Πιέρ, που δόθηκε στην δημοσιότητα πριν λίγες ημέρες, περιγράφει με αριθμούς μια κατάσταση που επιδεινώνεται ραγδαία για εκατομμύρια Γάλλους και μετανάστες. Σύμφωνα με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς μιας και οι καταγραφές από τις δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες είναι ανεπαρκείς, τουλάχιστον εκατό χιλιάδες άνθρωποι κοιμούνται στην ύπαιθρο κάθε βράδυ σε όλη την χώρα, μιας και δεν διαθέτουν ούτε ένα μόνιμο πρόχειρο κατάλυμα! Πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες ζούνε προσωρινά σε ξενοδοχεία, τροχόσπιτα, πρόχειρα καταλύματα, φιλανθρωπικά ιδρύματα η σε συγγενικά πρόσωπα. Άλλα τρία εκατομμύρια ζούνε σε συνθήκες που στοιχειωδώς δεν ικανοποιούν τις ανθρώπινες στεγαστικές ανάγκες. Σε δωμάτια κλουβιά, συνωστισμένοι, χωρίς υποδομές υγιεινής και με έλλειψη βασικών προϋποθέσεων. Οι αριθμοί αυτοί που προκάλεσαν σοκ και πολλές συζητήσεις συμπληρώνονται από την βάσιμη εκτίμηση πως συνολικά εξίμισι εκατομμύρια άνθρωποι στην Γαλλία ζούνε σε μια εύθραυστη και επικίνδυνη στεγαστική κατάσταση, αποτέλεσμα κυρίως της εκτεταμένης φτώχειας και της εκτίναξης των τιμών των ακινήτων και των ενοικίων τα τελευταία χρόνια.

Η συγκέντρωση, που περιλάμβανε μια συμβολική ολονυκτία μπροστά στον πύργο του Άιφελ, στα μέσα του Νοέμβρη, οργανώθηκε από μια πρωτοβουλία υποστήριξης και συντονισμού αυτών που στην Γαλλία, έχουν μια προσωρινή και επισφαλή στέγη. Οι συγκεντρωμένοι κατήγγειλαν την συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση στον τομέα της στέγης και επανέφεραν στην μνήμη των Παριζιάνων ανάλογη εκδήλωση στις όχθες του Σηκουάνα πριν λίγα χρόνια όταν ορισμένες γαλλικές ΜΚΟ, έστησαν εκατοντάδες πλαστικές σκηνές με στόχο να αναδείξουν το πρόβλημα των αστέγων, που μόνο με την παρέμβαση της αστυνομίας , απομακρύνθηκαν.

Όσο για τις φωτογραφίες, αυτές περιλαμβάνονται σε μια δικτυακή συλλογή, και δείχνουν τους ευρηματικούς τρόπους με εικαστική πρωτοτυπία που σκαρφίζονται, αρχιτέκτονες και τεχνικοί, δημιουργώντας τεχνικά εμπόδια, για να αποτρέψουν τους άστεγους να κοιμούνται μπροστά σε δημόσια η μεγάλα ιδιωτικά κτίρια και καταστήματα. Γιατί μπορεί η δημαρχία του Παρισιού, οι μεγάλες δυτικές ΜΚΟ και οι πλούσιοι χορηγοί να καλωσορίζουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των Αστέγων στην γαλλική πρωτεύουσα, αλλά μέχρι εκεί και μόνο στα πλαίσια μιας φιλανθρωπικής ατραξιόν. Για τους ανθρώπους, όμως που ψάχνουν μια γωνιά να κοιμηθούν, οι αρχές είναι αμείλικτες και αφιλόξενες. Όπως άλλωστε και το κοινωνικό σύστημα, που στην αυγή του 21^ου αιώνα, διευρύνει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και ξαναγυρνά την ανθρωπότητα στο καιρό των «Αθλίων»

* Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.fondation-abbe-pierre.fr/, μπορεί κανείς να διαβάσει την πλήρη έκθεση του Ιδρύματος Αββά Πιερ.

Στην διεύθυνση http://www.flickr.com/photos/7211263@N02/sets/72157602377494963/, η συλλογή με τις φωτογραφίες με τα ευρηματικά εμπόδια για του αστέγους.

Ιταλία - Λαμπεντούσα. Κραυγή για ελευθερία ή βόλτα για μια μπύρα;

Με έκταση εικοσιένα τετραγωνικά χιλιόμετρα η Λαμπεντούσα, αν και αποτελεί γεωλογική προέκταση της αφρικάνικης ηπείρου, είναι το νοτιότερο άκρο της Ιταλίας, πιο νότια ακόμη και από την Τύνιδα και το Αλγέρι. Νοτιοδυτικά της Σικελίας σε απόσταση διακοσίων χιλιομέτρων περίπου, απέχει από τις ακτές της Τυνησίας μόλις εκατόν δέκα χιλιόμετρα, κατέχοντας μια στρατηγική θέση στο στενό θαλάσσιο πέρασμα και γι’ αυτό, γνωστή από την εποχή του Στράβωνα, κυριεύτηκε πολλές φορές για στρατιωτικούς λόγους. Μόλις πριν μερικά χρόνια οι Αμερικάνοι διατηρούσαν στρατιωτική βάση ενώ ακόμα υπάρχουν εκεί νατοϊκές εγκαταστάσεις.

Τα τελευταία χρόνια το νησί, εξαιτίας της θέσης του, αποτελεί τον πρώτο, και για τους πιο πολλούς τον τελευταίο προορισμό για χιλιάδες απελπισμένους Αφρικανούς που επιχειρούν φορτωμένοι σε καΐκια και βάρκες να ταξιδέψουν προς την Ευρώπη. Μόνο μέσα στο 2008, οι αρχές στο νησί κατέγραψαν τριάντα δύο χιλιάδες παράνομους μετανάστες που αποβιβάστηκαν στις ακτές, αριθμός σχεδόν διπλάσιος από αυτόν το 2007. Πολλοί μιλάνε για μια χρονιά έκρηξης των μετακινήσεων από την νότια όχθη της Μεσογείου προς την Ευρώπη. Οι περισσότεροι πρόσφυγες από την εξαθλιωμένη υπό-σαχάρια Αφρική, την Αιθιοπία το Νταρφούρ και τα πολεμικά μέτωπα της Σομαλίας, πληρώνουν υπέρογκα ποσά στους δουλεμπόρους για επιβιβαστούν συνήθως σε ακυβέρνητα πλοιάρια, τα οποία συχνά παρασύρουν στον πνιγμό πολλούς από αυτούς. Μαζί τους και πολλοί Αλγερινοί και Τυνήσιοι, οι λεγόμενοι harragas, δηλαδή οι άνθρωποι που αψηφούν τις απαγορεύσεις και καίνε τα χαρτιά τους για να μην αναγνωρίζεται η χώρα καταγωγής και έτσι να δυσκολεύεται η απέλαση από τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Στο νησί οι ιταλικές αρχές δημιούργησαν ένα λεγόμενο κέντρο φιλοξενίας, στην πραγματικότητα ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο στοιβάζονται περίπου δυο χιλιάδες ψυχές αυτόν τον καιρό, σε απάνθρωπες συνθήκες και με όρους εγκλεισμού. Οι εγκαταστάσεις του στρατοπέδου όμως, που παλιότερα χρησιμοποιούνταν από το ιταλικό ναυτικό, μόλις και επιτρέπουν την υποφερτή διαβίωση όχι πάνω από οκτακοσίων ανθρώπων. Πρόσφατα η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι αποφάσισε να ιδρύσει και νέο κέντρο κράτησης στην Λαμπεντούσα, με στόχο από εδώ και πέρα να κρατά όλους όσους φτάνουν, στο νησί και να μην τους προωθεί σε άλλα κέντρα κράτησης στην ηπειρωτική Ιταλία. Ταυτόχρονα συνεχίζει τις πιέσεις προς τα βόρειο-αφρικάνικα κράτη να δεχθούν τις επαναπροωθήσεις προτείνοντας να χρηματοδοτήσει κέντρα κράτησης στην επικράτειά τους.

Η κατάσταση στην Λαμπεντούσα ήρθε πάλι στο προσκήνιο πρόσφατα, ύστερα από μια μαζική απόδραση από το στρατόπεδο εκατοντάδων μεταναστών που πραγματοποίησαν μια οργισμένη διαδήλωση στην πόλη ζητώντας την ελευθερία τους για να μετακινηθούν προς τον Βορρά αλλά και να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης. Οι ντόπιοι κάτοικοι του νησιού τους καλοδέχτηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης, τους μοίρασαν φαγητό και τους παραχώρησαν σε ορισμένες περιπτώσεις τουαλέτες για να κάνουν ένα ζεστό μπάνιο, ενώνοντας με αυτόν τον τρόπο την φωνή τους ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης στην Ρώμη. Αρκετοί ενώθηκαν με τους διαδηλωτές ενώ οι τελευταίοι φώναζαν επίμονα την λέξη «ελευθερία» και «ευχαριστούμε Λαμπεντούσα» για να ανταποδώσουν την αλληλεγγύη. Ο δήμαρχος μάλιστα, κατήγγειλε δημόσια τα σχέδια μετατροπής του νησιού σε ένα μεσογειακό Αλκατράζ για τους απελπισμένους παράνομους μετανάστες και πρόσφυγες και ζήτησε να μην ανοίξει το νέο κέντρο κράτησης στη δυτική άκρη του νησιού.

Υστερα από την μαζική απόδραση και διαδήλωση το Σάββατο 25 του Γενάρη, που ανάγκασε την κυβέρνηση να χαμηλώσει τους τόνους και να δηλώσει υποκριτικά πως δήθεν υπάρχει η δυνατότητα για ελεύθερη μετακίνηση στο νησί, οι αφρικανοί μετανάστες ξαναγύρισαν στο στρατόπεδο ειρηνικά. Το νησί όλο όμως, με τους παλιούς και νέους κατοίκους του συνεχίζει βρίσκεται σε αναβρασμό.

* Ηδη πριν τη μαζική έξοδο των μεταναστών από το κέντρο, στο νησί με απόφαση της δημαρχίας αλλά και μιας επιτροπής πολιτών που έχει συγκροτηθεί οργανώθηκαν κινητοποιήσεις ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης για το νέο κέντρο κράτησης, ενώ στις 27 του Γενάρη κηρύχθηκε γενική απεργία. Ο Μπερλουσκόνι για να διασκεδάσει την κατάσταση αναφορικά με τη μαζική αντίδραση των μεταναστών, ισχυρίστηκε πως αυτοί όπως συνηθίζουν πήγαν για να πιουν μια μπύρα στην πόλη, με τη διαφορά πως αυτήν τη φορά το κάνανε μαζικά!

Ταρνάκ- κεντρική Γαλλία. Οι «τρομοκράτες» των τρένων και τα κοινωνικά τρένα της οργής!

Το γρανιτένιο οροπέδιο Millevaches, με έκταση πάνω από τρεις χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, ανήκει κυρίως στο διαμέρισμα της Correze, της περιφέρειας Λιμουζίν στην κεντροδυτική Γαλλία. Η δεύτερη πιο αραιοκατοικημένη περιφέρεια της Γαλλίας μετά την Κορσική, οφείλει την διαχρονική απομόνωση της στην έλλειψη εκτός των άλλων και βασικών οδικών αρτηριών που να την συνδέουν με την υπόλοιπη χώρα. Γεωργία και κτηνοτροφία είναι οι βασικές πηγές του εισοδήματος της ανθρώπινης δραστηριότητας, σε δύσκολες κλιματικές συνθήκες ειδικά τον χειμώνα, η παρουσία της οποίας φαίνεται να είναι αδιάλειπτη από τα παλαιολιθικά χρόνια. Το Ταρνάκ, ( από το κελτικό taro που σημαίνει πέρασμα) ένα μικρό χωριό στο κέντρο του οροπεδίου, σε ύψος επτακοσίων περίπου μέτρων έχει μια υπέρ-χιλιετή ιστορία, μιας και αναφέρεται σε γραπτές πηγές σχεδόν από τον ένατο αιώνα, και βρίσκεται μέσα σε πλούσια δάση οξιάς καστανιάς και πεύκων. Με 327 μόνιμους κάτοικους σύμφωνα με στοιχεία του 2007, το χωριό ξύπνησε άσχημα το πρωινό της 11^ης του περασμένου Νοέμβρη, όταν ελικόπτερα αποβίβασαν ειδικές ομάδες της αστυνομίας και της γαλλικής αντιτρομοκρατικής, πάνω από εκατό αστυνομικοί, οι οποίοι προχώρησαν στην σύλληψη μιας ομάδας εννέα νεαρών κατοίκων αφού πρώτα εισέβαλαν στο κοινόβιο στο οποίο ζούσαν.

Από το 2003, μια ομάδα νέων οικολόγων αναρχικών ακτιβιστών, με έντονη δράση στα κινήματα στα πανεπιστήμια και στις νεανικές διαδηλώσεις αλλά και σε διεθνείς δράσεις, με την έγκριση του αριστερού δήμαρχου, εγκαταστάθηκαν σε ένα κτήμα τεσσάρων στρεμμάτων με ένα σπίτι και ορισμένα βοηθητικά κτίρια στο χωριό. Άνοιξαν ένα παντοπωλείο και άρχισαν να φτιάχνουν την φάρμα Le Goutailloux, για την εκτροφή προβάτων και άλλων οικόσιτων, να βοηθάνε τους ηλικιωμένους του χωριού και να προσπαθούν να στήσουν μια εναλλακτική ομάδα συμβίωσης πέρα από το καπιταλιστικά πρότυπα. Σύμφωνα με την Μοντ, ο ιδρυτής της προσπάθειας Julien Coupat, ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Tiqqun , που έβγαινε για μια μικρή περίοδο στην Ιταλία κι ήταν επηρεασμένο από τους καταστασιακούς , έχει στενές σχέσεις με τον φιλόσοφο Giorgio Agamben , ενώ οι αστυνομικές αρχές τον υποψιάζονται και σαν συγγραφέα του βιβλίου Η Εξέγερση που έρχεται (εκδόσεις La Fabrique, 2007), έργο υπογραφόμενο από μια «Αόρατη Επιτροπή». Ακριβώς σε αυτό το σημείο πάτησαν οι δικαστικές διώξεις. Στο ότι συνέδεσαν τις αναφορές για ενέργειες σαμποτάζ δημόσιων μεταφορικών μέσων με το γεγονός πως στην ευρύτερη περιοχή καταγράφτηκαν προσπάθειες δολιοφθοράς στις σιδηροτροχιές των τρένων μεγάλης ταχύτητας στην γραμμή Παρίσι-Λιλ.

Αυτό έφτανε για να εξαπολυθεί το κύμα των συλλήψεων και κυρίως μια υποκινούμενη υστερία για την δήθεν σκληρή ομάδα τρομοκρατών που ετοίμαζαν μαζικές δολιοφθορές με στόχο την παράλυση των δημόσιων συγκοινωνιών! Δυο από τους εννιά που αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες, βρίσκονται ακόμη στις φυλακές και οι υπόλοιποι είναι όμηροι μιας δύσκολης δικαστικής περιπέτειας με κατασκευασμένα και έωλα στοιχεία και απλές υποψίες. Στην Γαλλία αρκετοί είναι αυτοί που συνδέουν αυτήν την, φανερά και τεχνητά, φουσκωμένη υπόθεση με την συστηματική προσπάθεια αποτροπής που καταβάλει η Σαρκοζική κυβέρνηση ενάντια στις μαζικές νεανικές αντιδράσεις στις σκληρές και αυταρχικές πολιτικές. Σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης που μαθηματικά θα οδηγήσει σε σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να δημιουργήσει ένα διάχυτο φόβο για τους υποτιθέμενους αναρχικούς και ακροαριστερούς που ετοιμάζουν μια πανευρωπαϊκή ή πανεθνική εξέγερση και κατάλυση της δημοκρατίας και της τάξης μέσα από τρομοκρατικές ενέργειες! Ο τρόπος μάλιστα που αντιμετώπισε αυτά που έγιναν στην Ελλάδα καθώς και η γρήγορη αναδίπλωση στην επιχειρούμενη εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» έδειξαν πολύ καλά πως η κυβέρνηση Σαρκοζί φοβάται όχι βέβαια την «τρένο-τρομοκρατία» αλλά τον μαζικό ξεσηκωμό, τα αληθινά μεγάλα τρένα της οργής που έρχονται. Για την καθήλωση των οποίων είναι έτοιμη να φτιάξει «τρομοκράτες» από το τίποτε.

* Για τους εννιά του Ταρνάκ έχει ήδη υπάρξει μια διεθνής κινητοποίηση αλληλεγγύης με συλλογή υπογραφών, ανακοινώσεις συμπαράστασης κ.λπ.. Στην ιστοσελίδα http://www.mesopinions.com, μπορεί κανείς να δει και να υπογράψει το κείμενο συμπαράστασης καθώς και αυτούς που έχουν υπογράψει μέχρι τώρα η στην ηλεκτρονική διεύθυνση petition.tarnac@gmail.com. Για περισσότερες πληροφορίες στο http://wordpress.com/tag/tarnac-9/.

Cañada Real Galiana-Μαδρίτη. «Ιντιφάντα» στην καρδιά της Ισπανίας

Πολύ κοντά στην εθνική οδό με κατεύθυνση την Βαλένθια, στα νοτιοανατολικά περίχωρα της Μαδρίτης, τριάντα λεπτά περίπου απόσταση με το αυτοκίνητο από το επιβλητικό κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας, η Cañada Real Galiana ίσως να είναι η μεγαλύτερη παραγκούπολη στην Δυτική Ευρώπη. Στα σύνορα με τον δήμο Rivas-Vaciamadrid, πρόκειται για μια περιοχή γνωστή σαν «Βασιλικός Ισθμός» καθώς τον δέκατο τρίτο αιώνα ήταν υπό την προστασία του βασιλιά Αλφόνσου του 10^ου, ο οποίος είχε απαγορεύσει την οικοδόμηση κάθε κτιρίου στην περιοχή. Στη συνέχεια για ένα μεγάλο διάστημα ήταν βοσκότοπος για αγελάδες, ενώ σήμερα ακριβώς δίπλα έχει κατασκευαστεί μία μονάδα αποτέφρωσης σκουπιδιών. Σε μια διαδρομή σαράντα χρόνων η παραγκούπολη έφτασε να έχει πάνω από δύο χιλιάδες παράνομα σπίτια, άλλα ξύλινα και άλλα κανονικές κατασκευές με τούβλα, στα οποία κατοικούν σε τριτοκοσμικές συνθήκες ίσως και σαράντα χιλιάδες άνθρωποι. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι Μαροκινοί και Ρουμάνοι μετανάστες, η πλειοψηφία δίχως επίσημα χαρτιά, και Τσιγγάνοι.

Για τις ισπανικές αρχές και τον δήμαρχο της Μαδρίτης Alberto Ruiz Gallardón, η φτωχογειτονιά είναι επίκεντρο για το εμπόριο ναρκωτικών και πηγή εγκληματικότητας, επιχείρημα που προσπαθεί να δικαιολογήσει τις αποφάσεις για τη εκδίωξη των κατοίκων της. Να δώσουμε ένα τέλος στον «τσαμπολισμό» διακήρυξε ο Gallardón και έβαλε μπροστά το σχέδιο εκκένωσης. Στην πραγματικότητα ο δήμος της Μαδρίτης επιδιώκει εδώ και καιρό να αξιοποιήσει επιχειρηματικά και οικιστικά την περιοχή και οι «τσαμπολίστας» αποτελούν εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια. Στη σκιά της επίσημης προπαγάνδας όμως, η αλήθεια είναι ως συνήθως διαφορετική. Στην Cañada Real Galiana η φτώχεια και οι ανύπαρκτες υποδομές αναπαράγουν μια κοινότητα ανθρώπων που χρησιμεύει σαν φτηνή εργατική δύναμη και είναι φυσικό σε τέτοιες συνθήκες η παραβατικότητα να αποτελεί εναλλακτική λύση ζωής, όταν δεν υπάρχουν δουλειές η όταν αυτές δίνονται για ένα κομμάτι ψωμί.

Στις 18 του Οκτώβρη ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις συνόδεψαν μερικές μπουλντόζες με σκοπό την κατεδάφιση ορισμένων σπιτιών, σύμφωνα με τις διαταγές του δημαρχείου. Γύρω από τα ερείπια του πρώτου σπιτιού που κατεδαφίστηκε, στο οποίο έμενε μια οικογένεια Μαροκινών εργατών με δύο παιδιά, εξελίχτηκαν εικόνες σκληρών μαζικών συγκρούσεων. Τραυματίστηκαν περίπου σαράντα αστυνομικοί και άλλοι τόσο κάτοικοι, οι περισσότεροι από τις πλαστικές σφαίρες και τις χημικές ουσίες που έριξαν οι δυνάμεις καταστολής. Αναφέρθηκαν επίσης εννιά συλλήψεις. Οι φωτογραφίες που έκαναν τον γύρο του κόσμου διέφεραν ελάχιστα από εκείνες που έρχονται συνήθως από την Παλαιστίνη, όταν οι Ισραηλινοί ρίχνουν σπίτια Παλαιστινίων. Και όχι άδικα η «Ελ Παΐς» παραλλήλισε την αντίσταση στην Cañada Real Galiana με την Ιντιφάντα στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Ξαφνικά η Ισπανία ανακάλυψε, πως στην καρδιά της, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ζούνε στην αθλιότητα.

* Στην μητροπολιτική περιοχή της Μαδρίτης ζούνε περίπου έξι εκατομμύρια άνθρωποι. Από αυτούς το 15%, δηλαδή εννιακόσιες χιλιάδες, ζούνε με λιγότερα ή πολύ λιγότερα από το ετήσιο όριο των 7628,00 ευρώ και το 40% με λιγότερο από το ετήσιο των 9111,00 ευρώ, σύμφωνα με μια έρευνα της εργατικής ομοσπονδίας Comisiones Obreras (CC.OO), που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Απρίλη. Η φτώχεια είναι μεγαλύτερη στις γυναίκες. Μια στις πέντε γυναίκες ζει σε κατάσταση ένδειας.

* * Ο δαίμων της διόρθωσης και όχι του τυπογραφείου ευθύνεται για την μετατροπή των αυτοχθόνων Αιμάρα σε Εμάρα, στον προηγούμενο «Αθέατο Κόσμο» .

ΕΙΚΟΝΕΣ… ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Εργάτης στα ναυπηγεία NAGISA στην Χιχόν της Ισπανίας, μπροστά από φλεγόμενο οδόφραγμα. Οι εργαζόμενοι απεργούν και διαμαρτύρονται για τις επερχόμενες μαζικές απολύσεις, μετά την απόφαση της εταιρείας να βάλει λουκέτο τον επόμενο χρόνο.

Απεργοί εργάτες ορυχείων στον κεντρικό Ατλα, στο Μαρόκο διαδηλώνουν. Στο ορυχείο Jbel Awam, διακόσιοι εργάτες απεργούσαν από τις 4 του Ιούλη, ζητώντας καλύτερες αμοιβές και ασφαλείς συνθήκες εργασίας για να αποφεύγονται τα ατυχήματα που γίνονται σχεδόν με συχνότητα δεκαπέντε τον μήνα. Τα χαράματα της 14 του Σεπτέμβρη, αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στον καταυλισμό τους και συνέλαβαν 29 από αυτούς.

Το πανό γράφει πως το τείχος είναι τρομοκρατία. Άοπλοι Ιρακινοί διαμαρτύρονται μπροστά σε πάνοπλους Αμερικάνους στην Βαγδάτη, ενάντια στην κατασκευή τείχους ανάμεσα σε δύο συνοικίες της πόλης, για λόγους… ασφαλείας!

*Η στήλη βρέθηκε απροετοίμαστη στις χρονικές απαιτήσεις της έκδοσης. Έχασε τον βηματισμό της εξαιτίας της παρεμβολής των εκλογών. Για τους φανατικούς αναγνώστες της και με την βοήθεια των ειδησεογραφικών πρακτορείων αυτήν την φορά κάλυψε τον χώρο της, με μερικές από τις πολλές εικόνες της αντίστασης που εκτυλίσσεται καθημερινά σε πολλές αθέατες γωνιές του κόσμου

Moss Side- Μάντσεστερ. Σύγχρονοι …Ολιβερ Τουίστ

Από μια ελώδη και αφιλόξενη περιοχή με χαμηλή βλάστηση, όπως πρωτοαναφέρεται στο κτηματολόγιο του 1086 (Domes Day Book), το Moss Side για αιώνες ήταν ένα μικρό χωριό, δύο-τριών εκατοντάδων κατοίκων ως τις αρχές της βιομηχανικής επανάστασης. Νότια του Μάντσεστερ, περίπου τρία χιλιόμετρα μακριά, ενσωματώθηκε σε αυτό το 1904, και γνώρισε την μεγάλη ακμή του όταν στις αρχές του αιώνα έφτασε να συγκεντρώνει πάνω από είκοσι επτά χιλιάδες κατοίκους, που απασχολούνταν κυρίως στα εργοστάσια βαμβακιού και υφασμάτων. Αυτήν την περίοδο χτίστηκαν τα περισσότερα σπίτια και κτίρια και ανέβηκε κατακόρυφα η αξία της γης. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1960, το Μoss Side υποδέχθηκε πολλούς μετανάστες από την Αφρική και την Καραϊβική μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 που άρχισε να παρακμάζει εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης ανεργίας. Από τότε η περιοχή έγινε μια από τις πιο γνωστές «μαύρες κοινωνικές τρύπες» στον χάρτη της βορειοδυτικής Αγγλίας. Το καλοκαίρι του 1981, για τρεις τουλάχιστον ημέρες, το Moss Side, πήρε φωτιά, στην κυριολεξία, από την εξέγερση των νεαρών μαύρων, παράλληλα με τις μεγάλες ταραχές στο Μπρίξτον. Στις 8 του Ιούλη του 1981, περίπου 1500 νέοι επιτέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα οργισμένοι από τη σκληρή καταστολή της κυβέρνησης. Τα επόμενα χρόνια η απόγνωση έδωσε τη θέση της στην μεγάλη εγκληματικότητα για τους άνεργους νέους. Δημιουργήθηκαν μεγάλες συμμορίες με επίκεντρο την διακίνηση ναρκωτικών όπως η συμμορία Gooch, η Pepperhill (από το ομώνυμο μπαρ) και η διάδοχός της η Doddington και το Moss Side πήρε το προσωνύμιο Gunchester και Βρετανικό Μπρονξ.

Τώρα η πόλη, που ανήκει στο μητροπολιτικό Μάντσεστερ, με μεγάλη αφρό-καραϊβική κοινότητα (32%) και Ασιάτες (10%) βρίσκεται στην κορυφή της αθλιότητας και πολύ ψηλά στην κλίμακα των κοινωνικών προβλημάτων που δημιούργησε ο Θατσερισμός και ο ύστερος διάδοχος του, ο Μπλερισμός, σε όλη την χώρα. Η ανεργία είναι τριπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο (8,3%) και διπλάσια από αυτήν στο Μάντσεστερ και ο μέσος όρος ζωής είναι από τους χαμηλότερους πανεθνικά. Τα παιδιά στο Moss Side, είναι από τους μεγάλους χαμένους. Σύμφωνα με στοιχεία πρόσφατων ερευνών, πάνω από το 62% των παιδιών ζούνε κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας (2150 παιδιά το 2004), η παιδική θνησιμότητα είναι από τις μεγαλύτερες στην ηλικία των πρώτων δώδεκα μηνών και είναι συνηθισμένο φαινόμενο η γέννηση ελλειποβαρών νεογνών. Η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης είναι από τις χειρότερες στην Βρετανία και η πόλη μαζί με το Μάντσεστερ έρχεται δεύτερη στην χώρα σε συνταγογράφηση αντικαταθλιπτικών χαπιών. Ταυτόχρονα συνεχίζουν να καταγράφονται μεγάλα ποσοστά εγκληματικότητας και πρόσφατα το Moss Side θρήνησε μαζικά την άγρια δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Jessie James στις 9 του περασμένου Σεπτέμβρη από πυροβολισμό στον δρόμο.

Το Μoss Side δεν είναι η μοναδική περίπτωση τριτοκοσμικής παιδικής φτώχειας στην Βρετανία. Πριν λίγες εβδομάδες η Γιούνισεφ στην έβδομη περιοδική έκθεσή της για την κατάσταση των παιδιών στις αναπτυγμένες χώρες, που δημοσιεύτηκε στην Φλωρεντία, περιέγραφε με μελανά χρώματα την κατάσταση στην χώρα. Η Βρετανία μαζί με τις ΗΠΑ είναι πιο ψηλά ακόμη και από χώρες σαν την Τσεχία, την Πολωνία και την Ελλάδα στα επίπεδα της παιδικής φτώχειας και πολύ πίσω στην παροχή ασφαλών συνθηκών ζωής για τους νέους!

* Στα πλαίσια της «εβδομάδας ειρήνης» που οργάνωσαν σε συνεργασία ορισμένες ΜΚΟ και η αστυνομία στο Μoss Side, από την Κυριακή 25 του Φλεβάρη, για να καταπολεμήσουν τη βία και την οπλοφορία στους δρόμους, την πόλη επισκέφτηκε ο πρωθυπουργός Μπλέρ και ο αρχηγός των Τόρις, Κάμερον. Περίσσεψαν οι υποκριτικές δηλώσεις και οι υποσχέσεις σαν και εκείνη που είχε κάνει ο Μπλερ, πριν μερικά χρόνια πως έως το 2010 θα μειωθεί στο μισό η παιδική φτώχεια και έως το 2020 θα εξαφανιστεί! (Για να είναι ταιριαστή η παρουσίαση της κοινωνικής επιστροφής στο παρελθόν, η φωτογραφία είναι από το Μοss Side, όπως ήταν στις αρχές του εικοστού αιώνα)