Ινδία | Κηδείες WhatsApp, σώματα στον Γάγγη!

Η Τσάγκαν Μπάι Κίσαν έπασχε από χρόνια αρθρίτιδα. Κατοικούσε μαζί με την κόρη της Λαξμί, στην περιοχή Ίντιρα Ναγκάρ, στην Πούνε της Μαχαράστρα. Όταν αρρώστησε βαριά αποφάσισαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Αναζητώντας κρεβάτι δεν υπήρχε άλλη λύση, παρά να την διακομίσουν στο προβληματικό «τζάμπο-νοσοκομείο» στο κολέγιο Σιβάτζι Ναγκάρ. Ήταν όμως αργά. Πέθανε πριν φτάσει, οι γιατροί απλά επιβεβαίωσαν τον θάνατο της. Είχε μολυνθεί από τον κοροναϊό. Η ηλικιωμένη είχε προλάβει να πει στην κόρη της την τελευταία επιθυμία. Αν πέθαινε τις ημέρες του Ραμαζανιού, παρότι ινδουίστρια, να την κήδευαν με το μουσουλμανικό τυπικό. Αντί αποτέφρωσης να την θάβανε. Η Λαξμί Μπάι φρόντισε να εκτελέσει την επιθυμία της. Την έθαψαν στο ισλαμικό νεκροταφείο του Jai Jawan στην συνοικία Yerwada. Η είδηση προκάλεσε εντύπωση στην Ινδία. Αρκετοί μίλησαν για τα αισθήματα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού που διατηρούν οι απλοί άνθρωποι μεταξύ τους, παρά τις θρησκευτικές διαφορές, σε πείσμα του φανατισμού που καλλιεργεί η εθνικιστική κυβέρνηση και οι ινδουιστικοί αντιδραστικοί κύκλοι. Στο πρώτο πανδημικό κύμα αυτοί προσπάθησαν να χρεώσουν την νέα ασθένεια στους μουσουλμάνους!

Ράμσεϊ Κλαρκ (1927-2021) | Ένας επίμονος κατήγορος των εγκλημάτων των ΗΠΑ

«Ακολούθησαν τους νόμους μιας ανελέητης γενοκτονίας» έλεγε σε μια συνέντευξη του στον Γιάννη Διακογιάννη στα Νέα, τον Φεβρουάριο του 2003, ο Ράμσεϊ Κλαρκ, αναφερόμενος στην αμερικάνικη πολιτική σε βάρος του Ιράκ από το 1991 και μετά, παραμονές της νέας εγκληματικής στρατιωτικής επέμβασης. Και συμπλήρωνε: «Ορισμένοι στην Αμερική θέλουν να υποκαταστήσουν τον ΟΗΕ. Πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ μπορούν να παίξουν αυτό τον ρόλο. Αλλά, όλα αυτά δεν είναι μόνον επικίνδυνα για την ανθρωπότητα, είναι επικίνδυνα και για τον ίδιο τον λαό μας, τον αμερικανικό». Είχε ταξιδέψει στην Βαγδάτη για να καταγγείλει την επικείμενη επίθεση. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Ράμσεϊ Κλαρκ συνέχισε να στιγματίζει με κάθε ευκαιρία την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Άλλοτε για τις πολεμικές απειλές σε βάρος της Βόρειας Κορέας, άλλοτε για τις υπονομευτικές προσπάθειες ενάντια στην Βενεζουέλα και αδιάκοπα για την Κούβα και το εξοντωτικό οικονομικό εμπάργκο. Συχνά για τα δεινά των Παλαιστίνιων εξαιτίας της σιωνιστικής κατοχής που στηρίζουν οι αμερικάνικες κυβερνήσεις και πολλές φορές για την διαρκή πολιορκία που υφίσταται δεκαετίες τώρα ο λαός του Ιράν.

Αμαζον, Αλαμπάμα | Μια νίκη της εργοδοσίας, ένα μάθημα για την εργατική τάξη

Ακόμη και τον ρυθμό με τον οποίο αναβοσβήνει το κόκκινο και το πράσινο στις διασταυρώσεις με τον κεντρικό δρόμο άλλαξε η εργοδοσία της Αμαζον σε συνεργασία με τις δημοτικές αρχές στο Μπέσεμερ της Αλαμπάμα με πρόσχημα την κυκλοφοριακή συμφόρηση! Σύμφωνα με τις καταγγελίες συνδικαλιστών αυτό έγινε με σκοπό να σταματάνε ελάχιστα έως καθόλου τα αυτοκίνητα των εργαζόμενων στα φανάρια για να είναι δύσκολο να παίρνουν προκηρύξεις και φυλλάδια, που μοίραζαν στην αλλαγή της βάρδιας συνδικαλιστές, σχετικά με τις εκλογές για την ένταξη τους στην εργατική ένωση. Ευρηματικό αποκορύφωμα μιας αλυσίδας πιέσεων, εκβιασμών και προπαγάνδας που επιστράτευσε και χρηματοδότησε αδρά η εταιρία στην διάρκεια ενός άνισου αγώνα ενάντια στους εργαζόμενους που σήκωσαν κεφάλι, διεκδικώντας την συμμετοχή τους στο Συνδικάτο Λιανεμπορίου, Χονδρεμπορίου και Εμπορικών Κέντρων (RWDSU).

Μπέσεμερ, Αλαμπάμα | Ο μεγάλος αγώνας των εργατών της Αμαζον

Αντιφατικό; Όχι αν το καλοσκεφθείς! Μπορεί η Αλαμπάμα στον αμερικανικό νότο να είναι συνώνυμο του βαθιού συντηρητισμού και των ρατσιστικών διακρίσεων αλλά ακριβώς εκεί το εργατικό κίνημα – ίσως εξαιτίας αυτών των σκληρών συνθηκών – έχει μια πολύχρονη πολυκύμαντη ιστορία. Ανάμεσα στο 1885 και στο 1908 η προδρομική ένωση Ιππότες της Εργασίας ξεπερνούσαν τα πέντε χιλιάδες μέλη και από ένα σημείο και ύστερα έγιναν η πολυπληθέστερη πολιτειακή οργάνωση σε όλες τις ΗΠΑ. Οργάνωναν απεργίες στα ανθρακωρυχεία, στα ξυλουργεία, στις σιδηρουργίες και στα αγροκτήματα διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και κατάργηση της καταναγκαστικής εργασίας των φυλακισμένων. Παρά τις ακρότητες ενάντια σε ορισμένες εθνικές κοινότητες, ιδιαίτερα κατά των Κινέζων, λευκοί και μαύροι εργάτες είχαν πετύχει σημαντικές νίκες δημιουργώντας ισχυρή παράδοση η οποία μεταφέρθηκε στις νέες συνδικαλιστικές οργανώσεις των αρχών του Εικοστού αιώνα. Η νέα κορύφωση ήρθε στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 με την δράση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών Ορυχείων, Μύλων και Χυτηρίων. Η Mine Mill, όπως ήταν γνωστότερη, ήταν μια διαφυλετική, αν και κυρίως μαύρη, εργατική ένωση η οποία με επίκεντρο το Μπέσεμερ οργάνωσε με επιτυχία τους εργαζομένους στις μεγάλες χαλυβουργίες και τα ανθρακωρυχεία. Ύστερα ήρθαν τα σκληρά χρόνια του μακαρθισμού, το αντικομουνιστικό κυνηγητό, η τρομοκρατία, η υπονόμευση, η αξιοποίηση των διαιρέσεων, η εξαγορά και εν τέλει η διάλυση των περισσότερων συνδικάτων. Το εργατικό κίνημα, παρά τις ισχυρές αναλαμπές στην διάρκεια των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων ενάντια στο λευκό ρατσιστικό αστυνομικό κράτος στους δρόμους της Αλαμπάμα υποχώρησε σε βάθος. Δημιουργήθηκε ένα κενό αρκετών δεκαετιών που μπορεί να μην έσβησε τις μνήμες αλλά ξερίζωσε κατακτήσεις και ξέφτισε παραδόσεις.

Hlaing Tharyar, Γιανγκόν | Η άγρια Δύση… του νέου εργατικού κινήματος

Μαύρο που συνορεύει με το ζωηρό πράσινο. Μια τάφρος μαύρης λάσπης και ένας ψηλός φράκτης από χάλυβα χωρίζουν την παραγκούπολη Νιάνιουανγκ, από την Πανάινγκ Γκολφ. Από τη μια, καλύβες από σαπισμένο άχυρο και τσίγκο, στενοί χωματόδρομοι, δίχως δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης. Τριάντα χιλιάδες ψυχές βουτηγμένες στη μιζέρια. Από την άλλη, μια από τις πλουσιότερες συνοικίες της Γιανγκόν, η οποία αναπτύχθηκε γύρω από ένα γήπεδο γκολφ με τεχνητές λίμνες και φοίνικες. Πολυτελείς βίλες σε αμερικάνικο στυλ Παλμ Μπιτς και Σάντα Μπάρμπαρα, χλιδάτα ξενοδοχεία, πισίνες, ιδιωτικό νοσοκομείο και κολέγιο. Είναι τόσο κοντά που μερικές φορές τα μπαλάκια των γκόλφερς προσγειώνονται πάνω στις παράγκες! Και διαφέρουν εισοδηματικά όσο απέχει η Κόλαση από τον Παράδεισο. Για μια παρτίδα γκολφ, η τιμή συμμετοχής κοστίζει εκατό δολάρια. Ένα μεροκάματο για το βοηθητικό προσωπικό που κουβαλά τα μπαστούνια και μαζεύει τα μπαλάκια είναι το πολύ τρία δολάρια! Αυτοί που κρατάνε τις ομπρέλες, πληρώνονται με ένα δολάριο! Κάθε ημέρα τα ξημερώματα και αργά το απόγευμα, ένας μικρός στρατός εργατών, ανδρών και γυναικών, μπαίνουν και βγαίνουν από τις φυλασσόμενες πύλες για να δουλέψουν ως υπηρετικό προσωπικό. Προέρχονται από τις τριγύρω φτωχογειτονιές. Η αριστοκρατική συνοικία αναφέρεται στους τουριστικούς οδηγούς ως η “περηφάνια” της Μιανμάρ. Για αυτούς που ξέρουν, αποτελεί μια συγκλονιστική εικόνα των απίστευτων ταξικών διαφορών που δημιουργήθηκαν στις τελευταίες δεκαετίες, στις οποίες η χώρα άνοιξε τα σύνορα στις ξένες επενδύσεις.

Βαρκελώνη | Όλες οι πλαστικές σφαίρες τυφλώνουν!

Σκούρο κόκκινο. Και μετά μαύρο. Τρίτη 16 Φεβρουαρίου απόγευμα, οι κεντρικοί δρόμοι της Βαρκελώνης ξεχειλίζουν από οργή. Το πρωί η αστυνομία είχε συλλάβει τον κομμουνιστή ράπερ Πάμπλο Χασέλ, εισβάλοντας στο πανεπιστήμιο της Λέριντα. Οδός Αουγκούστα. Στο τμήμα της που ορίζεται ανάμεσα στην Αβινγκούντα Ντιαγκονάλ και στην Τραβεσέρα ντε Γκράσια. Η μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που ξεκίνησε στην Πλάτσα ντε Λεσέψ στις επτά, εξελίχθηκε σε μια νεαρή διαδήλωση με κατεύθυνση τον αστυνομικό σταθμό στην οδό Μπος. Οι διαδηλωτές στριμώχτηκαν από τους αφηνιασμένους της Μόσος ντ' Εσκουάντρα. Των ειδικών δυνάμεων της καταλανικής αστυνομίας. Στήθηκαν μερικά βιαστικά οδοφράγματα. Οι πυκνές γραμμές από αστυνομικές δυνάμεις έκαναν απανωτές επιθέσεις. Οι Μόσος έριχναν δακρυγόνα και πυροβολούσαν με πλαστικές σφαίρες. Γύρω στις οκτώμισι, μια δεκαεννιάχρονη διαδηλώτρια βρέθηκε στο πεζοδρόμιο με το πρόσωπο βουτηγμένο στο αίμα. Η ομάδα άμεσης ιατρικής βοήθειας που έφτασε πίστεψε πως το τραύμα στο μάτι είναι επιπόλαιο. Όταν διακομίστηκε στο νοσοκομείο, οι γιατροί διαπίστωσαν πως ο λοβός είχε καταστραφεί. Η νεαρή κοπέλα έχασε το ένα μάτι της! Στα ισπανικά Μέσα το όνομα δεν δημοσιεύθηκε. Η οικογένειά της ζήτησε να γίνει σεβαστή η δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει. Η εικόνα της τραυματισμένης διαδηλώτριας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Στην Ισπανία, και ιδιαίτερα στην Καταλονία, προξένησε μεγάλη αγανάκτηση.

Μπάχος ντε Μένα, Σαντιάγο | Ένα βελόριο μνήμης και αντίστασης για τον Φρανσίσκο Μαρτίνες

Καφέ και γκρι. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες. Σκόνη και ξαφνικές πλημμύρες όπως αυτή του 1997. Παραπήγματα από ξύλο και λαμαρίνες. Κυρίως τριώροφα συγκροτήματα 24 μικρών διαμερισμάτων, σαράντα τετραγωνικών το καθένα.  Στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με κοινόχρηστες αυλές σε πλήρη εγκατάλειψη , αρκετά τυλιγμένα με πλαστικό για να μην περνά το νερό της βροχής. Κουφάρια μιας… αντικοινωνικής στεγαστικής πολιτικής που εγκαινίασε η στρατιωτική δικτατορία και συνέχισε η σιδερόφρακτη… «δημοκρατία».

Έζρα Ιτσχάκ Νάουι | Αποχαιρετισμός σε έναν «εσωτερικό εχθρό»

Αριστερός Εβραίος Μισραχί, μιλούσε σαν μητρική, τα αραβικά. Οι γονείς ήρθαν από τη Βασόρα του Ιράκ, αλλά αυτός γεννήθηκε το 1952, στο νεοσύστατο Ισραήλ. Πήγε στον στρατό, υπηρέτησε τον καιρό του πολέμου του Γιομ Κιπούρ, αλλά παρέμεινε πεισματικά αντισιωνιστής. Από τους καλύτερους υδραυλικούς στην Ιερουσαλήμ, προτιμούσαν να τον καλούν στο σπίτι για επισκευές οι προοδευτικές Εβραίες. Ομοφυλόφιλος, που επέλεξε να συζήσει με έναν κυνηγημένο νεαρό Παλαιστίνιο, κρύβοντάς τον στο σπίτι του, για να τον γλυτώσει από την απειλή ενός οικογενειακού εγκλήματος τιμής. Δραστήριος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, με έντονη δράση στους λόφους της νότιας Χεβρώνας. Εκεί που οι έποικοι και ο κατοχικός στρατός για πολλά χρόνια επιδιώκουν συστηματικά να κλέψουν τη γη των Παλαιστίνιων Βεδουίνων κτηνοτρόφων, οι οποίοι χρησιμοποιούν τις σπηλιές για κατοικίες αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, ζώντας δίχως ηλεκτρικό και δίκτυο ύδρευσης για δεκαετίες. Ιδρυτικό μέλος της «Τα΄αγιούς», μιας κοινής ισραηλινό-παλαιστινιακής οργάνωσης αλληλεγγύης με το όνομα Συνύπαρξη (Κοινή Ζωή), αμέτρητες φορές βρέθηκε ανάμεσα σε στρατιώτες και Παλαιστίνιους για να εμποδίσει επιθέσεις, καταπατήσεις γης και κατεδαφίσεις σπιτιών. Ο Έζρα Ιτσχάκ Νάουι εξόργιζε πολλούς συμπατριώτες του, συντηρητικούς Εβραίους, ιδιαίτερα αυτούς που είναι ταυτισμένοι με την πολιτική της κατοχής και του μίσους ενάντια στους Παλαιστινίους. Θεωρούνταν ένας προκλητικός, εσωτερικός εχθρός! Αλλά και για αρκετούς από τους Παλαιστίνιους ήταν παρείσακτος. Ένας αλληλέγγυος που δημιουργούσε τουλάχιστον αμηχανία και όχι λίγες φορές αποστροφή, ειδικά όταν η ισραηλινή προπαγάνδα διέδωσε πως τάχα κουβαλάει το Aids.

Τζουντούμπα, Τυνησία | Η θυσία του ασκούμενου γιατρού που συγκλόνισε τη χώρα!

Ήταν Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2020, επτάμισι το απόγευμα. Τελείωνε μια εξοντωτική εφημερία 24 ωρών. Ο 27χρονος ασκούμενος χειρούργος θα έπρεπε κανονικά να παραδώσει, αν δεν τον καλούσαν εκτάκτως για βοήθεια για ένα νέο σοβαρό περιστατικό, αλλά και για έναν ασθενή που σήκωσε, ξαφνικά, υψηλό πυρετό. Έτρεξε βιαστικά προς το ασανσέρ για να ανέβει στο θάλαμο νοσηλείας. Μερικές νοσοκόμες, που στέκονταν μπροστά, παραμέρισαν. Άνοιξε βιαστικά την πόρτα δίχως να προσέξει και, σχεδόν ακαριαία, όλα τριγύρω του σκοτείνιασαν. Ο θάλαμος του ανελκυστήρα δεν ήταν στη θέση του και το σώμα του έπεσε με γδούπο στο κενό φρεάτιο από ύψος δέκα μέτρων! Ο Μπαντρεντίν Αλάουι, νεαρός γιατρός από την Κασερίν, που είχε βάρδια στο νοσοκομείο της Τζουντούμπα, μιας πόλης στη βορειοδυτική Τυνησία, πέρασε στη στιγμή στο βασίλειο της σιωπής. Οι υπεύθυνοι κάτι πήγαν να ψελλίσουν για ατύχημα... για κακιά ώρα... αλλά δεν πρόλαβαν. Ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης και οργής πλημμύρισε τους ανθρώπους σε όλη την χώρα. Στην πρώτη γραμμή οι υγειονομικοί. “Ο Μπαντέρ δεν πέθανε! Ο Μπαντέρ δολοφονήθηκε!” έγραψε η Νάντια Ντραέφ, μια αναισθησιολόγος στο ίδιο νοσοκομείο, περιγράφοντας την άθλια κατάσταση που ζούσαν για καιρό. Αφημένο στην τύχη του, όπως και τα υπόλοιπα περιφερειακά νοσοκομεία, που αποδείχτηκαν πλήρως ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν την πανδημία. Στο νοσοκομείο της Τζουντούμπα λειτουργούσε αγκομαχώντας ο ένας μόνο από τους επτά ανελκυστήρες, για τους οποίους οι εργαζόμενοι ζητούσαν μάταια να επισκευαστούν. Αλλά όχι μόνο αυτό! Έλειπαν ιατρικές συσκευές, αναπνευστήρες, φαρμακευτικό υλικό και τα ασθενοφόρα χάλαγαν συνέχεια.

Γκοραχόν, Παντζάμπ | Η μητέρα Ινδία… βγήκε θυμωμένη στους δρόμους

Όλη την προηγούμενη ημέρα έβρεχε! Ξημέρωσε ένα συννεφιασμένο και κρύο πρωινό  προς το τέλος του περασμένου Νοεμβρίου όταν η Μπίμπι Γκουρμαΐλ Καούρ τυλίχθηκε σφιχτά στο σάρι της. Ξεκίνησε μαζί με άλλους αγρότες, γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, με λεωφορεία και γεωργικά μηχανήματα με προορισμό το Δελχί. “Chalo Dilli” ονόμασαν το κάλεσμα οι αγροτικές ενώσεις του Παντζάμπ. Το Γκοραχόν, ένα χωριό στην περιοχή Σανγκούρ, στα νότια της πολιτείας, ξεσηκώθηκε σχεδόν ολόκληρο. Η εβδομηντάχρονη Γκουρμαΐλ  συνήθιζε τα τελευταία χρόνια να βγαίνει από το σπίτι μόνο για γάμους και κηδείες. Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιρνε μέρος σε μια τέτοια κινητοποίηση. Μια πορεία προς την ινδική πρωτεύουσα για να ενωθούν με τους υπόλοιπους αγρότες που πολιορκούν το Δελχί, ζητώντας από την κυβέρνηση να αποσύρει τους νόμους που ψήφισε τον Σεπτέμβριο.