Λονδίνο –Κιγκάλι | Ταξίδι δίχως επιστροφή και ελπίδα!

 

«Έλα σαν επισκέπτης, φύγε σαν φίλος»! είναι το μήνυμα στην είσοδο του ξενοδοχείου Ελπίδα στη Καγκούγκου στα βόρειο-ανατολικά του Κιγκάλι, το πιο πυκνοκατοικημένο προάστιο της πρωτεύουσας της Ρουάντα. Με πενήντα δίκλινα δωμάτια, τα οποία καθαρίζονται σχεδόν καθημερινά, προετοιμασμένο για υποδοχή, είναι εντελώς άδειο τα δύο τελευταία χρόνια. Αλλά ο ξενοδόχος Ισμαήλ Μπακίνα, δεν στεναχωριέται καθόλου. Πληρώνεται αδρά για να είναι έτοιμος να υποδεχθεί τους μακρινούς επισκέπτες που περιμένει από τότε που έδιωξε κακήν-κακώς τους παλιούς ενοίκους του. Ορφανά παιδιά από τον εμφύλιο που φιλοξενούνταν επί χρόνια, όταν λειτουργούσε ως ξενώνας μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης. Οι δαπάνες για την ετοιμότητα του «Ελπίδα» πληρώνονται αδρά από την βρετανική κυβέρνηση στα πλαίσια του λεγόμενου προγράμματος Ρουάντα. Δηλαδή την μετεγκατάσταση στην αφρικανική χώρα μεταναστών που βρίσκονται παράνομα,σύμφωνα με τον νόμο στη Βρετανία.

Ουαλίντ Ντάκα | Η αντοχή της ελιάς, το πείσμα για ζωή και η δύναμη της αντίστασης

Ο δωδεκάχρονος Ζουντ ζει με την λαχτάρα να επισκεφτεί και να γνωρίσει τον φυλακισμένο πατέρα του. Γεννήθηκε με τεχνητή γονιμοποίηση, όταν το σπέρμα του πατέρα του βγήκε κρυφά από την φυλακή. Όταν μαθαίνει πως οι αρχές κατοχής ματαίωσαν την επίσκεψη επικαλούμενες λόγους ασφαλείας, αποκαρδιώνεται. Παίρνει τους δρόμους και περπατώντας στη παλαιστινιακή ύπαιθρο συναντά και μιλά με ζώα και φυτά που ζουν σε αυτήν. Ο Σαμούρ το κουνέλι, το πουλί με το φώναζαν Αμπού Ρίσα, η γάτα που την λέγανε Χανφούρ και ο σκύλος Αμπούρ ακούνε την περιπέτεια του και του διηγούνται τις δικές τους. Όλων οι ιστορίες είναι γεμάτες με τα δεινά της κατοχής και την επιθυμία για ελευθερία. Ο Ζουντ αναζητά τον τρόπο να περάσει τον ψηλό τοίχο, να μπει στην φυλακή. Οι νέοι φίλοι του δεν μπορούν να του δώσουν απάντηση στο πως θα τα καταφέρει να συναντήσει τον πατέρα του. Τότε εμφανίζεται η Ουμ Ρουμί, μια γέρικη ελιά, την οποία οι κατακτητές είχαν φοβερίσει πως θα την ξεριζώσουν και θα την μεταφέρουν από το σπίτι της στην Δυτική Όχθη στην Αφούλα στον βορρά. Η Ουμ Ρουμί αποκαλύπτει στον μικρό το μυστικού του ιερού λαδιού. Αν αλείψει το σώμα του με αυτό, θα γίνει αόρατος. Όταν ο Ζουντ τα καταφέρει να περάσει απαρατήρητος τους τοίχους φυλακής και φτάσει στο κελί του πατέρα του, εκείνος θα νομίσει πως έχει παραισθήσεις ακούγοντας τη φωνή ενός παιδιού που του λέει: «Είμαι ο γιος σου, ο Ζουντ!».

Λα Πλάτα, Αργεντινή | Υπεράσπιση της μνήμης, αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα!

Ήταν ξημερώματα της 17ης Σεπτεμβρίου 1976 όταν μια ομάδα στρατιωτικών εισέβαλαν στο σπίτι της Εμίλσε Μολέρ στην Λα Πλάτα, μια πόλη κοντά και νότια του Μπουένος Άιρες. Δεκαεπτά ετών τότε, μαθήτρια στο λύκειο Καλών Τεχνών, η Εμίλσε συμμετείχε στην Ένωση Σπουδαστών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (UES) και είχε πρωταγωνιστήσει ένα χρόνο νωρίτερα στην κινητοποίηση για την διεκδίκηση του μαθητικού εισιτήριου. Τον Αύγουστο του 1976 η στρατιωτική δικτατορία αποφάσισε να καταργήσει το επίδομα και αμέσως άρχισε το κυνηγητό με σκοπό να συλληφθούν οι ηγέτες των σπουδαστών. Εκείνες τις ημέρες με επικεφαλής τον διαβόητο συνταγματάρχη Ραμόν Καμπς αρχηγό της επαρχιακής αστυνομίας του Μπουένος Άιρες, οι αρχές συνέλαβαν δέκα μαθητές κυρίως μέλη της UES και της Γκεβαρικής νεολαίας. Από τους δέκα συλληφθέντες η Μαρία Κλάουντια Φαλκόνε, η Μαρία Κλάρα Σιοκίνι, ο Οράσιο Ούγγαρο, ο Κλάουντιο ντε Άτσα, ο Ντανιέλ Ρασέρο και ο Φρανσίσκο Μουντανέρ παραμένουν έως και σήμερα επισήμως αγνοούμενοι. Μέλη μιας μεγάλης λίστας 30.000 ντεσαπαρασίδος, δηλαδή αγνοούμενων συνδικαλιστών, κομμουνιστών, σοσιαλιστών και άλλων αγωνιστών τους οποίους οι στρατιωτικοί δολοφόνησαν με διάφορους σκληρούς και απίστευτους τρόπους και ύστερα φρόντισαν να τους εξαφανίσουν. Από τους δέκα που πιάστηκαν με την κατηγορία πως υποστήριζαν τις ένοπλες ομάδες των αριστερών Περονιστών, τους Μοντονέρος ή τον μαρξιστικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό, την γλίτωσαν τέσσερις. Οι Πάμπλο Ντίαζ, Γκουστάβο Καλότι, Πατρίσια Μιράντα και η Εμίλσε Μολέρ αφού πρώτα υπέστησαν βασανιστήρια σε διάφορα κέντρα κράτησης και πολύμηνες φυλακίσεις. «Η Νύχτα των Μολυβιών», όπως έμεινε γνωστή η σφαγή των μαθητών, αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις μαζικών συλλήψεων και εξαφανίσεων στα χρόνια της τελευταίας και πιο σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή. Μια δικτατορία που κηρύχθηκε στις 24 Μαρτίου 1976 αλλά είχε ξεκινήσει στην ουσία νωρίτερα, όταν πέθανε ο Περόν και τοποθετήθηκε στην προεδρία η τρίτη σύζυγος του, Ιζαμπέλα. Η «Διαδικασία Εθνικής Αναδιοργάνωσης», όπως αυτοχαρακτηρίστηκε η χούντα με επικεφαλής τον στρατηγό Χόρχε Βιδέλα υπήρξε ένα από τα πιο αιμοσταγή φιλο-αμερικάνικα στρατιωτικά καθεστώτα στην Λατινική Αμερική. Βάστηξε μέχρι το 1983, όταν μετά την ήττα στον πόλεμο με τους Βρετανούς για τα νησιά Μαλβίνες το 1982, ξεκίνησε η αρχή του τέλους της. Από τις ημέρες του πρώτου, μετά την πτώση της, δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Αλφονσίν, άρχισε μια νέα σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα στην Αργεντίνικη ολιγαρχία με τους πολιτικούς της που επιδίωξαν να προστατεύσουν τους στρατιωτικούς και τα θύματα μαζί με τις δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις από την άλλη που αγωνίστηκαν (και συνεχίζουν να παλεύουν) για την τιμωρία των ενόχων.

Ινδία | Η δοκιμασία του Σαιμπάμπα και η επιστροφή του Ράμα

Στους 24.000 στίχους του έπους Ραμαγιάνα, ένα λογοτεχνικό κείμενο που αποτελεί μαζί με την Μαχαμπαράτα από τις βασικές πηγές της μυθολογίας του ινδουισμού, περιέχεται η ιστορία του βασιλιά Ράμα. Μια από τις ενσαρκώσεις του Βισνού, ο οποίος ύστερα από την εξορία και την περιπλάνηση στα δάση της ινδικής υποηπείρου, νικά τον Ραβάνα, τον δαίμονα με τα δέκα κεφάλια και επιστρέφει στην Αγιόντυα, την έδρα του βασιλείου του. Εκεί συναντά την Σίτα με την οποία είχε παντρευτεί και την υποχρεώνει να μπει στην φωτιά για να αποδείξει την αγνότητας της. Η agni pariksha, είναι η άδικη δοκιμασία που ξεπερνά η Σίτα και την οποία επικαλέστηκε ο ανάπηρος καθηγητής και αγωνιστής Γκογκαρακόντα Νάγκα Σαιμπάμπα, στις πρώτες δηλώσεις του όταν βγήκε από την σκληρή φυλακή της Ναγκμπούρ στην πολιτεία της Μαχαράστρα στις 7 Μαρτίου, συμπληρώνοντας σχεδόν μια δεκαετία εγκλεισμού και ανελέητης δίωξης. Χρειάστηκε να αθωωθεί δύο φορές από το ανώτατο δικαστήριο της πολιτείας για να ξεφύγει από τα ισόβια δεσμά που του επέβαλλε ένα τοπικό δικαστήριο και την εκδικητική μανία του ινδικού καθεστώτος που τον ήθελε ακόμη και μετά την δεύτερη αθώωση στην φυλακή.

Ααρών Μπουσνέλ | Αυτοθυσία- κραυγή για τη μεγαλύτερη γενοκτονία του αιώνα

Ήταν σούρουπο  στις   2 Νοεμβρίου  του 1965, όταν ο Νόρμαν Μόρισον  στάθηκε  στα σκαλιά  του Αμερικάνικου Πενταγώνου, σχεδόν κάτω από το παράθυρο  του  γραφείου  του Υπουργού Άμυνας Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα, βρέχθηκε  με βενζίνη και τυλίχθηκε στις φλόγες. Πατέρας τριών  παιδιών, πιστός Κουάκερος από την Πενσυλβάνια  και φανατικός ειρηνιστής  ο Μόρισον σε ηλικία 31 χρόνων  ταξίδεψε  από την Βαλτιμόρη  στην Ουάσιγκτον εξοργισμένος με  την απόφαση του Αμερικάνου προέδρου Τζόνσον να κλιμακώσει τον πόλεμο στο  Βιετνάμ  χρησιμοποιώντας βόμβες ναπάλμ. Μαζί με το  αποχαιρετιστήριο  γράμμα στη γυναίκα  του  στο οποίο  εξηγούσε το κίνητρο της πράξης του είχε συμπεριλάβει ένα απόκομμα εφημερίδας που έγραφε για  ένα βιετναμέζικο χωριό που είχε αποδεκατιστεί από τα αμερικανικά βομβαρδιστικά. Η είδηση συγκλόνισε όλη την χώρα και  μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Στο Βιετνάμ έγινε  λαϊκός ήρωας, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο  του Νοτίου Βιετνάμ  έστειλε συλλυπητήρια  επιστολή    εκ μέρους  όλων των Βιετναμέζων  και ο    ποιητής   Το Χου  έγραψε ένα ποίημα με τίτλο «Εμιλυ, παιδί μου» βάζοντας τον Μόρισον να απευθύνεται   στην ενός  έτους   κόρη του, την οποία κρατούσε στην   αγκαλιά   λίγο πριν αυτοπυρποληθεί.  Αργότερα το  Βόρειο Βιετνάμ, στο οποίο ο Αμερικάνος ειρηνιστής  άρχισε να αποκαλείται  Mo Ri Xon,  κυκλοφόρησε γραμματόσημο  προς τιμή του και ένας δρόμος στο Ανόι πήρε το όνομα του. Ο  ίδιος  ο  Χο Τσι Μινχ προσκάλεσε την γυναίκα του  Αν  Μόρισον  να επισκεφτεί την Βιετνάμ, πράγμα που έγινε πολύ αργότερα το 1999, όταν ο θείος Χο δεν υπήρχε και το επαναστατικό κύμα είχε υποχωρήσει. Παρ΄ όλα  αυτά οι Βιετναμέζοι της  επιφύλαξαν συγκινητική  υποδοχή δείχνοντας   πως η μνήμη και η θυσία του  Μόρισον  δεν έχουν ξεχαστεί.

Γάζα, Παλαιστίνη | Εγκλήματα και εθνοκάθαρση στο όνομα της αγάπης!

Ο Ολι Αλεξάντερ θα εκπροσωπήσει τελικά την Βρετανία στο φετινό διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Η πρεσβεία του Ισραήλ, σιωνιστικές οργανώσεις ακόμη και φωνές από το Συντηρητικό κόμμα είχαν ζητήσει από το BBC να ακυρώσει τη συμμετοχή του. Αιτία η υπογραφή που έβαλε σε μια δημόσια επιστολή- καταγγελία της ισραηλινής πολιτικής του απαρτχάιντ και της γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστίνιων που κυκλοφόρησε η Voices4 London, μια ΛΟΑΤΚΙ πρωτοβουλία για διεθνείς δράσεις. Ηθοποιός και γνωστός ποπ τραγουδιστής ο Αλεξάντερ είναι ένας από τους πολλούς καλλιτέχνες στην Δύση που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την καθοδηγούμενη φίλο-σιωνιστική υστερία ενάντια στην δίκαια αντίσταση των Παλαιστίνιων. Ενόχλησε ιδιαίτερα όμως γιατί είναι δηλωμένος ομοφυλόφιλος και η συγκεκριμένη πρωτοβουλία είναι μια από αυτές που υπονομεύουν την πολυετή συστηματική προπαγανδιστική επιχείρηση του σιωνιστικού κράτους με εργαλείο τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ.

Δυτική Όχθη, Κατεχόμενη Παλαιστίνη | Βία και αποικισμοί στην σκιά της σφαγής στη Γάζα

Οι Παλαιστίνιοι το αποκαλούσαν βουνό του θανάτου εξαιτίας του αφιλόξενου πετρώδους εδάφους. Οι Ισραηλινοί του έδωσαν το βιβλικό όνομα, Αριελ (Ari'el), δηλαδή λιοντάρι του θεού. Ο βραχώδης λόφος γνωστός από παλιά για την στρατηγική σημασία του, επιλέχθηκε ακριβώς γι αυτό. Εγκαταστάθηκε επάνω του ένας ισραηλινός οικισμός, στα πλαίσια των παράνομων εποικισμών στην Δυτική Όχθη. Σαράντα οικογένειες σε μερικές τέντες ήταν οι πρώτοι έποικοι που ήρθαν το 1978, καταπατώντας την παλαιστινιακή γη, επικαλούμενοι το θεόπνευστο ταξίδι του Αβραάμ στους λόφους της Σαμάρειας και την κληρονομιά του Ιησού του Ναυί στo όρος Εφραίμ. Επικεφαλής και εμπνευστής της ομάδας των εποίκων ήταν ο Ρον Νάχμαν, μια παλιά καραβάνα των σιωνιστικών αποικιακών σχεδίων στην αραβική γη, στέλεχος και βουλευτής του Λικούντ. Πέθανε όντας ισόβιος δήμαρχος της Αριελ. Από τότε μέχρι σήμερα ο οικισμός έχει εξελιχθεί σε μια πόλη 20 χιλιάδων εποίκων που μεταφέρθηκαν από άλλα κατεχόμενα εδάφη και το εξωτερικό, κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι 14 χιλιάδες φοιτητές και μεταπτυχιακοί που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ανώτατο ίδρυμα το 2012. Μέχρι σήμερα η πλειοψηφία της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητα αρνείται να το αναγνωρίσει και να συνεργαστεί μαζί του σε εκπαιδευτικά προγράμματα. Εκτός των άλλων, στο βιομηχανικό πάρκο της πόλης έχουν εγκατασταθεί πολλά εργοστάσια στα οποία δουλεύουν χιλιάδες Παλαιστίνιοι, φθηνό εργατικό δυναμικό δίχως δικαιώματα, εξαιρετική κερδοφόρα συνθήκη για τους ισραηλινούς εργοδότες.

Παλαιστίνη, κατοχικό κράτος | Οι σιωνιστές θέλουν να φιμώσουν κάθε κριτική στα εγκλήματα τους!

Ο 62χρονος Μέιρ  Μπαρουχίν μπορεί να  γλίτωσε τελικά την δικαστική δίωξη και την απόλυση  όμως τα βάσανα του  δεν τέλειωσαν. Γυρνώντας στο σχολείο από το οποίο διώχθηκε,  δέχεται  συχνά  επιθέσεις από μαθητές  που τον χαρακτηρίζουν «πουτάνας γιο» και του εύχονται να πάθει καρκίνο!Καθηγητής ιστορίας και πολιτικής αγωγής   στο γυμνάσιο Γιτζάκ Σαμίρ, στην πόλη  Πετάχ Τίκβα στο κεντρικό Ισραήλ  ανατολικά του Τελ-Αβίβ, ο Μπαρουχίν, απολύθηκε  τον  Οκτώβριο και  ύστερα από λίγες  ημέρες, τον Νοέμβριο, συνελήφθη. Κατηγορήθηκε ως υποστηρικτής  των  «τρομοκρατών » της Χαμάς εξαιτίας ορισμένων αναρτήσεων  που έκανε  στο διαδίκτυο, στις οποίες στιγμάτιζε τα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού στην Γάζα.   «Φρικτές εικόνες  βγαίνουν  από τη Γάζα. Ολόκληρες οικογένειες εξοντώθηκαν. Συνήθως δεν ανεβάζω τέτοιες φωτογραφίες, αλλά κοιτάξτε τι κάνουμε για εκδίκηση» έγραφε σε ένα μήνυμά του στις 8 Οκτωβρίου. «Όποιος πιστεύει ότι αυτό είναι δικαιολογημένο  εξαιτίας  αυτού που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου   θα πρέπει να έχει  αποχωριστεί τις ανθρώπινες αξίες. Ζητώ από όλους  να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να σταματήσει αυτή η τρέλα. Σταματήστε  τώρα. Όχι αργότερα, τώρα!!!”  έγραφε κάτω  από  φωτογραφία  μιας παλαιστινιακής  οικογένειας  που σκοτώθηκε στις πρώτες αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα. Ο Μπαρουχίν  ανακρίθηκε επανειλημμένα στο αστυνομικό τμήμα και κρατήθηκε  στην περιβόητη  φυλακή του Ρώσικου Συγκροτήματος στην Ιερουσαλήμ  για πολλές ημέρες σε σκληρές συνθήκες, κατηγορούμενος  για προδοσία! Στο σπίτι του εισέβαλαν   αστυνομικοί και  κατέσχεσαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές,  σκληρούς δίσκους και τηλέφωνα,  κάνοντας «φύλλο και φτερό»  όλους  τους χώρους. Συνηθισμένος   από αυτά ο Μενουχίν  ( είχε αντιμετωπίσει και νωρίτερα διώξεις όταν ήταν καθηγητής σε σχολείο στη Ρισόν Λε Ζιόν ) δεν το έβαλε κάτω και πέτυχε να δικαιωθεί  από   επαρχιακό δικαστήριο  για εργατικές υποθέσεις  του Τελ- Αβίβ, το οποίο διέταξε την επαναπρόσληψη του. Η απόφαση του δικαστηρίου αποτελεί  ένδειξη πως όσο μεγαλώνουν τα αδιέξοδα της σιωνιστικής στρατιωτικής επιχείρησης  και η κατακραυγή από τμήμα  της ισραηλινής κοινωνίας για τις απώλειες, τόσο διευρύνονται οι ρωγμές  και σε  θεσμούς του κατοχικού κράτους.

Κατεχόμενη Παλαιστίνη | Ισραηλινός μιλιταρισμός: Άρνηση, κρίση και ιστορικό αδιέξοδο

Όταν στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, 230 νεαροί Ισραηλινοί επιχείρησαν να οργανώσουν μια εκδήλωση την πρώτη ημέρα του σχολικού έτους στην οποία θα παρουσίαζαν δημόσια την άρνηση τους να υπηρετήσουν στο στρατό, στο κτίριο του ιστορικού και θεωρούμενου ως αριστοκρατικού γυμνάσιου Herzliya στο Τελ Αβίβ, αντιμετώπισαν την οργισμένη κυβερνητική αντίδραση. Στο κείμενο τους έγραφαν πως δεν θα πήγαιναν στον στρατό όσο αυτός ελέγχονταν από την δικτατορική - όπως την χαρακτήριζαν - κυβέρνηση Νετανιάχου, και αυτός συνέχιζε να δρα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Είχαν ανακοινώσει πως θα έκαναν την παρουσίαση σε συνδυασμό με αντιπολεμικά μαθήματα στις αίθουσες του Herzliya προσκαλώντας την «Breaking the Silence» (Σπάζοντας την Σιωπή) και εκπροσώπους Παλαιστινίων από την γειτονιά Σέιχ Τζάρα της ανατολικής Ιερουσαλήμ γεγονός που έβαλε στο στόχαστρο και τον διευθυντή του γυμνασίου, Ζεβ Ντεγκάνι. Η εκδήλωση εν τέλει έγινε στον περίβολο του ιδρύματος και ο διευθυντής λίγες ημέρες αργότερα παραιτήθηκε σε ένδειξη αλληλεγγύης στους μαθητές. Ο Ντεγκάνι στα δεκαπέντε χρόνια που κατείχε αυτή τη θέση είχε γίνει κόκκινο πανί για τους Υπουργούς Παιδείας εξαιτίας των θέσεων που έπαιρνε ενάντια στην κατοχή και τον εκφασισμό της ισραηλίτικης εκπαίδευσης. Εκείνες τις ημέρες κανένας από τους τολμηρούς νεαρούς δεν μπορούσε να φανταστεί σε πόσο σκληρές συνθήκες θα καλούνταν να υλοποιήσουν την άρνηση τους.

Σουτζάγια, Γάζα | Το μυστικό της γενναίας αντίστασης

Οι αξιωματικοί της ταξιαρχίας Γκολάνι εισέβαλλαν στην Σουτζάγια για να πάρουν διπλή εκδίκηση. Για την ταπεινωτική ήττα τον Ιούλιο του 2014, όταν αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, αφού πρώτα έχασαν στις μάχες επτά στρατιώτες εγκαταλείποντας ατιμωτικά πίσω τους την σωρό του ενός στο πεδίο της μάχης. Και για τις μεγάλες απώλειες τμημάτων της ταξιαρχίας κατά την επίθεση-επιστροφή των Παλαιστίνιων μαχητών το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου 2023 στα κατεχόμενα εδάφη γύρω από την Γάζα. Σύμφωνα με ένα απολογισμό η ταξιαρχία έχασε εκείνη την ημέρα 72 στρατιώτες στις μάχες που έγιναν στα κιμπούτς Κφαρ Άζα, Κισουφίμ και Ναχάλ Οζ και αλλού. Από αυτούς 41 ήταν από το 13ο τάγμα της ταξιαρχίας. Ένας από αυτούς τους αξιωματικούς ο αντισυνταγματάρχης Τομέρ Γκρίνμπεργκ, επικεφαλής του 13ου τάγματος του άρεσε πολύ να μιλά στις κάμερες απειλώντας και κομπάζοντας για τις ικανότητες του Τσαχάλ, όπως ονομάζεται ο ισραηλινός στρατός. Ξεκινώντας για την χερσαία εισβολή στην Γάζα είχε απευθυνθεί στους στρατιώτες του. Στο βίντεο που κυκλοφόρησε ο Γκρίνμπεργκ κάνοντας παραλληλισμό με τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ τους καλούσε να πάρουν εκδίκηση για όλους τους σκοτωμένους στρατιώτες της ταξιαρχίας Γκολάνι, ιδιαίτερα για αυτούς του 2014. Συμπλήρωνε πως αυτήν την φορά το τάγμα του ήρθε πολύ πιο προετοιμασμένο έτσι ώστε να σκοτώσει περισσότερους Παλαιστίνιους. Λίγες ημέρες μετά πανηγύριζε γιατί οι σημαίες του Ισραήλ και της ταξιαρχίας Γκολάνι, κυματίζουν με μεγάλη περηφάνια στο κέντρο της Γάζας!