Πορτ-Σαλούτ, Αϊτή | Τα παιδιά που άφησαν πίσω τους οι “ειρηνευτές” του ΟΗΕ

«Ti Zwazo» στην κρεολική σημαίνει μικρά πουλιά. «Τιζουαζό» είναι ο τίτλος ενός από τα αγαπημένα τραγουδάκια των παιδιών στην Αϊτή, που αναρωτιούνται πού πάνε τα πουλιά όταν πετάνε. Όταν οι δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν το σπίτι της Σάσα Φρανσέσκα Μπάριος το 2014 στο Πορτ-Σαλούτ, αυτή ήταν πέντε χρονών και τραγουδούσε χορεύοντας αυτά τα παιδικά στιχάκια. Αγαπημένο τουριστικό θέρετρο στο νότο, η κοινότητα των δυο χιλιάδων κατοίκων έγινε γνωστή στις αρχές της δεκαετίας, όταν αποκαλύφθηκαν μια σειρά ανθρώπινες τραγικές ιστορίες, μέχρι τότε καλά κρυμμένες από ντροπή στις φτωχικές καλύβες. Το 2011 μερικές νεαρές γυναίκες πήραν το θάρρος να μιλήσουν δημόσια για την περιπέτειά τους. Ανάμεσά τους και η μητέρα της μικρής Σάσα, η Ροζλέν Ντιπερβάλ. Ο «πάπα» ήταν ένας κυανόκρανος στρατιώτης από την Ουρουγουάη, ο οποίος εξαφανίστηκε μαζί με την μονάδα του αφήνοντας διακόσια δολάρια για τα έξοδα της εγκυμοσύνης. Από τότε η Σάσα μεγαλώνει χαρούμενα αλλά στερημένα δίχως πατέρα, με τη μητέρα, τη γιαγιά και τη θεία της. Καρπός ενός προδομένου έρωτα και μιας ανεκπλήρωτης προσδοκίας για καλύτερη ζωή, η περίπτωση της Ροζλέν δεν είναι από τις χειρότερες που συνέβησαν στα χρόνια που η πολυεθνική στρατιωτική αποστολή του ΟΗΕ εγκαταστάθηκε στο δυστυχισμένο νησί της Καραϊβικής. Βιασμοί και αποπλανήσεις ακόμη και ανήλικων κοριτσιών και αγοριών, με αντίτιμο κάποια δώρα ή χρήματα, με εκμετάλλευση της ακραίας φτώχειας και της παιδικής αφέλειας, υπήρξαν συνήθεις πρακτικές των υποτιθέμενων ειρηνευτών. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις εγκύων κοριτσιών ηλικίας ακόμη και ένδεκα χρόνων. Έβαζαν στα χέρια τους μερικά νομίσματα και φύτευαν στην κοιλιά τους ένα μωρό, ομολογούν όσοι γνώρισαν τα θύματα. Πολύ λίγες από αυτές τις περιπτώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας και ελάχιστες προκάλεσαν την τιμωρία των δραστών. Η συνηθισμένη πρακτική των επί κεφαλής της αποστολής ήταν να τους στέλνουν πίσω στις πατρίδες με συνοπτικές διαδικασίες. Καρπός αυτών των βιασμών και αποπλανήσεων εκατοντάδες παιδιά ορφανά από πατέρα που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 2004 και το 2017.

Λε Ντιν Κιν | Στην υπηρεσία του λαού, ενάντια στο κόμμα του άγριου καπιταλισμού!

Περισσότερα από τρία χρόνια ιστορία έχει η σύγκρουση ανάμεσα στις κρατικές αρχές και στους κατοίκους του συνοικισμού Ντονγκ Ταμ στο χωριό Θον Χάιν στα νοτιοανατολικά περίχωρα του Ανόι, σαράντα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του Βιετνάμ. Αιτία το σχεδιαζόμενο στρατιωτικό αεροδρόμιο Μίου Μον, για την κατασκευή του οποίου έχουν απαλλοτριωθεί κατά διαστήματα εύφορες αγροτικές εκτάσεις, τις οποίες καλλιεργούσαν για πολλές δεκαετίες μικροί παραγωγοί ρυζιού. Σκληροτράχηλοι και αποφασισμένοι, οι χωρικοί του Ντονγκ Ταμ τον Απρίλιο του 2017, όταν κορυφώθηκε η αντιπαράθεση, ύστερα από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και ως απάντηση σε συλλήψεις ηγετών τους, αιχμαλώτισαν για μια εβδομάδα τριάντα οκτώ αστυνομικούς! Η ομηρία έληξε σταδιακά, όταν οι αρχές άφησαν ελεύθερους τους συλληφθέντες. Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, όμως, επανήλθαν αργότερα με διώξεις ενάντια στους πρωταίτιους. Από τότε το χωριό έγινε πανεθνικό σύμβολο της αντίστασης στις αυθαίρετες κρατικές και εταιρικές απαλλοτριώσεις καλλιεργούμενης γης.

Νικολέττα Ντόσιο | Στη φυλακή η Πασιονάρια της Βαλσούζα!

Η Νικολέττα Ντόσιο υποδέχτηκε τον νέο χρόνο στην φυλακή Λορούσσο και Κοτούνιο στην συνοικία Βαλέττε στο Τορίνο. Συνελήφθη στις 30 Δεκεμβρίου από τους καραμπινιέρους στο σπίτι της στο Μπουσολένο, προς εκτέλεση της ποινής που της είχε επιβληθεί και τελεσιδικήσει. Ένας χρόνος φυλάκιση για ένα μισάωρο άνοιγμα των διοδίων του αυτοκινητόδρομου στο ύψος της Αβιλιάνα δυτικά του Τορίνο στις 3 Μαρτίου του 2012. Ήταν διαμαρτυρία για την κατασκευή της σιδηροδρομικής υπερταχείας, γνωστής ως TAV στην κοιλάδα Βαλσούζα, στο Πιεμόντε στην βορειοδυτική Ιταλία, στα σύνορα με την Γαλλία. Εβδομήντα τριών ετών, συνταξιούχος καθηγήτρια λατινικών και ελληνικών, η Νικολέττα αρνήθηκε να δεχθεί τον κατ΄ οίκον περιορισμό ως εναλλακτική μορφή έκτισης της ποινής, προτιμώντας, όπως δήλωσε, να δείξει πόσο άδικη και αλαζονική είναι η πολιτική του ιταλικού κράτους. Ως απάντηση, η εισαγγελία διέταξε να οδηγηθεί στην φυλακή. Κάτοικοι της επαρχιακής πόλης ακινητοποίησαν για αρκετή ώρα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, πριν αυτό την οδηγήσει στο Τορίνο. Η καταδίκη της μαζί με άλλους ένδεκα αγωνιστές του κινήματος No Tav, βασίστηκε σε διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που επιβιώνουν από την εποχή του φασισμού. Πρόκειται για τον περιβόητο κώδικα Ρόκο, που πήρε το όνομα του από τον Αλφρέντο Ρόκο, υπουργό Δικαιοσύνης του Μουσολίνι. Καιρό τώρα, όλες οι ιταλικές κυβερνήσεις από την διακυβέρνηση Μόντι και ύστερα αντιμετωπίζουν τα στελέχη του κινήματος ως εν δυνάμει τρομοκράτες και το τελευταίο διάστημα τα δικαστήρια επιβάλλουν δυσανάλογα εξοντωτικές ποινές.

Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη | Αιχμάλωτοι νεκροί

“Ζω τις τελευταίες μου ημέρες και ώρες και θέλω να τις ξοδέψω δίπλα στην μητέρα μου και την αγαπημένη μου οικογένεια. Θέλω να πεθάνω στα χέρια της μητέρας μου. Δεν θέλω να αφήσω την τελευταία μου πνοή με δεμένα τα χέρια και τα πόδια, μπροστά στους δεσμοφύλακες οι οποίοι αγαπούν τον θάνατο και χαίρονται με το πόνο μας....” Αυτήν την κραυγή περιείχε το τελευταίο γράμμα από την φυλακή του Παλαιστίνιου Σάμι Αμπού Ντιάκ με το οποίο ζητούσε μάταια να αποφυλακιστεί ενόψει του βέβαιου θανάτου. Στις 25 Νοεμβρίου 2019, ο τριανταεπτάχρονος, καταδικασμένος τρεις φορές ισόβια για τον θάνατο τριών Ισραηλινών, πέθανε σε ισραηλινό νοσοκομείο. Με καταγωγή από το χωριό Σιλάτ Αλ Νταχίρ, νοτιοδυτικά της Τζενίν, στην Δυτική Όχθη ήταν στην φυλακή από το 2002, όταν τον Αύγουστο του 2015 διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Υπεβλήθη σε απανωτές χειρουργικές επεμβάσεις αλλά η υγεία του επιδεινώθηκε τον τελευταίο καιρό εξαιτίας της λειψής ιατρικής φροντίδας όπως κατήγγειλε επανειλημμένως η οικογένεια του. Οδηγήθηκε στον θάνατο από οξεία πνευμονική και νεφρική ανεπάρκεια. Ο Σάμι ήταν ο 222ος Παλαιστίνιος κρατούμενος που πεθαίνει σε ισραηλινή φυλακή από το 1967 εκ των οποίων 67 μαζί με τον ίδιο εξαιτίας της ανεπαρκούς ιατρικής φροντίδας. Με τον Σάμι, έγιναν πέντε οι Παλαιστίνιοι δεσμώτες που πέθαναν μέσα στο 2019.

Κονσεπσιόν, Χιλή | Ο δεύτερος θάνατος του Πέδρο ντε Βαλδίβια

Η λεωφόρος Πέδρο ντε Βαλδίβια ξεκινά σχεδόν από το κέντρο της Κονσεπσιόν με κατεύθυνση τον Νότο. Ακριβώς προς τα εκεί που πολέμησε επίμονα, διαπράττοντας πλήθος μαζικών εγκλημάτων, ο Κονκισταδόρ που διόρισε ο Φρανθίσκο Πιθάρρο, με σκοπό να αρπάξει τα εύφορα εδάφη από τους ιθαγενείς και να ιδρύσει αποικίες. Προς τιμήν του σκληρού κατακτητή, δόθηκε το όνομα σε αυτή την οδική αρτηρία. Πρώτος κυβερνήτης της Χιλής ως ισπανικής αποικίας και ιδρυτής του Σαντιάγο, της Κονσεπσιόν και άλλων πόλεων στον Νότο, ο Πέδρο ντε Βαλδίβια ανακηρύχθηκε από τα μετααποικιακά καθεστώτα ήρωας και πρόδρομος της σύγχρονης Χιλής. Η θανάτωσή του, αφού αιχμαλωτίστηκε από τους Μαπούτσε, με διαταγή του στρατιωτικού αρχηγού τους Λαουτάρο στα 1553, συνοδεύεται με ευφάνταστες φοβερές στιγμές, που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν. Κανείς από τους πενήντα στρατιώτες του Βαλδίβια στο φρούριο του Τούκαπελ δεν σώθηκε για να περιγράψει το τέλος.

Επαρχία Χα Τινχ - Βιετνάμ | Ο μακρύς δρόμος προς τον θάνατο του νεαρού Νουέν Ντιν Λουόγκ

Το όνομα του εικοσάχρονου Νουέν Ντιν Λουόγκ καταχωρήθηκε δεύτερο στην επίσημη λίστα που έδωσε στη δημοσιότητα η αγγλική αστυνομία. Η ανακοίνωση επιβεβαίωσε τις υποψίες για το μακάβριο φορτίο με τις τριάντα εννέα σορούς, που ανακαλύφθηκε σε εγκαταλελειμμένο φορτηγό-ψυγείο, στο βιομηχανικό πάρκο Γουότεργκλειντ του Γκρέις, στο Έσσεξ της Βρετανίας. Ήταν όλοι τους Βιετναμέζοι, οι περισσότεροι νεαροί, από φτωχές αγροτικές περιοχές της χώρας, που ήρθαν παράνομα από τη Γαλλία. Ανάμεσά τους οκτώ γυναίκες. Ο μεγαλύτερος ήταν σαράντα τεσσάρων και μικρότεροι δύο αγόρια δεκαπέντε ετών. Αναγκάστηκαν να διαλέξουν τον επικίνδυνο δρόμο του «διοξειδίου του άνθρακα», όπως ονομάζεται η παράνομη διαδρομή μέσω κυρίως φορτηγών και κοντέινερ που μεταφέρουν στοιβαγμένους τους παράνομους μετανάστες, περνώντας την Μάγχη.

Σταθμός Μπακεντάνο, Σαντιάγο | Ζωντανά τα φαντάσματα της δικτατορίας!

Παρότι η επίσημη ονομασία έχει αλλάξει από το 1928 και φέρει το όνομα του αήττητου στρατηγού στον πόλεμο του Ειρηνικού, οι κάτοικοι στο Σαντιάγο επιμένουν να αποκαλούν την Μπακεντάνο, πλατεία Ιταλίας. Σε σχήμα ωοειδές στην καρδιά της πόλης, είναι ο ιστορικός τόπος για τις γιορτές αλλά και τις κοινωνικές ταραχές που έχουν σημαδέψει την νεότερη ιστορία της Χιλιανής πρωτεύουσας. Έτσι και τώρα, η πλατεία έγινε από τα επίκεντρα των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων με την αστυνομία και εδώ έδωσαν ραντεβού ένα εκατομμύριο Χιλιάνοι στις 25 Οκτωβρίου. Ομώνυμη της πλατείας είναι η διπλανή στάση του μετρό, του οποίου η γραμμή 1 περνά σχεδόν από κάτω, με διεύθυνση ανατολικά –δυτικά παράλληλα της κεντρικής λεωφόρου Αλαμέδα. Η γραμμή είναι η πρώτη που κατασκευάστηκε και εγκαινιάστηκε από τον Πινοτσέτ πανηγυρικά τον Σεπτέμβρη του 1975, στα πρώτα σκληρά χρόνια της φασιστικής δικτατορίας. Το φάντασμά της ζωντάνεψε αυτές τις ημέρες όχι μόνο στους δρόμους του Σαντιάγο αλλά και μέσα στις υπόγειες στοές του μετρό.

Όουκλαντ, Καλιφόρνια | Πώς θα κρυφτούν οι άστεγοι;

Οι άστεγοι αγαπούν τις γέφυρες! Στο Όουκλαντ συνηθίζουν να διαλέγουν αυτές που χρησιμοποιεί ο γρήγορος σιδηρόδρομος BART. Από κάτω στήνουν τα πρόχειρα καταλύματά τους από ξύλο και πλαστικό, μέχρις ότου οι δημοτικές αρχές έρθουν να τους διώξουν, συνήθως με το πρόσχημα της καθαριότητας. Τότε μετακινούνται με όλα τα υπάρχοντά τους σε κάποιο άλλο σημείο, κάτω από μια άλλη γέφυρα, άλλοτε στις άκρες μιας λεωφόρου ή σε μια μεριά ενός ελεύθερου πάρκινγκ. Μια συνεχής μετακίνηση σε μια πόλη που δεν θέλει να τους «βλέπει», αλλά όλο και περισσότερο τους συναντά μπροστά της. Έτσι έγινε και στις 11 Σεπτεμβρίου στη γέφυρα δίπλα στην οδό Σαν Λεάντρο, στη στάση Κολοσσαίο, μεταξύ της 81ης και της 85ης λεωφόρου, πολύ κοντά στο μεγάλο στάδιο, στο ύψος περίπου του διεθνούς αεροδρομίου, στην ανατολική πλευρά της πόλης. Οι τοπικές εφημερίδες, την επόμενη ημέρα, με ρεπορτάζ, προσωπικές ιστορίες και φωτογραφίες περιέγραψαν με λεπτομέρειες την υπομονετική προσπάθεια των αστέγων να μαζέψουν τα πράγματά τους και να μετακινήσουν τις κατοικίες τους. Το πού πήγαν αυτοί οι άνθρωποι δεν απασχόλησε κανένα από τα ρεπορτάζ. Όλοι γνωρίζουν πως δεν θα είναι μακριά.

Αγιοτσινάπα, Γκερέρο, Μεξικό | Θα καταφέρουν να τερματίσουν οι χελώνες;

Αν και πέρασαν πέντε χρόνια, ούτε η οργή καταλάγιασε, ούτε η λαϊκή απαίτηση να μαθευτεί η αλήθεια και να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι σταμάτησε! Το Μεξικό συνεχίζει να συγκλονίζεται για την εξαφάνιση και την μαζική δολοφονία των 43 σπουδαστών του αγροτικού κολεγίου Ραούλ Ισίντρο Μπούργκος της Αγιοτσινάπα, κατά την αστυνομική επίθεση που δέχτηκαν στην Ιγουάλα στην πολιτεία Γκερέρο. Ύστερα από αμέτρητες εκδηλώσεις σε όλη την χώρα η κορύφωση διαδραματίστηκε στην πρωτεύουσα. Από το μεσημέρι της Πέμπτης 26 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της εξαφάνισης, χιλιάδες Μεξικάνοι συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγγελου της Ανεξαρτησίας και διαδήλωσαν μέχρι την Ζόκαλο, την απέραντη πλατεία του Συντάγματος στην καρδιά της Πόλης του Μεξικού, διαμέσου της λεωφόρου Πασέο Ρεφόρμα, ακολουθώντας την κλασσική διαδρομή των λαϊκών κινητοποιήσεων. Επικεφαλής οι γονείς των νεαρών Νορμαλίστας, οι οποίοι δεν έχουν σταματήσει αυτά τα χρόνια να αναζητούν τα παιδιά τους και την αλήθεια.

Μπαχάμες, Τυφώνας Ντόριαν | Οι φυσικές καταστροφές... τιμωρούν τους φτωχούς!

Ο ισχυρός τυφώνας Ντόριαν, που γεννήθηκε στα ανοικτά της Δυτικής Αφρικής και πήρε δύναμη ταξιδεύοντας πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ξέσπασε την οργή του στις Μπαχάμες, το νησιώτικο σύμπλεγμα στη βόρεια άκρη της Καραϊβικής, στο αρχιπέλαγος Λουκάγιαν, νοτιοανατολικά της Φλόριντα. Όταν έφτασε εκεί στις 1 Σεπτεμβρίου, είχε δύναμη Πέντε, την ανώτερη στην κλίμακα Σαφίρ-Σίμπσον, με ταχύτητα ανέμων τριακόσια χιλιόμετρα την ώρα, κτυπώντας με καταστροφική μανία τα νησιά Άμπακος και Γκραν Μπαχάμα. Φεύγοντας για τις νοτιοανατολικές ακτές των ΗΠΑ, άφησε πίσω ισοπεδωμένες ολόκληρες συνοικίες στη Μαρς Χάρμπουρ, στο νησί Μεγάλο Άμπακο και στη High Rock και στη Rocky Creek στην ανατολική Γκραν Μπαχάμα, τεράστιες καταστροφές στις υποδομές, πενήντα νεκρούς και αγνοούμενους ο αριθμός των οποίων δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Σύμφωνα με τις αμερικάνικες βάσεις δεδομένων, ο Ντόριαν ήταν ο πέμπτος σε ισχύ τυφώνας του Ατλαντικού που έχει καταγραφεί από τις αρχές του 20ου αιώνα και ο πιο ισχυρός που έπληξε ποτέ τις Μπαχάμες.

Καμηλόβρυση, Λαμία | Ασυνήθιστη αθλιότητα, ανεπιθύμητο πρόβλημα

Υπήρχαν καμήλες στη Λαμία; Το ερώτημα τέθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο στα τοπικά μέσα της πόλης, όταν δημοσιεύτηκε σε στερεοσκοπική καρτ-ποστάλ η εικόνα ενός καραβανιού από καμήλες στη διαδρομή Αθήνα-Λαμία. Η απάντηση φυσικά είναι γνωστή και διασταυρωμένη από πολλές πηγές, από τον 19ο αιώνα και πριν από αυτόν. Όχι μόνο υπήρχαν, αλλά εκτρέφονταν συστηματικά και από τα βάθη των χρόνων αποτελούσαν το βασικό μέσο μεταφοράς εμπορευμάτων. Ο διαπρεπής Γερμανοεβραίος γεωλόγος και γεωγράφος Άλφρεντ Φίλιπσον, στο βιβλίο που έγραψε ύστερα από περιήγηση που έκανε στην κεντρική Ελλάδα το 1893, αναφέρεται εντυπωσιασμένος στο πλήθος των καμηλών που συνάντησε στο Δομοκό. Η Καμηλόβρυση, πεντέμισι χιλιόμετρα βόρεια της Λαμίας, είναι ένα από τα τοπωνύμια που συνηγορούν στη μαζική χρήση αυτών των ζώων στους μακρινούς δρόμους εκείνων των εποχών. Όπως και η ομώνυμη στη θέση «Μοιρά» στην Υπάτη με τις πελεκητές κούπες, η βρύση μπορεί να μην υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, επιζεί όμως στο όνομα που έδωσαν οι καμήλες στην τοποθεσία.

Σακοπέι, Μινεσότα | Η Άμαζον και οι Σομαλοί εργάτες

Το στοίβαγμα και η διαλογή για να σταλεί για συσκευασία ένα εμπόρευμα είναι οι πιο απαιτητικές και σκληρές εργασίες σε κάθε αποθηκευτικό κέντρο διανομής προϊόντων της Άμαζον. Σε αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι όσοι έχουν δουλέψει εκεί. Όταν τα προϊόντα έρχονται στο κέντρο πρέπει πολύ γρήγορα, ακολουθώντας τους εξοντωτικούς ρυθμούς που υπαγορεύουν οι μηχανές εκφόρτωσης, να διαλεχτούν και να τοποθετηθούν σε καθορισμένα σημεία με την βοήθεια των πορτοκαλί ρομπότ που κινούν τις στήλες αποθήκευσης μέσα στον απέραντο χώρο. Όταν έρθει η παραγγελία το ίδιο γρήγορα ακολουθώντας την ταχύτητα των ταινιόδρομων, τα προϊόντα που αγοράστηκαν από τους καταναλωτές, πρέπει να μεταφερθούν από τα σημεία προσωρινής αποθήκευσης στο τμήμα της συσκευασίας και εκεί αφού τοποθετηθούν σε κουτιά, ασφαλιστούν και μαρκαριστούν να οδηγηθούν στο sortation centre, στο σημείο εξόδου και παράδοσης στους τελικούς μεταφορείς. Ο "picker" όπως αποκαλείται ο εργάτης που θα διαλέξει από την αυτοκινούμενη αποθηκευτική στήλη- ρομπότ το προϊόν για να το ανεβάσει στην ταινία μεταφοράς για το πακετάρισμα πρέπει να μην χάσει χρόνο! Όλα απαιτείται να γίνουν στην κυριολεξία μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα περιθώρια είναι καθορισμένα για τα οποία οι προσωπάρχες της Άμαζον έχουν βάλει νόρμες που συνεχώς τις ανεβάζουν. «Πρέπει να προσπαθείς διαρκώς να νικήσεις τα μηχανήματα!» σχολίασε πρόσφατα ένας εργαζόμενος της εταιρίας. Σε κάθε τμήμα, οι εργαζόμενοι παρακολουθούνται ξεχωριστά για το ποσοστά που πιάνουν τα οποία εμφανίζονται με γραφήματα που ανάλογα με την ταχύτητα αλλάζουν χρώμα από το κόκκινο της αργοπορίας στο κίτρινο και στο πράσινο.

Γάζα | Η επιστροφή του άψυχου καϊκιού

Πρωινό της Δευτέρας 1 Ιουλίου. Οι σκηνές που αιχμαλώτισαν οι φωτογράφοι στο σημείο ελέγχου, στο πέρασμα Κέρεμ Σαλόμ στην νότια Γάζα κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο, δεν ήταν από τις συνηθισμένες. Μια πλατφόρμα που την έσερνε ένας τράκτορας, κουβαλούσε με δυσκολία από τα ελεγχόμενα από τους Ισραηλινούς εδάφη, ένα μεγάλο ξύλινο ψαροκάικο. Σε όλη τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής μέχρι την ακτή, το παράξενο φορτίο περνώντας μέσα από τους δρόμους του αποκλεισμένου θύλακα, έτυχε μαζικής υποδοχής από τους Παλαιστίνιους. Το δέκα επτά μέτρων μήκους σκαρί, βάρους εξήντα τόνων, ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο ψαροκάικο που επέστρεψαν οι Ισραηλινοί στους ψαράδες της Γάζας, ύστερα από πρόσφατη δικαστική απόφαση. Εξαιτίας του μεγέθους και της έλλειψης μηχανών, αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να γυρίσει πίσω. Τα σημαντικά έξοδα μεταφοράς αναγκάστηκε να τα αναλάβει ο ιδιοκτήτης του. Ο Αμπτέλ Μούτι αλ- Χάμπιλ περίμενε με αγωνία την ολοκλήρωση της επιστροφής. Το πολεμικό ναυτικό του Ισραήλ είχε κατασχέσει το σκάφος του τον Σεπτέμβριο του 2016, ανοικτά της Deir al Balah, στην κεντρική Γάζα. Εκείνη την ημέρα, οι Ισραηλινοί άνοιξαν πυρ, προξενώντας καταστροφές στο αλιευτικό, κατηγορώντας τον καπετάνιο πως παραβίασε την ζώνη των έξι ναυτικών μιλίων. Από τότε, εικοσιτέσσερις οικογένειες, οι περισσότερες συγγενικές έμειναν δίχως δουλειά και εισόδημα. Ο Αμπτέλ αλ-Χαμπίλ, που άρχισε να δουλεύει ψαράς από τα δεκαπέντε του δίπλα στον πατέρα του και υπήρξε πρόεδρος του αλιευτικού συνεταιρισμού της Γάζας, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα με την συμπαράσταση οργανώσεων αλληλεγγύης, δυο παλαιστινιακών και μιας εβραϊκής. Πριν λίγο καιρό, το ανώτατο δικαστήριο των κατακτητών αναγκάστηκε να υποχωρήσει και διέταξε την επιστροφή εξήντα πέντε κατασχεθέντων αλιευτικών σκαφών. Το πρώτο που επέστρεψε ήταν το καΐκι του αλ –Χαμπίλ. Όπως και τα υπόλοιπα που γύρισαν μέσω θαλάσσης έτσι και αυτό, επιστράφηκαν δίχως τις μηχανές και τα δίχτυα τους! Ο αλ Χαμπίλ δήλωσε σε δημοσιογράφους που τον συνάντησαν στην ακτή δίπλα στο πληγωμένο καΐκι του πως είναι σαν να παίρνεις ένα πτώμα δίχως καρδιά!

Άτμπαρα, Σουδάν | Το τρένο της εξέγερσης

Όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη στις 19 Δεκεμβρίου. Ήταν η πρώτη μαζική αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση της δικτατορικής κυβέρνησης του Σουδάν για τριπλασιασμό της τιμής του ψωμιού. Το καρβέλι ανέβηκε από μια λίρα στις τρεις! Στους φούρνους σχηματίστηκαν ουρές. Ήταν η θρυαλλίδα σε μια ωρολογιακή βόμβα που από καιρό είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα, εξαιτίας της εκτεταμένης λαϊκής δυσαρέσκειας, αποτέλεσμα των οικονομικών αδιεξόδων και των σκληρών μέτρων λιτότητας. Τα τελευταία ήταν συνταγές της ομάδας που έστειλε το Δ.Ν.Τ. τον Ιούλιο του 2018 στο Χαρτούμ για να …βοηθήσει την παραπαίουσα οικονομία του Σουδάν. Μόλις έπιασαν δουλειά οι απεσταλμένοι, απαίτησαν να κοπούν οι κρατικές επιδοτήσεις στο ψωμί, στα φάρμακα και στα καύσιμα. Στο κέντρο της Άτμπαρα, τριακόσια χιλιόμετρα ανατολικά του Χαρτούμ, μια ομάδα νεαρών ξεκίνησε την πρώτη μαζική διαμαρτυρία. Την επόμενη ημέρα, η κινητοποίηση γενικεύτηκε και οι διαδηλωτές έκαψαν τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος. Ξέσπασαν συγκρούσεις με την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές ομάδες του καθεστώτος. Άρχισαν οι πυροβολισμοί στο ψαχνό. Οι δύο πρώτοι διαδηλωτές έπεσαν νεκροί. Ο ένας ήταν ο Ταρίκ Αλί, φοιτητής μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοιλάδας του Νείλου. Ο άλλος ήταν ένας νεαρός που λεγόταν Μοχάμεντ Αχμεντ Αμπτελτζαλίλ. Οι δύο έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες της εξέγερσης. Οι διαδηλωτές κατηγόρησαν την μισητή Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και Ασφάλειας ( NISS) ως υπεύθυνη για την δολοφονική επίθεση. Η κηδεία του Ταρίκ, αργά το απόγευμα, μετατράπηκε σε οργισμένη διαδήλωση, ενώ έφταναν συνεχώς ειδήσεις και για άλλους νεκρούς στις διαδηλώσεις, που εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις στα ανατολικά της χώρας. Ενόψει της απειλητικής Παρασκευής 21 Δεκεμβρίου, ημέρα προσευχής και μαζικής προσέλευσης στα τζαμιά, η κυβέρνηση έσπευσε να επιβάλει απαγόρευση της κυκλοφορίας σε τέσσερις επαρχίες. Ήταν όμως αργά! Η φλόγα της εξέγερσης είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλη σχεδόν την αχανή αφρικάνικη χώρα! Στο Πορτ Σουντάν. Στην Νχούντ. Στην Γκαντάρεφ. Στην Ντονγκόλα.

Τορίνο, Ιταλία | Ο αθάνατος Τζίτζι ...και το ουράνιο του θανάτου!

Βράδυ της Τρίτης 28 Οκτωβρίου 2018. Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί στο διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου στην οδό Ρόστα, στο κέντρο του Τορίνο και βρέθηκαν εμπρός στο άψυχο σώμα του κρεμασμένου άνδρα, λίγα πράγματα χρειάστηκε να ερευνήσουν. Αν και δεν βρήκαν κάποιο σημείωμα, γρήγορα σιγουρεύτηκαν πως είχαν να κάνουν με μια αυτοκτονία. Ο σαραντάχρονος αυτόχειρας είχε βρεθεί σε αδιέξοδο, πίστευε πως είχε σοβαρούς λόγους να προχωρήσει σε αυτή την ενέργεια και οι τριγύρω του, αν και δεν φαντάζονταν πως θα έφτανε μέχρι εκεί, ήξεραν πως τον τελευταίο καιρό ένιωθε στριμωγμένος. Μια συνέντευξη του, μάλιστα, σε μια τοπική εφημερίδα της πόλης που είχε δώσει πριν λίγες ημέρες, δεν άφηνε καμιά αμφιβολία.

Βάγιε ντελ Κάουκα, Κολομβία | Ο διοικητής Σααβέντρα μέσα στο σμήνος με τις κίτρινες πεταλούδες!

Στην Κολομβία οι σφαίρες στους δρόμους δεν αποτελούν εξαιρετική είδηση. Όμως, οι πέντε απανωτοί πυροβολισμοί που έπεσαν το απομεσήμερο της Τρίτης 14 Μαΐου, από δύο άνδρες που πέρασαν πάνω σε μια μοτοσυκλέτα εμπρός από το εστιατόριο Ράντσο Πανοράμα, στα περίχωρα της ανατολικής Τουλουά στο μπάριος Εσταμπούλ, στην καρδιά της κοιλάδας της Κάουκα, στην νοτιοδυτική Κολομβία, ακούστηκαν σε όλη τη χώρα και πέρα από αυτήν. Για πρώτη φορά ύστερα από τη συμφωνία ειρήνης της Αβάνας το 2016, που σήμανε τον αφοπλισμό και την διάλυση του αντάρτικου, Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις Κολομβίας - Λαϊκός Στρατός (FARC – EP), έπεφτε νεκρός από δολοφονικά πυρά, ένα ανώτερο στέλεχος του, ένας πρώην διοικητής. Ο 49χρονος Χόρχε Ενρίκε Κορεδόρ Γκονζάλες, γνωστός με το επαναστατικό ψευδώνυμο Ουίλσον Σααβέντρα, ξεψύχησε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο της πόλης.

Φρανς Τέλεκομ | Ο Ρεμί και ο μάνατζερ του τρόμου

Τρίτη 26 Απριλίου 2011. Μερινιάκ, νομός Ζιρόντ, νοτιοδυτική Γαλλία, στα περίχωρα του Μπορντώ, κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο, δίπλα στην λεωφόρο Ανρί Βινιώ, στο κέντρο Πισέ. Όσοι πλησίαζαν στο σημείο στο οποίο αυτοπυρπολήθηκε ο Ρεμί Λουβραντού, συγκλονισμένοι από την είδηση για να αφήσουν λίγα λουλούδια, δεν απέφυγαν τον συνειρμό. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου στο οποίο εργάζονταν ο αυτόχειρας, ένας περίεργος σταυρός από τσιμέντο και γυαλί σχηματίζεται όταν η οριζόντια σειρά παραθύρων συναντά την διάφανη κάθετη στήλη του εξωτερικού ανελκυστήρα. Εκεί, στην βάση του τοίχου, στην πρασιά δίπλα στον χώρο στάθμευσης, στις επτά το πρωί ο Ρεμί Λουβραντού έβαλε με τραγικό τρόπο τέλος στην ζωή του. Ο Ρεμί ήταν πενήντα έξι ετών, υψηλόβαθμο στέλεχος της Φρανς Τέλεκομ, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Όραντζ, αφότου ξεκίνησε η μερική ιδιωτικοποίησή της. Πατέρας τεσσάρων παιδιών, ήταν στην εταιρία από νεαρή ηλικία, ξεκίνησε από χαμηλά για να ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας, αλλά αφότου άρχισε το πρόγραμμα για μείωση του προσωπικού, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Αρνήθηκε να συνεργαστεί στο πρόγραμμα της υποτιθέμενης εθελούσιας εξόδου και από τότε τον έριξαν στο καλάθι με τα άχρηστα. Τον άλλαζαν συνεχώς πόστα, σχεδόν κάθε δύο μήνες, μέχρι που τον έστειλαν στο Μερινιάκ.

Οαχάκα, Μεξικό | Η τελευταία μάχη του Κομαντάτε Γκάτο που συνεχίζεται....

Ο τριανταπεντάχρονος Λουίς Αρμάντο Φουέντες Ακίνο είχε αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία στα κινήματα των φτωχών αγροτών και των ιθαγενικών κοινοτήτων στην ανατολική περιοχή του Ισθμού του Τεχουαντεπέκ, στην Οαχάκα στο νότιο Μεξικό, για περισσότερα από δέκα χρόνια. Ανάμεσα στο 2011 και το 2013, υπήρξε εκπρόσωπος της κοινότητας των ψαράδων του Σέρρο Γκράντε, υπερασπίζοντας τα δικαιώματα της παράκτιας αλιείας και αργότερα μαχητικό στέλεχος επιτροπών για την υπεράσπιση της γης, του ορυκτού πλούτου, των νερών και του περιβάλλοντος, που έχουν δημιουργηθεί στην ευρύτερη περιοχή. Ήταν εκπρόσωπος σε αυτές εκ μέρους της κομμουνιστικής μαοϊκής οργάνωσης Ρεύμα του Λαού-Κόκκινος Ήλιος (Sol Rojo), η οποία είναι πολύ δραστήρια σε αυτή τη μεξικάνικη πολιτεία ενώ ήταν και πολύ αγαπητός στα χωριά που βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση ενάντια στα κυβερνητικά και επιχειρηματικά σχέδια για εξορύξεις, απαλλοτριώσεις γης και κατασκευή τεράστιων έργων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και μεταφοράς πετρελαίου. Οι ντόπιοι τον αποκαλούσαν «Κομαντάντε Γκάτο» αναγνωρίζοντας τις μεγάλες δυνατότητές του στην οργάνωση των αγώνων και στη δημιουργία των Επιτροπών Λαϊκής Αυτοάμυνας. Πολλές φορές είχε καταγγείλει δημόσια πως δέχονταν απειλές για να σταματήσει την δράση του, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, αφότου κλιμακώθηκαν οι κινητοποιήσεις με αποκλεισμούς δρόμων. Στις 10 Απριλίου πήρε μέρος στο μπλοκάρισμα του παναμερικανικού αυτοκινητόδρομου στο ύψος της γέφυρας του ποταμού Οστούτα. Έμελλε να είναι η τελευταία μάχη του.