Γκιλμπόα, κατεχόμενη Παλαιστίνη | Το πάθος για ελευθερία ισχυρότερο από τους τοίχους της φυλακής!

Πολύχρονο σκοτάδι και ξαφνικά εκτυφλωτικό φως! Και ύστερα πάλι πηχτό σκοτάδι! Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Ένα κελί για έξι ανθρώπους. Μια τρύπα στο δάπεδο της μικρής τουαλέτας. Μια στενή σήραγγα που ανοίγεται με κουτάλι φαγητού. Καμιά τριανταριά μέτρα μήκος. Για οκτώ μήνες τουλάχιστον μια σιωπηλή εξαντλητική προσπάθεια, στην κυριολεξία κάτω από μύτη και τα πόδια των δεσμοφυλάκων. Δυο τρεις φορές, από τύχη δεν ανακαλύφθηκε η επιχείρηση στη διάρκεια των επίμονων ερευνών στα κελιά. Και στο τέλος, η μεγάλη στιγμή! Ρος Χασανά. Εβραϊκή Πρωτοχρονιά. Η αποφασιστική νύχτα! Ανάμεσα στις 5 με 6 Σεπτεμβρίου. Έξι άνδρες ξεκινάνε να σέρνονται στο μικροσκοπικό τούνελ. Αποφεύγουν σαράντα δεσμοφύλακες της βάρδιας, τρεις υπερυψωμένες σκοπιές, δύο ψηλούς τοίχους, μερικούς φράκτες από κοφτερά συρματοπλέγματα και μια αγέλη εκπαιδευμένα σκυλιά. Ήταν γύρω στις μιάμιση την νύχτα όταν ξεκίνησαν και γύρω στις τέσσερις όταν ο τελευταίος βγήκε από την τρύπα στο έδαφος, στη νοτιοανατολική πλευρά της φυλακής υψίστης ασφαλείας Γκιλμπόα, στο βόρειο Ισραήλ πολύ κοντά στα όρια της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης. Ύστερα από δύο ώρες, όταν μαθεύτηκε η απόδραση, οι έξι άνδρες ήταν αρκετά μακριά. Στο προσκλητήριο των τετρακοσίων κρατουμένων δεν έδωσαν παρών. Και ύστερα ακολούθησε ένα άγριο ανθρωποκυνηγητό από όλες τις δυνάμεις και υπηρεσίες της σιωνιστικής κατοχής. Αστυνομία, στρατός και μυστικές υπηρεσίες κινητοποιήθηκαν, στήθηκαν μπλόκα, σφραγίστηκαν τα σύνορα και αποκλείστηκαν οι διαβάσεις προς τις παλαιστινιακές περιοχές. Στόχος ήταν να μην περάσουν οι δραπέτες σε αυτές και καταφέρουν να κρυφτούν.

Χαραμπάτ, Καμπούλ | Ο ήχος της σιωπής ...και η τροφή της ψυχής

Χαραμπάτ στα Νταρί σημαίνει ταβέρνα, ένα τόπος διασκέδασης μερικές φορές κακόφημος. Αλλού αναφέρεται ως ερείπια. Η Χαραμπάτ, μια γειτονιά με στενά σοκάκια στην παλιά πόλη της Καμπούλ, στις ρίζες της ακρόπολης Μπαλά Χισάρ, είναι συνώνυμη με την παραδοσιακή αφγανική μουσική. Αρκετοί την είχαν παρομοιάσει στα χρόνια της ακμής της με ένα μεγάλο υπαίθριο ωδείο. Η ιστορία της ξεκινά την δεκαετία του 1860 όταν ο εμίρης Σερ Αλί Χαν έφερε οικογένειες εκπαιδευμένων μουσικών από την Ινδία. Εγκαταστάθηκαν σε σπίτια που κτίστηκαν γι αυτές στην καρδιά της Καμπούλ, σε ένα δρόμο που πήρε το όνομα Χαραμπάτ. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Έπρεπε οι μουσικοί να είναι κοντά στην κατοικία των ηγεμόνων, τις ημέρες και τις νύχτες των οποίων διασκέδαζαν. Από τότε στη γειτονιά δεν σταμάτησε η κατασκευή μουσικών οργάνων στα εργαστήρια, τα τραγούδια και οι χοροί στους δρόμους, στους καφενέδες και πίσω από τα καφασωτά παράθυρα των σπιτιών. Στίχοι,μουσικές και τεχνικές περνούσαν από γενιά σε γενιά. Η Χαραμπάτ ήταν το κέντρο της πολιτιστικής ζωής και των γλεντιών της πόλης. Οι γαμήλιες τελετές ήταν συνηθισμένο να γίνονται εκεί. Και όταν ήρθε το ραδιόφωνο στην Καμπούλ, οι φωνές και μουσικές της Χαραμπάτ ταξίδεψαν σε όλη την χώρα, κάνοντας διάσημους πολλούς καλλιτέχνες και έξω από αυτήν. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ιδιαίτερα στις δεκαετίες του Εξήντα και του Εβδομήντα, το ράδιο-Καμπούλ, φιλοξένησε μια ολόκληρη γενιά παραδοσιακών και σύγχρονων μουσικών, οι περισσότεροι των οποίων πέρασαν και δούλεψαν στην Χαραμπάτ.

Αμπιμαέλ Γκουσμάν - Αντικομουνιστές ιεροεξεταστές ή πως θάβεται ένας μύθος;

Κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα, συγκεντρώνονται για να το γιορτάσουν, κυρίως όμως να υπενθυμίσουν την μεγάλη προσφορά τους, με το αζημίωτο εννοείται, στην διάσωση της Δημοκρατίας στο Περού, όπως ισχυρίζονται. Είναι απόστρατοι αστυνομικοί, διαφορετικών βαθμών, μέλη της GEIN, της ειδικής ομάδας πληροφοριών, η οποία ιδρύθηκε στα πλαίσια της Εθνικής Αντιτρομοκρατικής Διεύθυνσης, της διαβόητης DINCOTE. Ξεκίνησαν στις αρχές του 1990 επί προεδρίας του σοσιαλδημοκράτη Γκαρσία και συνέχισαν στα χρόνια του φασίστα Φουχιμόρι. Επιχείρηση Βικτόρια. Ογδόντα έξι προσεκτικά διαλεγμένοι αστυνομικοί με επικεφαλής τον αστυνόμο Μπενεδίκτο Χιμένες, μπήκαν στο κυνήγι της ηγεσίας του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος του Περού, αφού πρώτα στρατολογήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν με υλικό προηγμένης τεχνολογίας από την αμερικάνικη πρεσβεία στην Λίμα και την CIA.

Κερίμα Λορένα Τάριμαν | Φωτεινό αστέρι... στο μισό του ουρανού των Φιλιππίνων!

Ζωηρό μωβ αγκαλιασμένο με βαθύ κόκκινο! Όταν γεννήθηκε η Κερίμα Λορένα Τάριμαν το 1979 η Μαρία Λορένα Μπάρος δεν ζούσε. Η θρυλική μορφή του γυναικείου επαναστατικού κινήματος στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας Μάρκος είχε δολοφονηθεί από στρατιωτικό απόσπασμα, περικυκλωμένη στα βουνά του Κεσόν, τρία χρόνια νωρίτερα, τον Μάρτιο του 1976. Υπεύθυνη για την ίδρυση της Makibaka μιας μαχητικής γυναικείας οργάνωσης, πρόδρομος της σημερινής Gabriela, πέρασε στην παρανομία όταν κηρύχτηκε ο στρατιωτικός νόμος. Κυνηγήθηκε, συνελήφθηκε και βασανίστηκε. Όταν κατάφερε να αποδράσει εντάχθηκε σε μια ομάδα κομμουνιστών ανταρτών του Νέου Λαϊκού Στρατού. Η θυσία της αποτελεί συνεχή πηγή έμπνευσης και αποφασιστικότητας για πολλές νεαρές Φιλιππινέζες, ιδιαίτερα φοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο της Κεσόν. Τζένιφερ Καρίνο. Έρικα Σαλάνγκ. Τάνια Ντομίνγκο. Κριστίν Πούσε. Ρέκκα Νοέλ Μόντε. Είναι ορισμένες από τις νεαρές γυναίκες, φοιτήτριες ή απόφοιτες του Πανεπιστήμιου, οι οποίες έδωσαν την ζωή τους στην Κορδιλιέρα πολεμώντας για την εθνική και κοινωνική ελευθερία της χώρας.

Λουΐσα Τολέδο | Μάνα του αντιφασισμού, γιαγιά των κοινωνικών οδοφραγμάτων

Λευκό και γαλάζιο. Βάση για ζωγραφιές : Πουλιά, βουνά, δένδρα, λουλούδια και μια σφιγμένη γροθιά. Ένα αλλιώτικο, χρωματιστό φέρετρο! Στην κορυφή οι μορφές των τριών γιων που αποχωρίστηκε νωρίς. Θυσία στον αντιδικτατορικό αγώνα. Θλίψη αλλά και έξαψη στο κρύο πρωινό στο Σαντιάγο. Μια θορυβώδης ρομερία, μια πομπή από αυτοκίνητα και λεωφορεία που κορνάρουν ασταμάτητα ακολουθεί. Τετάρτη 7 Ιουλίου, από την Βίγια Φράνσια στα ανατολικά στην Ρικολέτα, βόρεια, σχεδόν ένδεκα χιλιόμετρα απόσταση. Σε κάθε σταυροδρόμι οργανωμένοι ποδηλάτες διακόπτουν την κυκλοφορία. Αλλά και σε κάθε γωνία καραμπινιέροι. Νεαροί που συνοδεύουν μισοτρέχοντας, πετάνε πέτρες με κάθε ευκαιρία. Κυνηγητό και δακρυγόνα. Όταν η πομπή έφτασε στην είσοδο του κεντρικού νεκροταφείου το φέρετρο σηκώθηκε στα χέρια, πέρασε σβέλτα στους ώμους μασκοφορεμένων νεαρών. Πανδαιμόνιο από τρομπέτες, τούμπες, τύμπανα, ταμπούρλα, κρανκάσες, κόρνες. Καπνογόνα, φωτοβολίδες, σφυρίγματα και συνθήματα. Νεαρές χορεύτριες με παραδοσιακές ιθαγενικές φορεσιές. Μια τεράστια γυναίκεια κούκλα. Κοκκινόμαυρες σημαίες. Μια διαφορετική, παλλόμενη από ενέργεια, κηδεία. Αγωνιστική και χαρούμενη όπως είναι η ζωή, οργισμένη και αυθάδης όπως πρέπει να είναι η νεότητα. Μια ζωή σκληρή αλλά και γεμάτη έζησε η Λουΐσα Τολέδο Σεπούλβεδα. Μια διαρκή νεότητα ακόμη και όταν η ασθένεια την είχε καταβάλλει. Με μια οργή που δεν είχε καταλαγιάσει παρά το πέρασμα των χρόνων και ξαναγεννιόνταν κάθε φορά που το καθεστώς κτυπούσε και σκότωνε νέους. Μια παρουσία που προκαλούσε τον σεβασμό. Ένα ακατάβλητο κάλεσμα σε αγώνα και ένα βλέμμα μόνιμα στραμμένο σε ένα φωτεινό μέλλον. Δίπλα στους ηλικιωμένους της αντιδικτατορικής πάλης, εκατοντάδες νέοι και νέες των σύγχρονων κοινωνικών μαχών. Μια κηδεία αντάξια της γυναίκας που δίκαια θεωρούνταν από τις εμβληματικές μορφές του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα. Μια γνήσια λαϊκή τελετή που δεν μπορούν να την περιγράψουν λέξεις, ένα ζηλευτό κατευόδιο.

Κάλι, Κολομβία | Λιμάνι της Αντίστασης, προπύργιο της εξέγερσης!

Γκρίζο και κεραμιδί. Τσίγκος και τούβλα. Νότια και ανατολικά πέρα από την λεωφόρο Σιμόν Μπολιβάρ. Λα Ουνιόν. Μαριάνο Ράμος. Ελ Ποπλάδο. Αντόνιο Ναρίνιο. Κομουνέρος.Μερικά από τα ονόματα των μπάριος που απλώνονται στο Κάλι, την πρωτεύουσα της Βάγιε ντελ Κάουκα. Κοντά στις ακτές του Ειρηνικού. Πλούσια επαρχία της νοτιοδυτικής Κολομβίας με τα ψηλότερα ποσοστά ενδημικής φτώχειας. Σπίτια χαμηλά. Τα περισσότερα στεγάζουν οικογένειες ξεριζωμένων αγροτών που συνέρρευσαν από την ύπαιθρο τις τελευταίες δεκαετίες. Αποτέλεσμα των πολιτικών λεηλασίας της γης και των τυφλών, γενοκτονικών, στρατιωτικών επιχειρήσεων ενάντια στους αριστερούς αντάρτες. Κάγκελα και σιδεριές σε κάθε παράθυρο, κάθε αυλή. Η πόλη μεγάλωσε απότομα και βίαια, έγινε το δεύτερο σε πληθυσμό αστικό κέντρο, το πιο πυκνοκατοικημένο. Συνώνυμο καθημερινής βίας στους δρόμους, σκληρών ναρκοσυμμοριών οι οποίες συνεργάζονται αρμονικά με την διεφθαρμένη πολιτική ελίτ και βαθιών κοινωνικών αντιθέσεων. Το Σαντιάγο δε Κάλι, όπως είναι το επίσημο όνομα, αναδείχτηκε σε πόλη- πρωταγωνιστή της τελευταίας γενικής απεργίας και της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης στην Κολομβία. Και η Πουέρτο Ρεγιένα ένα σταυροδρόμι στην Σιμόν Μπολιβάρ δίπλα στις φτωχογειτονιές, σε προπύργιο της αντίστασης. Το οδόφραγμα εδώ άντεξε σχεδόν για δύο μήνες! Από την 28 Απριλίου, πρώτη ημέρα της γενικής απεργίας ως τα ξημερώματα του Σαββάτου 26 Ιουνίου. Τις τελευταίες ημέρες η Πουέρτα Ρεγιένα είχε γίνει σημείο συγκέντρωσης όσων ζητούσαν να κλιμακωθεί ο αγώνας. Για να στείλουν το μήνυμα σε όλη την χώρα αποφάσισαν να χτίσουν ένα μνημείο. Μια υψωμένη γροθιά από τσιμέντο και σίδερο πάνω στην οποία τοποθέτησαν τις φωτογραφίες και τα ονόματα των δολοφονημένων διαδηλωτών. El paro no para! Η απεργία δεν σταματά! Με αυτό το σύνθημα κάλεσαν τους Καλένιος στα αποκαλυπτήρια. Ανακοίνωσαν πως από εδώ και πέρα η Πουέρτο Ρεγιένα, θα ονομάζεται Πουέρτο Ρεσιστένσια. Μόνο όταν αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι διαδηλωτές, δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση λήξης της γενικής απεργίας από την Εθνική Επιτροπή, εμφανίστηκε η αστυνομία και στρατιώτες μαζί με συνεργεία του δήμου για να διαλύσουν το οδόφραγμα. Αλλά και τότε σκόρπιοι διαδηλωτές στους γύρω δρόμους φώναζαν συνθήματα και έβριζαν τις δυνάμεις καταστολής. Ήταν τέτοια η ταραχή που πέρασαν όλες αυτές τις ημέρες οι τοπικές καθεστωτικές αρχές που οδήγησαν τον δήμαρχο της πόλης Οσπίνα να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία. Και να δηλώσει επί τόπου πως το μνημείο που έστησαν οι εξεγερμένοι δεν θα κατεδαφιστεί. "Είναι πλέον μέρος της ιστορίας της πόλης και σύμβολο του δυναμισμού των νέων!" πρόσθεσε, προκαλώντας αντιδράσεις στην τοπική ολιγαρχική ελίτ και στους ακροδεξιούς κύκλους.

Αφγανιστάν | Η αγωνία των εγκαταλειμμένων μεταφραστών

Το όνομά του είναι Ουαλμίρ, αλλά τον φωνάζουν Αλ, αφότου ήρθε στις ΗΠΑ. Είναι η κεντρική φιγούρα σε μια τηλεοπτική σειρά του αμερικάνικου CBS με τίτλο «United States of Al», που άρχισε να προβάλλεται τον φετινό Απρίλιο. Είναι μια κλασική «αμερικανιά», μια κωμωδία καταστάσεων, όπως τις λένε, από εκείνες που τις ντύνουν με χειροκροτήματα και επιφωνήματα «κονσέρβα» για να εκβιάσουν το γέλιο και να γεμίσουν τα αποχαυνωτικά βράδια του αμερικάνικου τηλεοπτικού κοινού. Ο Αλ είναι ένας από εκείνους τους νεαρούς Αφγανούς που είχαν προσληφθεί από τον αμερικάνικο στρατό, ως μεταφραστές, πληροφοριοδότες και διαμεσολαβητές με τους ντόπιους. Ο βετεράνος πεζοναύτης Ρίλεϊ, με τον οποίο είχε συνεργαστεί, καταφέρνει να του εξασφαλίσει βίζα και τον προσκαλεί στις ΗΠΑ. Ο Ρίλεϊ ζει στο Οχάιο, είναι αλκοολικός, έχει χωρίσει και βιώνει τα αδιέξοδα μιας κατεστραμμένης ζωής μαζί με την αδερφή του, της οποίας ο αρραβωνιαστικός έχει σκοτωθεί στο Αφγανιστάν. Πρόκειται για ανθρώπινες τραγωδίες, που δημιούργησε η αμερικάνικη πολεμική επέμβαση και θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα δυνατό αντιπολεμικό έργο. Αντί για αυτό, έχουμε μια φθηνή κωμωδία, που αναπαράγει τα αμερικάνικα στερεότυπα για τους απολίτιστους, διεφθαρμένους και πολεμοχαρείς μουσουλμάνους, με ελάχιστες εξαιρέσεις σαν τον Αλ, και τους καλούς Αμερικανούς, που αναγκάστηκαν να πολεμήσουν σε μια αφιλόξενη χώρα. Όλες οι καταστάσεις επικεντρώνονται στις προσπάθειες και τις αποτυχίες του Αλ να προσαρμοστεί στη νέα του πατρίδα, σε συνεχείς ρατσιστικούς υπαινιγμούς για την πολιτιστική του καθυστέρηση και στη διαρκή συγκατάβαση των Αμερικάνων, που δέχονται να τον ενσωματώσουν στον ανώτερο πολιτισμό τους! Η συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά δεν θα άξιζε ούτε μια λέξη, αν δεν άγγιζε ένα επίκαιρο και ευαίσθητο θέμα και δεν επιδίωκε προκλητικά να εμπορευτεί και να «παίξει» επάνω στην τραγωδία μιας ολόκληρης χώρας, αλλά και στις προσωπικές περιπέτειες των ανθρώπων της, μαζί και αρκετών από εκείνους που ανήκαν στις κατοχικές δυνάμεις και γύρισαν πίσω κουβαλώντας τραύματα, ενοχές και προσωπικά αδιέξοδα, αφού πρώτα συμμετείχαν σε ένα συλλογικό έγκλημα. Οι δημιουργοί χρησιμοποιούν μια από τις σκοτεινές πτυχές της αμερικάνικης κατοχής στο Αφγανιστάν, όχι για να την καταγγείλουν αλλά για να την δικαιολογήσουν. Η σειρά από τον Απρίλιο ως σήμερα έχει μια διαρκή πτώση στην τηλεθέαση, αλλά δεν είμαστε σίγουροι πως οι λόγοι είναι ίδιοι με αυτούς που προκάλεσαν αγανάκτηση και σκληρές κριτικές, μέσα και κυρίως έξω από τις ΗΠΑ.

Ικίτος, Περού | Τάφοι δίχως σταυρούς και ...ομπρέλες!

Φρέσκο ανοικτό καφέ, αγκαλιασμένο  από βαθύ πράσινο. Στο  δεκαοκτώ  χιλιόμετρο του δρόμου  Ικίτος -Νάουτα.  Δεκαπέντε λεπτά περίπου από την  πρωτεύουσα  του Λορέτο  προς τον νότο, στην  δεξιά πλευρά,  μέσα στα όρια του εθνικού δρυμού Αλπαουάγιο Μισιάνα.  Μέχρι  να  δημοσιευτεί   το  αποκαλυπτικό ρεπορτάζ  της  εφημερίδας  "La Región" τον περσινό Ιούνιο, ελάχιστοι ξέρανε την αλήθεια.  Μερικοί  αξιωματούχοι  της περιφερειακής   διοίκησης   και της κυβερνητικής υπηρεσίας υγείας. Στα τέλη  του Απριλίου του 2020 η περιφέρεια  του Λορέτο και ο δήμος Σαν Χουάν Μπαουτίστα  συνεννοήθηκαν κρυφά και έφτιαξαν  ένα αυτοσχέδιο  νεκροταφείο  δυόμιση  στρεμμάτων, ξεχερσώνοντας  βιαστικά το δάσος. Οι περισσότεροι συγγενείς  όταν έγινε γνωστή η αλήθεια  ξαφνιάστηκαν και οργίστηκαν. Είχαν δεχθεί, παραβιάζοντας έθιμα και προαιώνιες συνήθειες, την αποτέφρωση  σαν λύση ανάγκης.  Περίμεναν από καιρό να τους παραδώσουν  τις στάχτες  των νεκρών.  Πίστευαν  πως είχαν οδηγηθεί σε κρεματόρια με όλες τις απαραίτητες  υγειονομικές προφυλάξεις.  Αντί για εκεί  τους έθαψαν  δυο και τρεις μαζί σε ανώνυμους τάφους  στο πρόχειρο νεκροταφείο.   Δεν έβαλαν ούτε ένα σταυρό. Ούτε λόγος  φυσικά για  ομπρέλα.  Μια συνηθισμένη παράδοση στην περιοχή, για να δίνει σκιά και δροσιά στον νεκρό!  Αντίθετη είναι η εικόνα στο  κανονικό νεκροταφείο  Σαν Χουάν Μπαουτίστα, στον ομώνυμο δήμο του Ικίτος . Εδώ  η περιποίηση των τάφων δεν σταμάτησε, ακόμη και τις ημέρες της μεγάλης πίεσης. Σχεδόν κάθε τάφος είναι στολισμένος και έχει την προστασία  μιας χρωματιστής  ομπρέλας.

Λύδδα/Αλ-Λιντ/Λοντ, κατεχόμενη Παλαιστίνη | Μωσαϊκό πολιτισμών, ηφαίστειο αντιθέσεων

7600 π.χ. Η ανθρώπινη παρουσία στην Λύδδα βυθίζεται στην προϊστορία. Δύο απαράμιλλης τεχνικής μωσαϊκά της βυζαντινής περιόδου μιλάνε γι αυτήν. ΛΩΔ ΗΤΟΙ ΛΥΔΕΑ Η Κ [ΑΙ] ΔΙΟCΠΟΛΙC, ατείχιστη με δύο κεντρικούς δρόμους και μια πύλη. Έτσι περιγράφεται στον μοναδικό χάρτη της Μάνταμπα, στο δάπεδο της ορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, στην σημερινή Ιορδανία. Το 1996 ανακαλύφθηκε ένα μωσαϊκό στα ερείπια αρχοντικής κατοικίας στα όρια της πόλης. Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση, καλοδιατηρημένο ψηφιδωτό που έχει βρεθεί στην Παλαιστίνη. Εκεί που διασταυρώνονταν οι αρχαίοι δρόμοι που συνδέανε την Δαμασκό με το Κάιρο και την Ιερουσαλήμ με την Γιάφα. Δεκαπέντε χιλιόμετρα από το Τελ-Αβίβ, δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, στο μέσο του σημερινού Ισραήλ. Η πόλη στην μακραίωνη διαδρομή της γνώρισε πολλούς κατακτητές, έζησε δόξες, καταστροφές και μετονομασίες. Λοντ στην εβραϊκή βίβλο, Διόσπολις στην Ελληνιστική εποχή, Λύδδα στην Καινή Διαθήκη, Αλ Λιντ στην αραβική κατάκτηση, και ξανά Λοντ, αφότου την άρπαξε παράνομα το σύγχρονο Ισραήλ το 1948.  

Ινδία | Κηδείες WhatsApp, σώματα στον Γάγγη!

Η Τσάγκαν Μπάι Κίσαν έπασχε από χρόνια αρθρίτιδα. Κατοικούσε μαζί με την κόρη της Λαξμί, στην περιοχή Ίντιρα Ναγκάρ, στην Πούνε της Μαχαράστρα. Όταν αρρώστησε βαριά αποφάσισαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Αναζητώντας κρεβάτι δεν υπήρχε άλλη λύση, παρά να την διακομίσουν στο προβληματικό «τζάμπο-νοσοκομείο» στο κολέγιο Σιβάτζι Ναγκάρ. Ήταν όμως αργά. Πέθανε πριν φτάσει, οι γιατροί απλά επιβεβαίωσαν τον θάνατο της. Είχε μολυνθεί από τον κοροναϊό. Η ηλικιωμένη είχε προλάβει να πει στην κόρη της την τελευταία επιθυμία. Αν πέθαινε τις ημέρες του Ραμαζανιού, παρότι ινδουίστρια, να την κήδευαν με το μουσουλμανικό τυπικό. Αντί αποτέφρωσης να την θάβανε. Η Λαξμί Μπάι φρόντισε να εκτελέσει την επιθυμία της. Την έθαψαν στο ισλαμικό νεκροταφείο του Jai Jawan στην συνοικία Yerwada. Η είδηση προκάλεσε εντύπωση στην Ινδία. Αρκετοί μίλησαν για τα αισθήματα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού που διατηρούν οι απλοί άνθρωποι μεταξύ τους, παρά τις θρησκευτικές διαφορές, σε πείσμα του φανατισμού που καλλιεργεί η εθνικιστική κυβέρνηση και οι ινδουιστικοί αντιδραστικοί κύκλοι. Στο πρώτο πανδημικό κύμα αυτοί προσπάθησαν να χρεώσουν την νέα ασθένεια στους μουσουλμάνους!