Γκουανγκτζού, Νότια Κορέα | Παλιοί νεκροί, σημερινά φαντάσματα

Το σώμα του σκοτωμένου Μουν Τζε-Χάκε κείτεται μαζί με ενός άλλου νέου μέσα στο επαρχιακό μέγαρο.

«Ποιος με σκότωσε;» Ο Ντουν Χο, είναι ένας από τους εξεγερμένους νέους ο οποίος μέσα από τα βιώματα και τις σχέσεις με άλλους συνομήλικους αναδομεί την φοβερή σφαγή που έγινε στην πόλη Γκουανγκτζού, στην Νότια Κορέα το 1980. Ο Ντουν Χο, βρίσκεται σε ένα αυτοσχέδιο νεκροτομείο και βρίσκεται δίπλα σε εκατοντάδες πτώματα νέων που δολοφόνησε ο νοτιοκορεατικός στρατός. Προσπαθεί να μεταφέρει και να κηδέψει τον σκοτωμένο φίλο του. Έτσι ξεκινά το μυθιστόρημα της Χαν Κανγκ, με τίτλο «Ανθρώπινες πράξεις» (στα κορεάτικα, «Το Αγόρι έρχεται», 2014) στο πρώτο κεφάλαιο που ονομάζεται «Νεαρό Πουλί». Ο Ντουν Χο είναι ο μυθιστορηματικός ήρωας της πρόσφατα βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024, Κορεάτισας συγγραφέα, μέσω του οποίου αφηγείται την αληθινή ιστορία του Μουν Τζε-Χάκε. Του πρωτοετή στο Εμπορικό Λύκειο της Γκουανγκτζού, ο οποίος σκοτώθηκε μέσα στο κατειλημμένο επαρχιακό μέγαρο της νότιας Τζεόλα στο οποίο έτρεξε όταν έμαθε πως οι στρατιώτες που πολιορκούσαν τους εξεγερμένους νέους είχαν πυροβολήσει τον συμμαθητή του.

Μπάαλμπεκ, Λίβανος | Οι σιωνιστές καταστρέφουν και την αρχαία κληρονομιά της χώρας!

“Έβδομη στήλη”! Εκτός από " Πουλί της Ανατολής", "Κέδρος ή Φωνή του Λιβάνου και " Απεσταλμένη στα άστρα " η Φαϊρούζ, κατά κόσμο η Νουχάντ Χαντάντ, απέκτησε και αυτό το προσωνύμιο, όταν τραγούδησε για πρώτη φορά μπροστά στα ερείπια του επιβλητικού ρωμαϊκού ναού του Δία. Το 1957 στο διεθνές Φεστιβάλ της Μπάαλμπεκ, στην κοιλάδα Μπεκαά στον ανατολικό Λίβανο. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός από την εκπληκτική εμφάνιση της που ορισμένοι υπερβάλλοντας είπαν πως ίσως ο σύγχρονος Λίβανος γεννήθηκε κάτω από τον έναστρο ουρανό εκείνης της καλοκαιρινής βραδιάς όταν η Φαϊρούζ ανέβηκε στην σκηνή του Φεστιβάλ.

Άμστερνταμ, Ολλανδία | Αλληλεγγύη στη Παλαιστίνη, οργή για τους νέο-Ναζί της Μακάμπι!

Jeruzalem van het Westen!  Ιερουσαλήμ της Δύσης!  Έτσι αποκαλούσαν για αιώνες το Άμστερνταμ.  Μια  πόλη που φημίζονταν για την ανεκτικότητα,  την θρησκευτική ελευθερία   και  τις οικονομικές  ευκαιρίες   για την μεγάλη εβραϊκή κοινότητα που αναπτύχτηκε από τα τέλη του 16ου - αρχές του 17ου  αιώνα  όταν   Ασκενάζι Εβραίοι από την Ισπανία και την Πορτογαλία εγκαταστάθηκαν  εκεί.  Πριν την Σοά,  δηλαδή  το ολοκαύτωμα από τους Γερμανούς Ναζί,   στο Άμστερνταμ  ζούσαν  περίπου 80  χιλιάδες Εβραίοι  από τους οποίους το 75%   εξοντώθηκαν. Ανάμεσα τους  και μια οικογένεια Γερμανό-εβραίων που κρύβονταν σχεδόν για δύο χρόνια  σε ένα σπίτι μπροστά στο κανάλι  Πρίνσενχραχτ στον αριθμό 263 μέχρι να συλληφθούν τον Αύγουστο του 1944.   Ένα από τα δύο κορίτσια της οικογένειας  που πέθαναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέλσεν το 1945  ήταν η Άννα Φρανκ. 

Παλαιστίνη, Βόρεια Γάζα | Σε εφαρμογή το σιωνιστικό σχέδιο εθνοκάθαρσης!

«Δεν έχω λόγια!» O ορθοπεδικός χειρούργος Μοχάμεντ Ομπέιντ στο νοσοκομείο Καμάλ Αντουάν στην βόρεια Γάζα, προσπαθούσε απεγνωσμένα να περιγράψει σε μια σύντομη επικοινωνία με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) το απόγευμα της 25ης Οκτωβρίου την κατάσταση εκεί. «Επικρατεί ο θάνατος παντού… στο νοσοκομείο και στη Βόρεια Γάζα. Ο βομβαρδισμός δεν σταματά. Το πυροβολικό δεν σταματά. Τα αεροπλάνα δεν σταματούν. Το νοσοκομείο είναι στόχος … μοιάζει με ταινία, σαν να μην είναι αλήθεια!... Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την κατάσταση… το νοσοκομείο έχει καταστραφεί. Παντού υπάρχουν τραυματίες, έξω και μέσα στο νοσοκομείο, και δεν έχουμε ιατρικό και χειρουργικό εξοπλισμό για να τους περιθάλψουμε…». Ο Δρ. Μοχάμεντ Ομπέιντ αγνοείται μετά από αυτήν την επικοινωνία και οι ΓΧΣ με επείγουσα ανακοίνωση τους εκφράζουν ανησυχία για την ζωή του. Σύμφωνα με μαρτυρίες αρκετοί από το προσωπικό του νοσοκομείου συνελήφθησαν το πρωινό της 26ης Οκτωβρίου από τον ισραηλινό στρατό. Ο γιατρός είναι μεταξύ 800 και πλέον γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού που επιμένουν να εργάζονται για λογαριασμό της διεθνούς οργάνωσης στην Γάζα. Είχε μεταφέρει στον νοσοκομείο την οικογένεια του, ύστερα από τον βομβαρδισμό του σπιτιού του, για να συνεχίσει να εργάζεται νυχθημερόν.

Γ.Ν. Σαϊμπάμπα | Αμετακίνητος σαν βουνό, υπέκυψε μόνο στον θάνατο!

Μια θανατική ποινή που εκτελέστηκε μετά από μια αθωωτική απόφαση! Επτά μήνες μετά την κατάκτηση της ελευθερίας του, ύστερα από πολύχρονη αντίσταση στην φυλακή και μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης μέσα και έξω από την Ινδία, ο αγωνιστής καθηγητής Γκοκαρακόντα Νάγκα Σαϊμπάμπα πέθανε το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου, στο ιατρικό ινστιτούτο Νιζάμ του Χαϊντεραμπάντ. Ύστερα από μια χολοκυστεκτομή, αντιμετώπισε επιπλοκές στο πάγκρεας και μετά από λίγες ημέρες στην εντατική, η καρδιά του δεν άντεξε. Παρά την ολική σχεδόν σωματική αναπηρία του ο Σαϊμπάμπα δεν είχε κάποια σοβαρή ασθένεια πριν συλληφθεί. Η υγεία του κλονίστηκε και εμφανίστηκαν βλάβες σε ζωτικά όργανα ως αποτέλεσμα της πολυετούς φυλάκισης, των σκληρών συνθηκών της απομόνωσης και της ιατρικής παραμέλησης. Από την σύλληψη του το 2014 ο Σάι έμεινε στην φυλακή της Ναγκπούρ στην πολιτεία Μαχαράστρα συνολικά οκτώ χρόνια και τα περισσότερα από αυτά στο σκληρό κελί Άντα, δηλαδή σε μια φυλακή μέσα στην φυλακή. Μετά την αθώωση και την απελευθέρωση του, διαψεύδοντας τις προσδοκίες των βασανιστών του να κάμψουν την θέληση του ο καθηγητής είχε όρεξη για ζωή και αγώνα. Μίλησε σε εκδηλώσεις περιγράφοντας την περιπέτεια του, σχεδίαζε την έκδοση των δοκιμίων και των άρθρων που έγραψε τα τελευταία χρόνια, επικοινώνησε με εκατοντάδες συναγωνιστές του, ενδιαφέρονταν για την δημιουργία ενός λογοτεχνικού φόρουμ και αναζητούσε τρόπους να επανέλθει στην θέση του στο κολλέγιο Ram Lal Anand στο πανεπιστήμιο στο Νέο Δελχί ή έστω να εργαστεί σε κάποιο άλλο ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ο ξαφνικός θάνατος του προξένησε συγκίνηση αλλά και οργή σε εκατομμύρια Ινδούς. Ανακοινώσεις και συλλυπητήρια μηνύματα εξέδωσαν δεκάδες κόμματα και οργανώσεις στην Ινδία και σε όλο τον κόσμο, συνεχίζουν να γράφονται νεκρολογίες για την προσωπικότητα και την δράση του και προγραμματίζονται εκδηλώσεις στην μνήμη του.

Κίνα | Γερασμένος είναι ο καπιταλισμός και όχι ο πληθυσμός

Η Xia Zengming συχνά συμπληρώνει δωδεκάωρο στην δουλειά. Αν και είναι 66 χρόνων για τριάντα χρόνια συνεχίζει να κάνει μια σκληρή εργασία. Στρώνει πλακάκια, σοβαντίζει, βάφει και φτιάχνει ξύλινες κατασκευές σε νεόκτιστα ή για ανακαίνιση διαμερίσματα στην Σαγκάη. Δουλεύει μαζί με τον άντρα της Hou, ο οποίος είναι 65άρης, κάνοντας συμφωνίες σαν ελεύθεροι επαγγελματίες με τεχνικές κατασκευαστικές εταιρίες. Για να κερδίσει χρόνο το ζευγάρι μερικές φορές κοιμάται μέσα στα ημιτελή διαμερίσματα. «Σύνταξη; Ούτε για ιδέα!» απαντούν όταν τους ρωτούν για το μέλλον. Με καταγωγή από ένα χωριό 250 χιλιόμετρα βόρεια της Σαγκάης, ανήκουν στα εκατομμύρια των Κινέζων εσωτερικών μεταναστών, τα οποία στα πρώτα χρόνια της ξέφρενης καπιταλιστικής ανάπτυξης μετακινήθηκαν από την ύπαιθρο στις πόλεις. Μια τεράστια μετακίνηση εργατικού δυναμικού με την σκληρή εργασία του οποίου πραγματοποιήθηκε μια σύγχρονη, αλλά με όρους πρώτο-καπιταλιστικής εποχής, τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των εργατών παραμένουν στο καθεστώς του μετανάστη δίχως να έχουν τα δικαιώματα των εργατών στις πόλεις. Θεωρούνται ακόμη τμήμα του αγροτικού πληθυσμού σύμφωνα με το σύστημα Hukou. Μια από τις πολλές διαφορές είναι και το δικαίωμα στην σύνταξη αλλά και στις υπόλοιπες κρατικές κοινωνικές παροχές. Ενώ οι εργαζόμενοι που θεωρούνται μέρος του αστικού πληθυσμού στην Σαγκάη μπορούν να ελπίζουν σε μια σύνταξη 4.000 γιουάν ( περίπου 575 δολάρια ΗΠΑ) και μερικοί μέχρι 10.000 γιουάν, οι μετανάστες-εργάτες για τα ίδια χρόνια και μάλιστα αρκετές φορές πιο σκληρότερης εργασίας θα πάρουν την κατώτερη σύνταξη των 123 γιουάν (γύρω στα 17 δολάρια) και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις 300 γιουάν. Το 2020 το Εθνικό Γραφείο Στατιστικής υπολόγισε σε 285,6 εκατομμύρια τον συνολικό πληθυσμό μεταναστών-εργαζόμενων με μέση ηλικία τα 41 χρόνια. Για τα εκατομμύρια αυτά Κινέζων που βρίσκονται στην ίδια θέση με την Xia και τον Hou, το ηλικιακό όριο για συνταξιοδότηση αντί για προστασία λειτουργεί ως εμπόδιο. Δεν μπορούν να έχουν μια σταθερή εργασία και οι εργοδότες όταν τους παίρνουν στην δουλειά δεν τους δίνουν όλα τα δικαιώματα των νόμιμων εργαζόμενων. Έτσι αναγκάζονται να δουλεύουν στον γκρίζο τομέα της οικονομίας, στις πιο σκληρές συνθήκες ως οικοδόμοι, καθαριστές και οικιακοί βοηθοί σε υπερήλικους, απροστάτευτοι σε ενδεχόμενα ατυχήματα και ασθένειες.

Μπατίρ, Παλαιστίνη | Η γη των ελιών και αμπελιών, στόχος των σιωνιστικού αποικισμού

Άλλες φορές το αποκαλούσαν «κήπο της Ιερουσαλήμ» και άλλοτε «το πανέρι των λαχανικών» της. Ανάμεσα στην μεσογειακή παράκτια ζώνη και την άνυδρη κοιλάδα του Ιορδάνη μια έκταση λίγο περισσότερο από 12 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Μεγάλες ποσότητες από σταφύλια, ροδάκινα, ελιές, μήλα, σύκα και ζαρζαβατικά συνεχίζουν να προμηθεύουν την αγορά της ιστορικής πόλης. Μέσα σε αυτά και η φημισμένη μελιτζάνα Μπατίρι. Σε μια κατάφυτη κοιλάδα, έξι χιλιόμετρα δυτικά της Βηθλεέμ και επτά νοτιοδυτικά της Ιερουσαλήμ,το παλαιστινιακό χωριό Μπατίρ των 5.000 κατοίκων, οφείλει την πλούσια γεωργική παραγωγή του σε ένα σύστημα από αρδευόμενες πεζούλες στις πλαγιές της κοιλάδας. Κληρονομιά από τους αρχαίους χρόνους. Η περιοχή κατοικήθηκε τουλάχιστον από την Μέση Εποχή του Χαλκού και του πολιτισμού των Χαναναίων και στην συνέχεια πέρασαν από εκεί μεταξύ άλλων Εβραίοι, Ρωμαίοι και τελευταίοι οι Άραβες. Στο Μπατίρ λένε, η εβδομάδα έχει 8 ημέρες! Γιατί οι οκτώ μεγάλες οικογένειες του χωριού εναλλάσσονται καθημερινά στη χρήση των αρδευτικών καναλιών για το πότισμα των αναβαθμίδων. Ένας προαιώνιος τρόπος κοινοτικής αλληλέγγυας εκμετάλλευσης του νερού το οποίο έρχεται μέσω αγωγών από επτά γειτονικές πηγές και αποθηκεύεται σε δεξαμενές, μια από τις οποίες είναι κτισμένη από τα ρωμαϊκά χρόνια. Εκτός από την εύφορη γη, το Μπατίρ είναι ξεχωριστό και για την στρατηγική θέση του ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και την Βηθλεέμ. Ιδιαίτερα ύστερα από την κατασκευή την τελευταία Οθωμανική περίοδο επί Αβδούλ Χαμίτ, της σιδηροδρομικής γραμμής που περνά και συνδέει την Ιερουσαλήμ με την Γιάφα, στη μεσογειακή ακτή της Παλαιστίνης.

EuroPride 2024, Θεσσαλονίκη | Εταιρίες και δυτικές πρεσβείες σας καλούν στους δρόμους!

Το αμερικάνικο προξενείο στην Θεσσαλονίκη  δεν  θα μπορέσει να  αποδείξει   την ολόψυχη υποστήριξη του στην διοργάνωση  του  EuroPride 2024. Ιδιαίτερα  σε όσους θα διασχίζουν  τις επόμενες ημέρες  την οδό  Τσιμισκή.  Αν  ίσχυαν  οι παλιότερες οδηγίες του Στέητ Ντιπάρτμεντ  στις αμερικανικές διπλωματικές  αποστολές  θα έπρεπε να είχε υψώσει   δίπλα στην αμερικάνικη σημαία, μια μικρότερου μεγέθους με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Μέρος  λεπτομερών  οδηγιών  για την συμμετοχή  στον  Μήνα Υπερηφάνειας   που ξεκίνησαν  να δίνονται από την περίοδο της  προεδρίας Ομπάμα,  ανεστάλησαν όταν ο Τραμπ  μπήκε στον Λευκό Οίκο  και επανήλθαν  με την προεδρία Μπάιντεν. Φέτος όμως συνέβη  κάτι  αναπάντεχο!  Κατά τη διάρκεια των  διαπραγματεύσεων   στο Κογκρέσο  για την έγκριση του πακέτου των 1,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την χρηματοδότηση της αμερικάνικης κυβέρνησης  οι ρεπουμπλικάνοι   έθεσαν εκτός των άλλων και ένα επιπλέον όρο   για να  το ψηφίσουν.  Έτσι τον Μάρτιο του 2024 στον νόμο 2882  για τις κυβερνητικές πιστώσεις  οι οποίες ισχύουν μέχρι τον  ερχόμενο Σεπτέμβριο,   συμπεριελήφθη   όρος   πως κανένα κυβερνητικό κτίριο  που χρηματοδοτείται από αυτές  δεν  θα  πρέπει   να αναρτά  άλλη  σημαία εκτός  από την  αστερόεσσα.  Αν και δεν υπάρχει ρητή αναφορά όλοι  ξέρουν πως αυτός ο όρος  μπήκε  για να εμποδιστεί   η ανάρτηση της σημαίας   που χρησιμοποιεί   το κίνημα  των    ΛΟΑΤΚΙ.   Οι Δημοκρατικοί αναγκάστηκαν   να το  δεχθούν   αν και η κυβέρνηση  Μπάιντεν  στη συνέχεια εξέφρασε την δυσαρέσκεια  της και υποσχέθηκε  να αναζητήσει τρόπους για ακύρωση της απαγόρευσης.

Κανακύ (Νέα Καληδονία) | Θα πολεμάμε εις τους αιώνας των αιώνων!

Η φετινή επέτειος της μεγάλης εξέγερσης των Κανάκ στις 25 Ιουνίου, δεν θα είναι σαν άλλες των τελευταίων χρόνων, στις οποίες η νέο-αποικιακή διοίκηση με τους ντόπιους συνεργάτες της προσπαθούσαν να την μετατρέψουν σε γιορτή συμφιλίωσης! Με την απαγόρευση της νυκτερινής κυκλοφορίας σε ισχύ και σποραδικές μάχες να συνεχίζονται σε απομακρυσμένα σημεία του νησιού ανάμεσα στις ενισχυμένες γαλλικές δυνάμεις και ένοπλους νεαρούς Κανάκ, οι μνήμες απ’ όσα τρομερά συνέβησαν το 1878 έχουν ζωντανέψει.

Κίνημα Jacic, Σεντζέν, Κίνα | Ποιοι και που είναι οι Κινέζοι σύντροφοι;

Οι εργατικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις στην Κίνα, αυξήθηκαν σημαντικά το 2023. Ένας απολογισμός που δημοσιεύτηκε από σχετικό παρατηρητήριο που εδρεύει στο Χονγκ-Κόνγκ κατέγραψε 1794 περιπτώσεις απεργιών, ύστερα από την σημαντική υποχώρηση τους στα χρόνια της πανδημίας. Το 2022 στην ίδια καταγραφή ο αριθμός ήταν 822, δηλαδή ένας υπερδιπλασιασμός. Από αυτές οι περισσότερες έγιναν στον κατασκευαστικό κλάδο (945) και στην μεταποίηση(438). Η συντριπτική πλειοψηφία τους συνέβη όπως πάντα στην παραλιακή ζώνη αν και υπάρχουν αναφορές και για την ενδοχώρα. Σχεδόν στις μισές περιπτώσεις οι εργάτες κινητοποιήθηκαν γιατί ήταν απλήρωτοι ενώ η δεύτερη συνηθέστερη αιτία ήταν οι μαζικές απολύσεις και το κλείσιμο εργοστασίων. Η έκθεση του China Labour Bulletin επιχειρεί να συνδέσει την γεωγραφική και κλαδική απεργιακή μορφολογία με τις μεταβολές και τα προβλήματα στην κινέζικη οικονομία καθώς και με τις νέες πολιτικές των κινέζικων και δυτικών πολυεθνικών, μετά το σοκ στις εφοδιαστικές αλυσίδες που προκάλεσε η πανδημία αλλά και οι νέοι εμπορικοί πόλεμοι. Αλλαγές όπως η μεγάλη υποχώρηση του κατασκευαστικού τομέα, η φυγή μεταποιητικών μονάδων σε γειτονικές χώρες χαμηλότερου εργατικού κόστους, η σταδιακή διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών, η μείωση των κρατικών χρηματοδοτήσεων στις τοπικές διοικήσεις, οι αλλαγές στο λιανεμπόριο που είχαν αποτέλεσμα πτωχεύσεις και κλείσιμο αλυσίδων κλπ. Η ανοδική τάση στις εργατικές κινητοποιήσεις συνεχίστηκε και στο πρώτο πεντάμηνο του 2024, παρά τις προσπάθειες καταστολής και υπονόμευσης που διεξάγουν τα αφεντικά και οι κρατικές αρχές.

Λονδίνο –Κιγκάλι | Ταξίδι δίχως επιστροφή και ελπίδα!

 

«Έλα σαν επισκέπτης, φύγε σαν φίλος»! είναι το μήνυμα στην είσοδο του ξενοδοχείου Ελπίδα στη Καγκούγκου στα βόρειο-ανατολικά του Κιγκάλι, το πιο πυκνοκατοικημένο προάστιο της πρωτεύουσας της Ρουάντα. Με πενήντα δίκλινα δωμάτια, τα οποία καθαρίζονται σχεδόν καθημερινά, προετοιμασμένο για υποδοχή, είναι εντελώς άδειο τα δύο τελευταία χρόνια. Αλλά ο ξενοδόχος Ισμαήλ Μπακίνα, δεν στεναχωριέται καθόλου. Πληρώνεται αδρά για να είναι έτοιμος να υποδεχθεί τους μακρινούς επισκέπτες που περιμένει από τότε που έδιωξε κακήν-κακώς τους παλιούς ενοίκους του. Ορφανά παιδιά από τον εμφύλιο που φιλοξενούνταν επί χρόνια, όταν λειτουργούσε ως ξενώνας μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης. Οι δαπάνες για την ετοιμότητα του «Ελπίδα» πληρώνονται αδρά από την βρετανική κυβέρνηση στα πλαίσια του λεγόμενου προγράμματος Ρουάντα. Δηλαδή την μετεγκατάσταση στην αφρικανική χώρα μεταναστών που βρίσκονται παράνομα,σύμφωνα με τον νόμο στη Βρετανία.

Ουαλίντ Ντάκα | Η αντοχή της ελιάς, το πείσμα για ζωή και η δύναμη της αντίστασης

Ο δωδεκάχρονος Ζουντ ζει με την λαχτάρα να επισκεφτεί και να γνωρίσει τον φυλακισμένο πατέρα του. Γεννήθηκε με τεχνητή γονιμοποίηση, όταν το σπέρμα του πατέρα του βγήκε κρυφά από την φυλακή. Όταν μαθαίνει πως οι αρχές κατοχής ματαίωσαν την επίσκεψη επικαλούμενες λόγους ασφαλείας, αποκαρδιώνεται. Παίρνει τους δρόμους και περπατώντας στη παλαιστινιακή ύπαιθρο συναντά και μιλά με ζώα και φυτά που ζουν σε αυτήν. Ο Σαμούρ το κουνέλι, το πουλί με το φώναζαν Αμπού Ρίσα, η γάτα που την λέγανε Χανφούρ και ο σκύλος Αμπούρ ακούνε την περιπέτεια του και του διηγούνται τις δικές τους. Όλων οι ιστορίες είναι γεμάτες με τα δεινά της κατοχής και την επιθυμία για ελευθερία. Ο Ζουντ αναζητά τον τρόπο να περάσει τον ψηλό τοίχο, να μπει στην φυλακή. Οι νέοι φίλοι του δεν μπορούν να του δώσουν απάντηση στο πως θα τα καταφέρει να συναντήσει τον πατέρα του. Τότε εμφανίζεται η Ουμ Ρουμί, μια γέρικη ελιά, την οποία οι κατακτητές είχαν φοβερίσει πως θα την ξεριζώσουν και θα την μεταφέρουν από το σπίτι της στην Δυτική Όχθη στην Αφούλα στον βορρά. Η Ουμ Ρουμί αποκαλύπτει στον μικρό το μυστικού του ιερού λαδιού. Αν αλείψει το σώμα του με αυτό, θα γίνει αόρατος. Όταν ο Ζουντ τα καταφέρει να περάσει απαρατήρητος τους τοίχους φυλακής και φτάσει στο κελί του πατέρα του, εκείνος θα νομίσει πως έχει παραισθήσεις ακούγοντας τη φωνή ενός παιδιού που του λέει: «Είμαι ο γιος σου, ο Ζουντ!».

Λα Πλάτα, Αργεντινή | Υπεράσπιση της μνήμης, αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα!

Ήταν ξημερώματα της 17ης Σεπτεμβρίου 1976 όταν μια ομάδα στρατιωτικών εισέβαλαν στο σπίτι της Εμίλσε Μολέρ στην Λα Πλάτα, μια πόλη κοντά και νότια του Μπουένος Άιρες. Δεκαεπτά ετών τότε, μαθήτρια στο λύκειο Καλών Τεχνών, η Εμίλσε συμμετείχε στην Ένωση Σπουδαστών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (UES) και είχε πρωταγωνιστήσει ένα χρόνο νωρίτερα στην κινητοποίηση για την διεκδίκηση του μαθητικού εισιτήριου. Τον Αύγουστο του 1976 η στρατιωτική δικτατορία αποφάσισε να καταργήσει το επίδομα και αμέσως άρχισε το κυνηγητό με σκοπό να συλληφθούν οι ηγέτες των σπουδαστών. Εκείνες τις ημέρες με επικεφαλής τον διαβόητο συνταγματάρχη Ραμόν Καμπς αρχηγό της επαρχιακής αστυνομίας του Μπουένος Άιρες, οι αρχές συνέλαβαν δέκα μαθητές κυρίως μέλη της UES και της Γκεβαρικής νεολαίας. Από τους δέκα συλληφθέντες η Μαρία Κλάουντια Φαλκόνε, η Μαρία Κλάρα Σιοκίνι, ο Οράσιο Ούγγαρο, ο Κλάουντιο ντε Άτσα, ο Ντανιέλ Ρασέρο και ο Φρανσίσκο Μουντανέρ παραμένουν έως και σήμερα επισήμως αγνοούμενοι. Μέλη μιας μεγάλης λίστας 30.000 ντεσαπαρασίδος, δηλαδή αγνοούμενων συνδικαλιστών, κομμουνιστών, σοσιαλιστών και άλλων αγωνιστών τους οποίους οι στρατιωτικοί δολοφόνησαν με διάφορους σκληρούς και απίστευτους τρόπους και ύστερα φρόντισαν να τους εξαφανίσουν. Από τους δέκα που πιάστηκαν με την κατηγορία πως υποστήριζαν τις ένοπλες ομάδες των αριστερών Περονιστών, τους Μοντονέρος ή τον μαρξιστικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό, την γλίτωσαν τέσσερις. Οι Πάμπλο Ντίαζ, Γκουστάβο Καλότι, Πατρίσια Μιράντα και η Εμίλσε Μολέρ αφού πρώτα υπέστησαν βασανιστήρια σε διάφορα κέντρα κράτησης και πολύμηνες φυλακίσεις. «Η Νύχτα των Μολυβιών», όπως έμεινε γνωστή η σφαγή των μαθητών, αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις μαζικών συλλήψεων και εξαφανίσεων στα χρόνια της τελευταίας και πιο σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή. Μια δικτατορία που κηρύχθηκε στις 24 Μαρτίου 1976 αλλά είχε ξεκινήσει στην ουσία νωρίτερα, όταν πέθανε ο Περόν και τοποθετήθηκε στην προεδρία η τρίτη σύζυγος του, Ιζαμπέλα. Η «Διαδικασία Εθνικής Αναδιοργάνωσης», όπως αυτοχαρακτηρίστηκε η χούντα με επικεφαλής τον στρατηγό Χόρχε Βιδέλα υπήρξε ένα από τα πιο αιμοσταγή φιλο-αμερικάνικα στρατιωτικά καθεστώτα στην Λατινική Αμερική. Βάστηξε μέχρι το 1983, όταν μετά την ήττα στον πόλεμο με τους Βρετανούς για τα νησιά Μαλβίνες το 1982, ξεκίνησε η αρχή του τέλους της. Από τις ημέρες του πρώτου, μετά την πτώση της, δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Αλφονσίν, άρχισε μια νέα σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα στην Αργεντίνικη ολιγαρχία με τους πολιτικούς της που επιδίωξαν να προστατεύσουν τους στρατιωτικούς και τα θύματα μαζί με τις δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις από την άλλη που αγωνίστηκαν (και συνεχίζουν να παλεύουν) για την τιμωρία των ενόχων.

Ινδία | Η δοκιμασία του Σαιμπάμπα και η επιστροφή του Ράμα

Στους 24.000 στίχους του έπους Ραμαγιάνα, ένα λογοτεχνικό κείμενο που αποτελεί μαζί με την Μαχαμπαράτα από τις βασικές πηγές της μυθολογίας του ινδουισμού, περιέχεται η ιστορία του βασιλιά Ράμα. Μια από τις ενσαρκώσεις του Βισνού, ο οποίος ύστερα από την εξορία και την περιπλάνηση στα δάση της ινδικής υποηπείρου, νικά τον Ραβάνα, τον δαίμονα με τα δέκα κεφάλια και επιστρέφει στην Αγιόντυα, την έδρα του βασιλείου του. Εκεί συναντά την Σίτα με την οποία είχε παντρευτεί και την υποχρεώνει να μπει στην φωτιά για να αποδείξει την αγνότητας της. Η agni pariksha, είναι η άδικη δοκιμασία που ξεπερνά η Σίτα και την οποία επικαλέστηκε ο ανάπηρος καθηγητής και αγωνιστής Γκογκαρακόντα Νάγκα Σαιμπάμπα, στις πρώτες δηλώσεις του όταν βγήκε από την σκληρή φυλακή της Ναγκμπούρ στην πολιτεία της Μαχαράστρα στις 7 Μαρτίου, συμπληρώνοντας σχεδόν μια δεκαετία εγκλεισμού και ανελέητης δίωξης. Χρειάστηκε να αθωωθεί δύο φορές από το ανώτατο δικαστήριο της πολιτείας για να ξεφύγει από τα ισόβια δεσμά που του επέβαλλε ένα τοπικό δικαστήριο και την εκδικητική μανία του ινδικού καθεστώτος που τον ήθελε ακόμη και μετά την δεύτερη αθώωση στην φυλακή.

Ααρών Μπουσνέλ | Αυτοθυσία- κραυγή για τη μεγαλύτερη γενοκτονία του αιώνα

Ήταν σούρουπο  στις   2 Νοεμβρίου  του 1965, όταν ο Νόρμαν Μόρισον  στάθηκε  στα σκαλιά  του Αμερικάνικου Πενταγώνου, σχεδόν κάτω από το παράθυρο  του  γραφείου  του Υπουργού Άμυνας Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα, βρέχθηκε  με βενζίνη και τυλίχθηκε στις φλόγες. Πατέρας τριών  παιδιών, πιστός Κουάκερος από την Πενσυλβάνια  και φανατικός ειρηνιστής  ο Μόρισον σε ηλικία 31 χρόνων  ταξίδεψε  από την Βαλτιμόρη  στην Ουάσιγκτον εξοργισμένος με  την απόφαση του Αμερικάνου προέδρου Τζόνσον να κλιμακώσει τον πόλεμο στο  Βιετνάμ  χρησιμοποιώντας βόμβες ναπάλμ. Μαζί με το  αποχαιρετιστήριο  γράμμα στη γυναίκα  του  στο οποίο  εξηγούσε το κίνητρο της πράξης του είχε συμπεριλάβει ένα απόκομμα εφημερίδας που έγραφε για  ένα βιετναμέζικο χωριό που είχε αποδεκατιστεί από τα αμερικανικά βομβαρδιστικά. Η είδηση συγκλόνισε όλη την χώρα και  μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Στο Βιετνάμ έγινε  λαϊκός ήρωας, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο  του Νοτίου Βιετνάμ  έστειλε συλλυπητήρια  επιστολή    εκ μέρους  όλων των Βιετναμέζων  και ο    ποιητής   Το Χου  έγραψε ένα ποίημα με τίτλο «Εμιλυ, παιδί μου» βάζοντας τον Μόρισον να απευθύνεται   στην ενός  έτους   κόρη του, την οποία κρατούσε στην   αγκαλιά   λίγο πριν αυτοπυρποληθεί.  Αργότερα το  Βόρειο Βιετνάμ, στο οποίο ο Αμερικάνος ειρηνιστής  άρχισε να αποκαλείται  Mo Ri Xon,  κυκλοφόρησε γραμματόσημο  προς τιμή του και ένας δρόμος στο Ανόι πήρε το όνομα του. Ο  ίδιος  ο  Χο Τσι Μινχ προσκάλεσε την γυναίκα του  Αν  Μόρισον  να επισκεφτεί την Βιετνάμ, πράγμα που έγινε πολύ αργότερα το 1999, όταν ο θείος Χο δεν υπήρχε και το επαναστατικό κύμα είχε υποχωρήσει. Παρ΄ όλα  αυτά οι Βιετναμέζοι της  επιφύλαξαν συγκινητική  υποδοχή δείχνοντας   πως η μνήμη και η θυσία του  Μόρισον  δεν έχουν ξεχαστεί.

Γάζα, Παλαιστίνη | Εγκλήματα και εθνοκάθαρση στο όνομα της αγάπης!

Ο Ολι Αλεξάντερ θα εκπροσωπήσει τελικά την Βρετανία στο φετινό διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Η πρεσβεία του Ισραήλ, σιωνιστικές οργανώσεις ακόμη και φωνές από το Συντηρητικό κόμμα είχαν ζητήσει από το BBC να ακυρώσει τη συμμετοχή του. Αιτία η υπογραφή που έβαλε σε μια δημόσια επιστολή- καταγγελία της ισραηλινής πολιτικής του απαρτχάιντ και της γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστίνιων που κυκλοφόρησε η Voices4 London, μια ΛΟΑΤΚΙ πρωτοβουλία για διεθνείς δράσεις. Ηθοποιός και γνωστός ποπ τραγουδιστής ο Αλεξάντερ είναι ένας από τους πολλούς καλλιτέχνες στην Δύση που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την καθοδηγούμενη φίλο-σιωνιστική υστερία ενάντια στην δίκαια αντίσταση των Παλαιστίνιων. Ενόχλησε ιδιαίτερα όμως γιατί είναι δηλωμένος ομοφυλόφιλος και η συγκεκριμένη πρωτοβουλία είναι μια από αυτές που υπονομεύουν την πολυετή συστηματική προπαγανδιστική επιχείρηση του σιωνιστικού κράτους με εργαλείο τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ.

Δυτική Όχθη, Κατεχόμενη Παλαιστίνη | Βία και αποικισμοί στην σκιά της σφαγής στη Γάζα

Οι Παλαιστίνιοι το αποκαλούσαν βουνό του θανάτου εξαιτίας του αφιλόξενου πετρώδους εδάφους. Οι Ισραηλινοί του έδωσαν το βιβλικό όνομα, Αριελ (Ari'el), δηλαδή λιοντάρι του θεού. Ο βραχώδης λόφος γνωστός από παλιά για την στρατηγική σημασία του, επιλέχθηκε ακριβώς γι αυτό. Εγκαταστάθηκε επάνω του ένας ισραηλινός οικισμός, στα πλαίσια των παράνομων εποικισμών στην Δυτική Όχθη. Σαράντα οικογένειες σε μερικές τέντες ήταν οι πρώτοι έποικοι που ήρθαν το 1978, καταπατώντας την παλαιστινιακή γη, επικαλούμενοι το θεόπνευστο ταξίδι του Αβραάμ στους λόφους της Σαμάρειας και την κληρονομιά του Ιησού του Ναυί στo όρος Εφραίμ. Επικεφαλής και εμπνευστής της ομάδας των εποίκων ήταν ο Ρον Νάχμαν, μια παλιά καραβάνα των σιωνιστικών αποικιακών σχεδίων στην αραβική γη, στέλεχος και βουλευτής του Λικούντ. Πέθανε όντας ισόβιος δήμαρχος της Αριελ. Από τότε μέχρι σήμερα ο οικισμός έχει εξελιχθεί σε μια πόλη 20 χιλιάδων εποίκων που μεταφέρθηκαν από άλλα κατεχόμενα εδάφη και το εξωτερικό, κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι 14 χιλιάδες φοιτητές και μεταπτυχιακοί που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ανώτατο ίδρυμα το 2012. Μέχρι σήμερα η πλειοψηφία της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητα αρνείται να το αναγνωρίσει και να συνεργαστεί μαζί του σε εκπαιδευτικά προγράμματα. Εκτός των άλλων, στο βιομηχανικό πάρκο της πόλης έχουν εγκατασταθεί πολλά εργοστάσια στα οποία δουλεύουν χιλιάδες Παλαιστίνιοι, φθηνό εργατικό δυναμικό δίχως δικαιώματα, εξαιρετική κερδοφόρα συνθήκη για τους ισραηλινούς εργοδότες.

Παλαιστίνη, κατοχικό κράτος | Οι σιωνιστές θέλουν να φιμώσουν κάθε κριτική στα εγκλήματα τους!

Ο 62χρονος Μέιρ  Μπαρουχίν μπορεί να  γλίτωσε τελικά την δικαστική δίωξη και την απόλυση  όμως τα βάσανα του  δεν τέλειωσαν. Γυρνώντας στο σχολείο από το οποίο διώχθηκε,  δέχεται  συχνά  επιθέσεις από μαθητές  που τον χαρακτηρίζουν «πουτάνας γιο» και του εύχονται να πάθει καρκίνο!Καθηγητής ιστορίας και πολιτικής αγωγής   στο γυμνάσιο Γιτζάκ Σαμίρ, στην πόλη  Πετάχ Τίκβα στο κεντρικό Ισραήλ  ανατολικά του Τελ-Αβίβ, ο Μπαρουχίν, απολύθηκε  τον  Οκτώβριο και  ύστερα από λίγες  ημέρες, τον Νοέμβριο, συνελήφθη. Κατηγορήθηκε ως υποστηρικτής  των  «τρομοκρατών » της Χαμάς εξαιτίας ορισμένων αναρτήσεων  που έκανε  στο διαδίκτυο, στις οποίες στιγμάτιζε τα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού στην Γάζα.   «Φρικτές εικόνες  βγαίνουν  από τη Γάζα. Ολόκληρες οικογένειες εξοντώθηκαν. Συνήθως δεν ανεβάζω τέτοιες φωτογραφίες, αλλά κοιτάξτε τι κάνουμε για εκδίκηση» έγραφε σε ένα μήνυμά του στις 8 Οκτωβρίου. «Όποιος πιστεύει ότι αυτό είναι δικαιολογημένο  εξαιτίας  αυτού που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου   θα πρέπει να έχει  αποχωριστεί τις ανθρώπινες αξίες. Ζητώ από όλους  να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να σταματήσει αυτή η τρέλα. Σταματήστε  τώρα. Όχι αργότερα, τώρα!!!”  έγραφε κάτω  από  φωτογραφία  μιας παλαιστινιακής  οικογένειας  που σκοτώθηκε στις πρώτες αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα. Ο Μπαρουχίν  ανακρίθηκε επανειλημμένα στο αστυνομικό τμήμα και κρατήθηκε  στην περιβόητη  φυλακή του Ρώσικου Συγκροτήματος στην Ιερουσαλήμ  για πολλές ημέρες σε σκληρές συνθήκες, κατηγορούμενος  για προδοσία! Στο σπίτι του εισέβαλαν   αστυνομικοί και  κατέσχεσαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές,  σκληρούς δίσκους και τηλέφωνα,  κάνοντας «φύλλο και φτερό»  όλους  τους χώρους. Συνηθισμένος   από αυτά ο Μενουχίν  ( είχε αντιμετωπίσει και νωρίτερα διώξεις όταν ήταν καθηγητής σε σχολείο στη Ρισόν Λε Ζιόν ) δεν το έβαλε κάτω και πέτυχε να δικαιωθεί  από   επαρχιακό δικαστήριο  για εργατικές υποθέσεις  του Τελ- Αβίβ, το οποίο διέταξε την επαναπρόσληψη του. Η απόφαση του δικαστηρίου αποτελεί  ένδειξη πως όσο μεγαλώνουν τα αδιέξοδα της σιωνιστικής στρατιωτικής επιχείρησης  και η κατακραυγή από τμήμα  της ισραηλινής κοινωνίας για τις απώλειες, τόσο διευρύνονται οι ρωγμές  και σε  θεσμούς του κατοχικού κράτους.

Κατεχόμενη Παλαιστίνη | Ισραηλινός μιλιταρισμός: Άρνηση, κρίση και ιστορικό αδιέξοδο

Όταν στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, 230 νεαροί Ισραηλινοί επιχείρησαν να οργανώσουν μια εκδήλωση την πρώτη ημέρα του σχολικού έτους στην οποία θα παρουσίαζαν δημόσια την άρνηση τους να υπηρετήσουν στο στρατό, στο κτίριο του ιστορικού και θεωρούμενου ως αριστοκρατικού γυμνάσιου Herzliya στο Τελ Αβίβ, αντιμετώπισαν την οργισμένη κυβερνητική αντίδραση. Στο κείμενο τους έγραφαν πως δεν θα πήγαιναν στον στρατό όσο αυτός ελέγχονταν από την δικτατορική - όπως την χαρακτήριζαν - κυβέρνηση Νετανιάχου, και αυτός συνέχιζε να δρα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Είχαν ανακοινώσει πως θα έκαναν την παρουσίαση σε συνδυασμό με αντιπολεμικά μαθήματα στις αίθουσες του Herzliya προσκαλώντας την «Breaking the Silence» (Σπάζοντας την Σιωπή) και εκπροσώπους Παλαιστινίων από την γειτονιά Σέιχ Τζάρα της ανατολικής Ιερουσαλήμ γεγονός που έβαλε στο στόχαστρο και τον διευθυντή του γυμνασίου, Ζεβ Ντεγκάνι. Η εκδήλωση εν τέλει έγινε στον περίβολο του ιδρύματος και ο διευθυντής λίγες ημέρες αργότερα παραιτήθηκε σε ένδειξη αλληλεγγύης στους μαθητές. Ο Ντεγκάνι στα δεκαπέντε χρόνια που κατείχε αυτή τη θέση είχε γίνει κόκκινο πανί για τους Υπουργούς Παιδείας εξαιτίας των θέσεων που έπαιρνε ενάντια στην κατοχή και τον εκφασισμό της ισραηλίτικης εκπαίδευσης. Εκείνες τις ημέρες κανένας από τους τολμηρούς νεαρούς δεν μπορούσε να φανταστεί σε πόσο σκληρές συνθήκες θα καλούνταν να υλοποιήσουν την άρνηση τους.